هرچی تودلته بریز بیرون۶

[jahad_121]

نوشتن ده جلد کتاب فلسفه آسانتر از آن است که انسان تنها یک قاعده و دستور تنها را به مرحله ی اجرا و عمل درآورد.
لئون تولستوی

[jahad_121]

مشکل وقتی بروز می کند که عادت می کنیم، به جای تدبیر و اصلاح مدیریت و کار، همه چیز را رها کنیم تا شرایط به وضع بحرانی برسد و بعد بخواهیم با تحریک حس از خودگذشتگی، افراد را قانع کنیم که چاه بحران را پر کنند.
رولف دوبلی

[jahad_121]

ما ندرتأ در باره آنچه که داریم فکر می‌کنیم، درحالیکه پیوسته در اندیشه چیزهائی هستیم که نداریم.
آرتور شوپنهاور

[mr.vinyzo]

انسان به روانشناسی بیشتری نیاز دارد.
ما به درک بیشتر از ماهیت انسان نیاز داریم
زیرا تنها خطر واقعی که وجود دارد"خود انسان است"
انسان بزرگترین خطر است
و ما به طور رقت انگیزی از آن بی خبریم
ما هیچ چیز از انسان نمیدانیم
دانش ما اندک است و روان انسان باید مطالعه شود
زیرا ما ریشه تمام پلیدی ها هستیم.

(کارل گوستاو یونگ)

[jahad_121]

در یک حکایت قدیمی ژاپنی آمده است: روزی یک جنگجوی سامورایی از استاد خود می‌خواهد که مفهوم بهشت و جهنم را برایش توضیح دهد. استاد با حالتی اهانت آمیز پاسخ می‌دهد: «تو آدم نادانی بیش نیستی و من نمی‌توانم وقتم را با افرادی مثل تو تلف کنم.»
سامورایی که غرورش جریحه دار شده است برافروخته و خشمگین می‌شود، شمشیرش را از نیام بیرون می‌کشد و می‌غرد:«می توانم تو را به خاطر این گستاخی بکشم.»
استاد در جواب به آرامی می‌گوید: «این جهنم است.»
سامورایی با مشاهده‌ی این حقیقت که چطور برای لحظه ای اسیر خشم شده بود در خود فرو می‌رود، آرام می‌گیرد، شمشیرش را غلاف می‌کند، در برابر استاد خود سر تعظیم فرو می‌آورد و از او به خاطر این بصیرت تشکر می‌کند.
استاد بلافاصله می‌گوید: «این همان بهشت است.»
هوشیاری سریع سامورایی در مورد آشوب و اضطراب درونی خود، به خوبی تفاوت اساسی میان اسیر بودن در یک احساس و آگاه بودن از آن را نشان می‌دهد. سقراط هنگامی که می‌گوید: «خودت را بشناس» به این نکته کلیدی در هوشیاری عاطفی اشاره دارد که باید به احساس خود در همان زمان که در حال ابراز آن هستیم، آگاهی داشته باشیم.

دنیل گلمن

[jahad_121]

ستارخان در خاطراتش می گوید:

من هیچوقت گریه نکردم، چون اگر گریه میکردم آذربایجان شکست میخورد و اگر آذربایجان شکست میخورد ایران شکست میخورد.

اما یک بار گریستم و آن زمانی بود که 9 ماه در محاصره بودیم بدون آب و بدون غذا

از قرارگاه آمدم بیرون، مادری را دیدم با کودکی در بغل، کودک از فرط گرسنگی به سمت بوته علفی رفت و بدلیل ضعف شدید بوته را با خاک ریشه میخورد.

با خودم گفتم الان مادر کودک مرا ناسزا میدهد و میگوید لعنت به ستارخان!

اما مادر، فرزند را در آغوش گرفت و گفت: "اشکالی ندارد فرزندم، خاک میخوریم، اما خاک نمیدهیم." آنجا بود که اشک از چشمانم سرازیر شد …

[jahad.20]

وقتی خیس از باران به خانه رسیدم
برادرم گفت:
چرا چتری با خود نبردی؟
خواهرم گفت:
چرا تا بند آمدن باران صبر نکردی؟
پدرم با عصبانیت گفت:
تنها وقتی سرما خوردی متوجه خواهی شد
اما مادرم در حالی که موهای
مراخشک می کرد گفت:
باران بی موقع…

#این‌است‌معنی‌مادر
•علی‌شریعتی•

[jahad_121]

شجاعت آنست که بایستی و سخن بگویی، همچنین شجاعت آنست که بنشینی و گوش فرادهی.
وینستون چرچیل

[jahad_121]

دن کیشوت: به کدام دچاری؟ جنونی خردمندانه یا سلامت عقلی ابلهانه؟
میگل د سروانتس

[jahad_121]

️دوران دانشگاه یه استاد داشتیم که یه درس ۴ واحدی خیلی مهم تدریس می‌کرد. یه روز اومد سر کلاس گفت کیا معماری دوست ندارن ؟
میخوام یه فرصت خوب بدم بهشون.
یه سری دستشونو گرفتن بالا، یه سری هم معلوم بود ترسیدن، یه سری هم با اقتدار دستاشون پایین بود! خلاصه بعد کلی صحبت همه رو قانع کرد که به نفعتونه راستشو بگید...

شروع کرد دونه دونه از کسایی که معماری دوست نداشتن، سؤال کرد گفت خب چی دوست داری؟
به چی علاقه داری؟
اگه الان اینجا سرِ كلاس من نبودی، دوست داشتی کجا باشی؟
برقو تو چشای بچه‌ها می‌شد دید.
هرکی یه چیز می‌گفت و کلاس شلوغ شد.
یه برگه از کیفش درآورد.
گفت از هر کدومتون در حوزه‌ای که می‌گین بهش علاقه دارید یک سوال می‌پرسم. اگه تونستید جواب بدید،
بیاین نمره پایان‌ترمتون رو خودتون بنویسید از کلاس برید بیرون.
جَو کلاس ترکیبی از سکوت و ذوق و اضطراب بود.

به یکی گفت خب از تو شروع کنیم.
علاقه‌ات چیه؟
گفت موسیقی. من عاشق موسيقيم...
تا حرفش تموم نشده بود بهش گفت: آکوردهای دیمینیش و اگمنت رو توضیح بده و یه مثال ساده ازشون بیار.
پسره و بقیه تازه فهمیده بودن اوه، اصن برنامه چیه. چیزی نگفت، آروم آروم رفت نشست سر جاش.
گفت خب نفر بعدی...
شما چی؟ گفت فیزیک. یه سؤال فیزیک پرسید
اون هم نتونست جواب بده
و همین رویه رو تا حدود ۸/۹ نفر ادامه داد...

یهو گفت می‌بینین!
مشکل شما معماری نیست. مشکل شما "جدیت" هست.
شما حتی تو کارایی که به ظاهر بهش علاقه دارین هم جدیت ندارین. اگه می‌گی من عاشق آدامس خوردنم، حق نداری اسم آدامس‌ها رو از روی جعبه بخونی. باید از طعم یا بوش بگی این چه آدامسیه با چه مشخصاتی...

ازون به بعد دیگه به هر کاری اینطوری نگاه میکنم.
پس دوست من!
سراغ هر کاری رفتی، وقت بذار، کشتی بگیر، با جون و دلت کار کن ببین نتیجه می‌گیری یا نه.
مشکل عمدۀ ما آدما جديته.
نه بیشتر نه کمتر!
️ :احسان

[زهرا بنده خدا 2]

قلب انسان دلایل خودش را دارد که عقل انسان از آن بی‌ خبر است...

[jahad_121]

3 ساعت زودتر بهتر از دقیقه ای دیرتر است.
ویلیام شکسپیر

[2o17]

از بین همه مقاومت های اصطکاکی(نیرویی که مانع حرکت می شود)،آن چیزی که بیشتر باعث عقب ماندگی حرکت انسان می شود،جهل است.

نیکولا تسلا

#سخن_بزرگان

پ.ن: بعد از بیست و خرده ای سال مدرسه و درس و مطالعه، خودم به نتیجه ای که رسیدم همینه.

[jahad_121]

به آنانی که «راه» را از من پرسیده اند، چنین پاسخ داده ام: «این _ اکنون راهِ من است. راهِ شما کدام است؟» زیرا راهِ مطلق در کار نیست.
فردریش نیچه

[jahad_121]

اگر اندیشه، زبان را فاسد می‌کند، زبان هم می‌تواند اندیشه را فاسد کند.
جورج اورول

[jahad_121]

اینست تفاوت بین ساختن و خلق کردن: اینکه چیز ساخته شده ، تنها پس از ساخته شدن دوست داشته می شود، اما چیزی که خلق شده , قبل از بوجود آمدن دوست داشته شده است.
چارلز دیکنز

[jahad_121]

داستان کوتاه:

گویند قبل از انقلاب مردی در شهر خوی بود که به او جمشید می‌گفتند.

او شیرین‌ عقل بود و گاهی سخنان حکیمانه‌ای عجیبی می‌گفت. روزی از او پرسیدند:
«مصدق خوب است یا شاه؟
بگو تا برای تو شامی بگیریم؟

جمشید گفت:
از دو تومنی که برای شام من خواهی داد،
دو ریال کنار بگذار و قفلی بگیر بر لبت بزن تا سخن خطرناک نزنی..

مرحوم پدرم نقل می‌کرد در سال ۱۳۴۵
برای آزمون استخدامی معلمی از خوی قصد سفر به تبریز را داشتم .ساعت ده صبح گاراژ گیتیِ خوی رفتم و بلیط گرفتم . از پشت اتوبوسی دود سیگاری دیدم ، نزدیک رفتم دیدم ، جمشید زیرش کارتُنی گذاشته و سیگاری دود می‌کند . یک اسکناس پنج تومانی نیت کردم به او بدهم . او از کسی بدون دلیل پول نمی‌گرفت . باید دنبال دلیلی می‌گشتم تا این پول را از من بگیرد . گفتم : « جمشید ، این پنج تومان را بگیر به حساب من ناهاری بخور و دعا کن من در آزمون استخدامی قبول شوم . »جمشید از من پرسید : « ساعت چند است ؟ »گفتم : « نزدیک ده . »گفت : « ببر نیازی نیست . »خیلی تعجب کردم که این سؤال چه ربطی به پیشنهاد من داشت ؟پرسیدم :   مگر ناهار دعوتی ؟ گفت : « نه . من پول ناهارم را نزدیک ظهر می‌گیرم . الان تازه صبحانه خورده‌ام . اگر الان این پول را از تو بگیرم یا گم می‌کنم یا خرج کرده و ناهار گرسنه می‌مانم . من بارها خودم را آزموده‌ام ؛ خداوند پول ناهار مرا بعد اذان ظهر می‌دهد . »واقعا متحیر شدم . رفتم و عصر برگشتم و دنبال جمشید بودم . جمشید را پیدا کردم .پرسیدم : ناهار کجا خوردی ؟ گفت : بعد اذان ظهر اتوبوس تهران رسید . جوانی از من آتش خواست سیگاری روشن کند . روشن کردم مهرم به دلش نشست و خندید ، خندیدم و با هم دوست شدیم و مرا برای ناهار به آبگوشتی دعوت کرد . »جمشید دیوانه ، برای پول ناهارش نمی‌ترسید ، اما بسیاری از ما چنان از آینده می‌ترسیم و وحشت داریم که انگار در آینده دنیا نابود خواهد شد ؛ جمع کردن مال زیاد و آرزوهای طولانی و دراز داریم .از آنچه که داری ، فقط آنچه که می‌خوری مال توست ، سرنوشتِ بقیه‌ی اموالِ تو ، معلوم نیست ...