-
شعردانه
|
-
گهی شاد و گهی غمگین
گهی راحت ، گهی بدبین
گهی نیکو روش ، اما
گهی بد کیش و بد آیین
گهی یا رب به لب داری
گهی بی دین تر از بی دین
گهی خشنود و خوشحالی
گهی پُر غم گهی پُر کین
گهی شادابِ شادابی
گهی نالان تر از دیرین
گهی آسوده و ساده
گهی سنگین تر از سنگین
گهی بر لب زنی خنده
گهی پیشانیَت پُر چین
گهی نفست کند رامی
گهی چون مرکبِ بی زین
گهی آتش تر از آتش
گهی از خاک ، هم از طین
گهی دنیا کند تلخی
گهی شیرین تر از شیرین -
ای یاد توام مونس در گوشه تنهایی ...!
- حافظ .
- حافظ .
-
ما از دیارِ مهریم ، نشنیده نامِ کینه...
- طالب آملی .
-
گَرَم یادآوری یا نه،
من از یادت نمی کاهم
تو را من چشم در راهم...
نیما یوشیج -
خود را به خدا بسپار ، وقتی که دلت تنگ است
وقتی که صداقت ها ، آلوده به صد رنگ است
خود را به خدا بسپار ، چون اوست که بی رنگ است
چون وادی عشق است او ، چون دور ز نیرنگ است
خود را به خدا بسپار ، آن لحظه که تنهایی
آن لحظه که دل دارد ، از تو طلب یاری
خود را به خدا بسپار ، همراه سرار اوست
دیگر تو چه می خواهی ؟! بهرِ طلبت از دوست
خود را به خدا بسپار ، آن لحظه که گریانی
آن لحظه که از غم ها ، بی تابی و حیرانی
خود را به خدا بسپار ، چون اوست نوازشگر
چون نازِ تو می خواهد ، او را ز درون بنگر
خود را به خدا بسپار ، وقتی که تنت سرد است
وقتی که دل از دنیا ، آمیخته ی درد است
خود را به خدا بسپار ، آن لحظه که می خندی
آن لحظه که راهِ دل ، بر مرثیه می بندی
خود را به خدا بسپار ، آن لحظه که مرگ آید
آن لحظه که می فهمی ، رفتن ز جهان باید ... -
نگاه به کار مفیدم، کَس نمیکند!
هزار دیده منتظر یك اشتباه من است . . -
سال هادرفسق وعصیان گشته ایم
آخر از کرده پشیمـــــان گشته ایم
دائماً در بند عصــــــیان بوده ایم
هم قرین نفــس و شیطان بوده ایم
بی گنه نگذشته بر ما ســـــاعتی
با حضــــــور دل نکـــرده طاعتی
پادشــــــا ها جرم مارا درگذر
ما گـــــنه کاریم و تو آمرزگر
تونـــکوکاری و ما بد کرده ایم
جرم بی پایان و بی حد کرده ایم
مغفــــرت دارد امید از لطف تو
زانکه خود فـــرموده ای لا تقنطوا
بحر الـــــطاف تو بــی پایان بود
نا امید از رحمـــــتت شیطان بود
چـــــشم دارم کز گنه پاکم کنی
پیش از آن کاندر جهان خاکم کنی -
در خیالات خودم در زیر بارانی که نیست
می رسم با تو به خانه،از خیابانی که نیست
می نشینی روبه رویم خستگی در میکنی
چای می ریزم برایت توی فنجانی که نیست
باز میخندی و میپرسی که حالت بهتر است؟
باز میخندم که خیلی...!گرچه میدانی که نیست
شعر میخوانم برایت واژه ها گل می کنند
یاس و مریم می گذارم توی گلدانی که نیست
چشم می دوزم به چشمت،می شود آیا کمی
دست هایم را بگیری بین دستانی که نیست؟
وقت رفتن می شود با بغض می گویم نرو
پشت پایت اشک می ریزم در ایوانی که نیست
میروی و خانه لبریز از نبودت میشود
باز تنها میشوم با یاد مهمانی که نیست
رفته ای و بعد تو این کار هر روز من است
باور اینکه نباشی کار آسانی که نیست
-
سنگدلا! ستمگرا! آفتِ جانِ کیستی؟
تیرقدی، کمانکِشی، زُهرهرُخی و مهوشی
جانْت فدا که بس خوشی، جان و جهانِ کیستی؟
از گُل سرخ رستهای، نرگس دسته بستهای
نرخِ شکر شکستهای، پستهدهانِ کیستی؟
ای تو به دلبری سَمَر، شیفتهٔ رُخَت قَمَر
بسته به کوه بر کمر، مویمیانِ کیستی؟
دامنهاده میروی، مست ز باده میروی
مشتگشاده میروی، سختکمانِ کیستی؟
شهد و شکر، لبانِ تو، جمله جهان، از آنِ تو
در عجبم به جانِ تو، تا خود از آنِ کیستی؟
خاقانی
-
من راه خانهی تو را گم کردهام
در کنار دریا میمانم
سالیان است
که من قطرهقطره
دریا را از یاد میبرم
راستی
پارچههای آغشته به دریا را
در ستایش ابر
در خانهی تو گم میکنم
راستی
خانهی تو در بیداری کجاست؟احمدرضا احمدی -
زندگی زیباست، زشتیهای آن تقصیر ماست
در مسیرش هر چه نا زیباست آن تدبیر ماست
زندگی آب روانی است، روان میگذرد . . .
آنچه تقدیر من و توست همان میگذرد -
این چیست که چون دلهره افتاده به جانم
حال همه خوب است- من اما نگرانم
در فکر تو بستم چمدان را و همین فکر
مثل خوره افتاده به جانم که بمانم
چیزی که میان من و تو نیست غریبی ست
صد بار تو را دیده ام ای غم به گمانم؟!
انگار که یک کوه سفر کرده از این دشت
اینقدر که خالی شده بعد از تو جهانم
از سایه سنگین تو من کمترم آیا؟!
بگذار به دنبال تو خود را بکشانم
ای عشق...! مرا بیشتر از پیش بمیران
آنقدر که تا دیدن او زنده بمانم... -
چه پریشانم ازین فکر پریشان شب و روز
که شب و روز کجایی و کجای تو کجاست. -
پاییز
مثل دستی نامرئی
بر شیشهی پنجرهها نقاشی میکند،
و هر قطره باران
یک حرف ناگفته
روی زمین مینویسد.درختان
آرام از خود میریزند،
برگها
روی خیابان میافتند
و با هم زمزمهای میکنند
از خاطرههای روزهای گرم.باد
میآید و میرود
بیآنکه بپرسد
چه کسی مانده و چه کسی رفته،
و شاخهها
در سکوت میلرزند،
مثل صدای یک وداع.پاییز
فصلیست که دنیا
را آهسته پایین میآورد،
و حتی سکوت
طعم تازهای میگیرد،
میان رنگهای زرد و خاکستری
که هر لحظه
به چشم میآید و میرود.
ح.ص -
️زمستان
سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت
سرها در گریبان است
کسی سر بر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را
نگه جز پیش پا را دید، نتواند
که ره تاریک و لغزان است
وگر دست محبت سوی کس یازی
به اکراه آورد دست از بغل بیرون
که سرما سخت سوزان است
نفس، کز گرمگاه سینه می آید برون، ابری شود تاریک
چو دیوار ایستد در پیش چشمانت
نفس کاین است، پس دیگر چه داری چشم؟
ز چشم دوستان دور یا نزدیک
مسیحای جوانمرد من! ای ترسای پیر پیرهن چرکین
هوا بس ناجوانمردانه سرد است ... آی ...
دمت گرم و سرت خوش باد
سلامم را تو پاسخ گوی، در بگشای
منم من، میهمان هر شبت، لولی وش مغموم
منم من، سنگ تیپا خورده ی رنجور
منم، دشنام پست آفرینش، نغمه ی ناجور
نه از رومم، نه از زنگم، همان بیرنگ بیرنگم
بیا بگشای در، بگشای، دلتنگم
حریفا! میزبانا! میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می لرزد
تگرگی نیست، مرگی نیست
صدایی گر شنیدی، صحبت سرما و دندان است
من امشب آمدستم وام بگزارم
حسابت را کنار جام بگذارم
چه می گویی که بیگه شد، سحر شد، بامداد آمد!
فریبت می دهد، بر آسمان این سرخی بعد از سحرگه نیست
حریفا! گوش سرما برده است این، یادگار سیلی سرد زمستان است
و قندیل سپهر تنگ میدان، مرده یا زنده
به تابوت ستبر ظلمت نه توی مرگ اندوه، پنهان است
حریفا! رو چراغ باده را بفروز، شب با روز یکسان است
سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت
هوا دلگیر، درها بسته، سرها در گریبان، دستها پنهان
نفسها ابر، دلها خسته و غمگین
درختان اسکلتهای بلور آجین
زمین دلمرده، سقف آسمان کوتاه
غبار آلوده مهر و ماه
زمستان است.اخوان ثالث
-
شمع بر خاک شهیدان گر نباشد گو مباش
لاله در کوه بدخشان گر نباشد گو مباشسبزه تیغ تو میباید که باشد تازهروی
باغ ما را شبنم جان گر نباشد گو مباشفرش ما افتادگی، اسباب ما آزادگی
خانه ما را نگهبان گر نباشد گو مباشاشتها چون سوخت، دارد لذت مرغ کباب
خوان ما را مرغ بریان گر نباشد گو مباششوربختی وقت حاجت میکند کار نمک
سفره ما را نمکدان گر نباشد گو مباشما که چون دل گوشهای داریم از گلزار قدس
دامن صحرای امکان گر نباشد گو مباشبیسرانجامی غبار لشکر جمعیت است
روزگار ما به سامان گر نباشد گو مباشمرکب آزادگان تخت روان بیخودی است
توسن گردون به فرمان گر نباشد گو مباشزینت ظاهر چه کار آید دل افسرده را؟
نقش بر دیوار زندان گر نباشد گو مباشاین قدر دلبستگی صائب به زلف یار چیست؟
نسخه خواب پریشان گر نباشد گو مباش
خانه دنیا به سامان گر نباشد گو مباش
نقش بر دیوار زندان گر نباشد گو مباشحسن گیرا رانباشد حاجت دام و کمند
زلف بر رخسار جانان گرنباشد گو مباشلعل سیرابش به داد تشنه جانان می رسد
آب در چاه زنخدان گر نباشد گو مباشحسن آب و رنگ در گوهری ز غلطانی است بیش
دانه یاقوت غلطان گر نباشد گومباشچشم پوشیدن ز دنیا قابل افسوس نیست
در نظر خواب پریشان گرنباشد گو مباشنیست جای شکوه بیرحمند اگر سنگین دلان
مؤمنی در کافرستان گر نباشد گو مباشبا فروغ روی ساقی حاجت مهتاب نیست
کرم شب تابی فروزان گرنباشد گومباشبی کمالان راست لب بستن به از گفتار پوچ
پسته بی مغز خندان گرنباشد گومباشاز لب خامش ندارد شکوه ای رنگین سخن
رخنه در دیوار بستان گر نباشد گو مباشبیکسان را دور باشی نیست به از خامشی
در چو باشد بسته، دربان گر نباشدگومباشآتش سوزان نمی دارد به دامان احتیاج
در دهان حرص دندان گرنباشد گو مباشمد عمر جاودان ماست شعر آبدار
قسمت ما آب حیوان گر نباشد گومباشنیست صائب چشم مابر فتح باب آسمان
شیر خون آشام خندان گرنباشد گومباش
خال بر رخسار جانان گرنباشد گو مباش
مور در ملک سلیمان گرنباشد گو مباشمی فشاند خار در راه تماشا شرم عشق
خار دیوار گلستان گرنباشد گو مباشقیمت یوسف عزیز مصر می داند که چیست
اعتبارش پیش اخوان گر نباشد گومباشحسن را شرم محبت پرده داری می کند
چشم بیدار نگهبان گرنباشد گو مباشعندلیب مست را، هم نغمه ای درکارنیست
نغمه سنجی در گلستان گرنباشد گومباشطوق زنجیر جنون کار گریبان می کند
جامه مارا گریبان گرنباشد گو مباشاز سر ما گو سر خود گیر عقل خشک مغز!
کف به روی بحر عمان گرنباشد گو مباشماکه از درد طلب مطلوب خود رایافتیم
کعبه مقصد نمایان گر نباشد گو مباشخامه صائب به طوفان می دهد آفاق را
در بساط ابر، باران نباشد گو مباش
