-
شعردانه
|
-
راه را گم کرده ام آواره و تنها شدم
یاد آقایم نبودم غرق در دنیا شدم
دل سپردم به همه الا عزیز فاطمه
حق من بوده دچار غصه و غم ها شدم
روز و شب را طی کنم با معصیت های زیاد
گریه کرد آقا برایم چون که بی تقوا شدم
با تمام بی وفایی ها مرا رسوا نکرد
در به رویم باز کرد و بین خوبان جا شدم
تا زمین خوردم فقط آقا به فریادم رسید
زود دستم را گرفت و از زمین من پا شدم
دیدگانم تر شده حالا که بین روضه ام
مطمئنم شامل لطف خود زهرا شدم
آرزو دارم شب جمعه کنار علقمه
من ببینم میهمان سفره ی سقا شدم
صحن عباس و حسین اصلا بهشت نوکر است
قطره بودم در حریم کربلا دریا شدم
دختری با گوش پاره ناله میزد ای عمو
نیستی در پیش من آواره ی صحرا شدم -
مرا عهدی‌ست با جانان که تا جان در بدن دارم
هوادارانِ کویش را چو جانِ خویشتن دارم
.
صفایِ خلوتِ خاطر از آن شمعِ چِگِل جویم
فروغِ چشم و نورِ دل از آن ماهِ خُتَن دارم
.
به کام و آرزویِ دل، چو دارم خلوتی حاصل
چه فکر از خُبثِ بدگویان، میانِ انجمن دارم؟
.
مرا در خانه سروی هست کاندر سایهٔ قَدَّش
فَراغ از سروِ بستانی و شمشادِ چمن دارم
.
گَرَم صد لشکر از خوبان به قصدِ دل کمین سازند
بِحَمْدِ الله و الْمِنَّه بُتی لشکرشِکن دارم
.
سِزَد کز خاتمِ لَعلَش زَنَم لافِ سلیمانی
چو اسمِ اعظمم باشد، چه باک از اهرِمَن دارم؟
.
الا ای پیرِ فرزانه، مَکُن عیبم ز میخانه
که من در تَرکِ پیمانه دلی پیمان‌شِکن دارم
.
خدا را ای رقیب امشب زمانی دیده بر هم نِه
که من با لَعلِ خاموشش نهانی صد سخن دارم
.
چو در گل‌زارِ اِقبالش خرامانم بِحَمْدِالله
نه میلِ لاله و نسرین، نه برگِ نسترن دارم
.
به رندی شهره شد حافظ میانِ همدمان، لیکن
چه غم دارم که در عالم قَوامُ‌الدّین حَسَن دارم
.
قشنگ بود( :
بابت فرستنده اش قشنگ تر...
#تودلی -
روی چو مهت که ایمن از کاستن است
آراسته بی زحمت آراستن است
برخاستن از سر جهان مشکل نيست
مشکل ز سر کوی تو برخاستن است
( عمادی شهریاری ) -
خاکی و ترا مشک ختن دانستم
خاری و ترا گل و سمن دانستم
دردا که من آنم که تو می دانستی
افسوس تو ان نه ای که من می دانستم
شهریاری' امیر عمادی -
اونجا که سهراب سپهری میگه:
در آبهای جهان قایقی است
و من، مسافر قایق، هزارها سال است
سرود زنده دریانوردهای کهن را
به گوش روزنه های فصول می خوانم
و پیش می رانم
مرا سفر به کجا می برد ؟ -
چیست دریا؟ چشم پر اشک زمین...- هوشنگ ابتهاج
-
من نیز، هر صبح
اینجا، کنار پنجره، پر بسته، دلتنگ
شعری، سرودی، می‌سرایم
با حسرتِ پروازِ آن مرغ خوش‌آهنگ...- فریدون مشیری
-
نمی‌گفتم که خواهد دوخت غیرت چشمم از رویت
نمی‌گفتم که خواهد بست همت رختم از کویتنمیگفتم کمند سرکشی بگسل که می‌ترسم
دل من زین کشاکش بگسلد پیوند از مویتنمیگفتم نگردان قبلهٔ بد نیتان خود را
وگرنه روی می‌گردانم از محراب ابرویتنمیگفتم سخن دربارهٔ بدگوهران کم گو
که دندان میکنم یکباره از لعل سخنگویتنمیگفتم بهر کس روی منما و مکن نوعی
که گر از حسرت رویت بمیرم ننگرم سویتنمیگفتم ازین مردم فریبی میکنی کاری
که من باطل کنم بر خویش سحر چشم جادویتنمیگفتم ازین به محتشم را بند بر دل نه
که خواهد جست و خواهد جست او از زلف هندویتمحتشم کاشانی
-
با کمی ترفند آمد ، ساده جایم را گرفت
پر گشود و ساده تر حتی ، هوایم را گرفتخسته بودم خسته تر از آنکه فکرش را کنی
سر رسید و ابتدای راه ، نایم را گرفتمن خیالِ "تا ابد" را با تو در سر داشتم
تا که آمد آنکه با خود "بعدهایم" را گرفتمن که بر منبر دروس وصل میگفتم فقط
رفتنت چون آتشی آمد ، قبایم را گرفتکد خدای غافلی بودم که دخت رعیتی
عاقبت با دلبری ها روستایم را گرفت ... -
گهی شاد و گهی غمگین
گهی راحت ، گهی بدبین
گهی نیکو روش ، اما
گهی بد کیش و بد آیین
گهی یا رب به لب داری
گهی بی دین تر از بی دین
گهی خشنود و خوشحالی
گهی پُر غم گهی پُر کین
گهی شادابِ شادابی
گهی نالان تر از دیرین
گهی آسوده و ساده
گهی سنگین تر از سنگین
گهی بر لب زنی خنده
گهی پیشانیَت پُر چین
گهی نفست کند رامی
گهی چون مرکبِ بی زین
گهی آتش تر از آتش
گهی از خاک ، هم از طین
گهی دنیا کند تلخی
گهی شیرین تر از شیرین -
ای یاد توام مونس در گوشه تنهایی ...!
- حافظ .
- حافظ .
-
ما از دیارِ مهریم ، نشنیده نامِ کینه...
- طالب آملی .
-
گَرَم یادآوری یا نه،
من از یادت نمی کاهم
تو را من چشم در راهم...
نیما یوشیج -
خود را به خدا بسپار ، وقتی که دلت تنگ است
وقتی که صداقت ها ، آلوده به صد رنگ است
خود را به خدا بسپار ، چون اوست که بی رنگ است
چون وادی عشق است او ، چون دور ز نیرنگ است
خود را به خدا بسپار ، آن لحظه که تنهایی
آن لحظه که دل دارد ، از تو طلب یاری
خود را به خدا بسپار ، همراه سرار اوست
دیگر تو چه می خواهی ؟! بهرِ طلبت از دوست
خود را به خدا بسپار ، آن لحظه که گریانی
آن لحظه که از غم ها ، بی تابی و حیرانی
خود را به خدا بسپار ، چون اوست نوازشگر
چون نازِ تو می خواهد ، او را ز درون بنگر
خود را به خدا بسپار ، وقتی که تنت سرد است
وقتی که دل از دنیا ، آمیخته ی درد است
خود را به خدا بسپار ، آن لحظه که می خندی
آن لحظه که راهِ دل ، بر مرثیه می بندی
خود را به خدا بسپار ، آن لحظه که مرگ آید
آن لحظه که می فهمی ، رفتن ز جهان باید ... -
نگاه به کار مفیدم، کَس نمی‌کند!
هزار دیده منتظر یك اشتباه من است . . -
سال هادرفسق وعصیان گشته ایم
آخر از کرده پشیمـــــان گشته ایم
دائماً در بند عصــــــیان بوده ایم
هم قرین نفــس و شیطان بوده ایم
بی گنه نگذشته بر ما ســـــاعتی
با حضــــــور دل نکـــرده طاعتی
پادشــــــا ها جرم مارا درگذر
ما گـــــنه کاریم و تو آمرزگر
تونـــکوکاری و ما بد کرده ایم
جرم بی پایان و بی حد کرده ایم
مغفــــرت دارد امید از لطف تو
زانکه خود فـــرموده ای لا تقنطوا
بحر الـــــطاف تو بــی پایان بود
نا امید از رحمـــــتت شیطان بود
چـــــشم دارم کز گنه پاکم کنی
پیش از آن کاندر جهان خاکم کنی -
در خیالات خودم در زیر بارانی که نیست
می رسم با تو به خانه،از خیابانی که نیست
می نشینی روبه رویم خستگی در میکنی
چای می ریزم برایت توی فنجانی که نیست
باز میخندی و میپرسی که حالت بهتر است؟
باز میخندم که خیلی...!گرچه میدانی که نیست
شعر میخوانم برایت واژه ها گل می کنند
یاس و مریم می گذارم توی گلدانی که نیست
چشم می دوزم به چشمت،می شود آیا کمی
دست هایم را بگیری بین دستانی که نیست؟
وقت رفتن می شود با بغض می گویم نرو
پشت پایت اشک می ریزم در ایوانی که نیست
میروی و خانه لبریز از نبودت میشود
باز تنها میشوم با یاد مهمانی که نیست
رفته ای و بعد تو این کار هر روز من است
باور اینکه نباشی کار آسانی که نیست
-
سنگ‌دلا! ستم‌گرا! آفتِ جانِ کیستی؟
تیرقدی، کمان‌کِشی، زُهره‌رُخی و مه‌وشی
جانْت فدا که بس خوشی، جان و جهانِ کیستی؟
از گُل سرخ رسته‌ای، نرگس دسته بسته‌ای
نرخِ شکر شکسته‌ای، پسته‌دهانِ کیستی؟
ای تو به دلبری سَمَر، شیفتهٔ رُخَت قَمَر
بسته به کوه بر کمر، موی‌میانِ کیستی؟
دام‌نهاده میروی، مست ز باده میروی
مشت‌گشاده میروی، سخت‌کمانِ کیستی؟
شهد و شکر، لبانِ تو، جمله جهان، از آنِ تو
در عجبم به جانِ تو، تا خود از آنِ کیستی؟
خاقانی
-
من راه خانه‌ی تو را گم کرده‌ام
در کنار دریا می‌مانم
سالیان است
که من قطره‌قطره
دریا را از یاد میبرم
راستی
پارچه‌های آغشته به دریا را
در ستایش ابر
در خانه‌ی تو گم میکنم
راستی
خانه‌ی تو در بیداری کجاست؟احمدرضا احمدی -
زندگی زیباست، زشتی‌های آن تقصیر ماست
در مسیرش هر چه نا زیباست آن تدبیر ماست
زندگی آب روانی است، روان می‌گذرد . . .
آنچه تقدیر من و توست همان می‌گذرد
