-
شعردانه
|
-
ما گشته ایم، نیست، تو هم جستجو مکن
آن روزها گذشت، دگر آرزو مکندیگر سراغ خاطره های مرا مگیر
خاکستر گداخته را زیر و رو مکندر چشم دیگران منشین در کنار من
ما را در این مقایسه بی آبرو مکنراز من است غنچه ی لب های سرخ تو
راز مرا برای کسی بازگو مکندیدار ما تصور یک بی نهایت است
با یکدگر دو آینه را رو به رو مکن#فاضل_نظری
-
آه من دیشب به تنگ آمد دوید از سینه ام ..داشت می آمد بسوزاند تورا نگذاشتم
-
من و جامِ می و معشوق، الباقی اضافات است
اگر هستی که بسم الله! در تاخیر آفات استمرا محتاج رحم این و آن کردی؛ ملالی نیست!
تو هم محتاج خواهی شد، جهان دارِ مکافات استمیان خضر و موسی چون فراق افتاد فهمیدم
که گاهی واقعیت با حقیقت در منافات استز من اقرار با اجبار میگیرند ، باور کن
شکایت های من از تو ، از این دست اعترافات استاگر در اصل دین حُب است و حُب در اصل دین ، بی شک
بجز دلدادگی هر مذهبی مشتی خرافات است#فاضل_نظری
-
شکسته دل ولی نفهمیده کسی صدای آن
که می دهد جواب دل های شکسته را "خدا"
-
نشد یک لحظه از یادت جدا #دل
زهی دل! آفرین دل! مرحبا دل!زدستش یک دم آسایش ندارم
نمی دانم چه باید کرد با #دل!؟هزاران بارمنعش کردم از #عشق
مگر برگشت از راه خطا #دل!به #چشمانت مرا «دل» مبتلا کرد
فلاکت: دل! مصیبت: دل! بلا: دل! -
« شده آيا که غمی ریشه به جانت بزند ؟
گره در روح و روانت به جهانت بزند ؟ »شده در خواب ببینی که تو را قرض کند ؟
بروی وَهم شوی تا که تو را فرض کند ؟شده در گوش ِ تو گويد که تو را باز تو را…؟
نشوم فاش ِ کسی تا که شوم رازْ تو را …؟شده آغوش شود تا که هم آغوش شوی ؟
گره ات باز کند تا که تو خاموش شوی ؟شده یک شب برود تا که روی در پی او ؟
که تو فرهاد شوي تا بشوی قصه ی او ؟به همان حال بگویی که تو مجنون ِ منی
به تو بیمار شدم تا که تو درمون ِ منيشده دلتنگ شوی غم به جهانت برسد ؟
گره ات کور شود غم به روانت برسد ؟که روی دیدن ِ او تا که کمي شاد شوی
بروی در بغلش تا که تو آباد شويکه بگويد که تو تعریف ِ همان عشق ِ منی
بروی یا نروی هر چه شود جان ِ منیگره ات باز کُنَد تا که تو بینا بشوي
که غمت باز شود تا که تو معنا بشويشده اما تو نبودی شده اما که چه دیر
گره ای کور شدم تا که شدی یک دل ِ پير: « همه در خواب ولی عشق ِ تو بیدار بِماند
همه پل های دلم بی تو چو دیوار بِماندمن چرا دل به تو دادم که دلم می شکنی
همه عاشق شدنم رفت تو منظور ِ منیکه تو رفتی و دلم بی تو همان سنگ شدُ
همه این عشق رَوَد تا که دلم جنگ شدُنکند بد بشود آخر ِ این قِصه ی بد
نکند تلخ شود آخر ِ این غُصه ی بد »احمد طیبی
-
این پست پاک شده!
-
حال مرا از شعرهایم بو نخواهی برد
من پشت شعری که نخواهم گفت میمیرم...شب خوش
-
خدا کند که کسی زار و بینوا نشود
در این زمانه به اندوه مبتلا نشوددعا کنید در این روزهای آخر عمر
که حالِ دشمن ما نیز مثل ما نشودفدای دشمن ما چون هزار خنجرِ او
به ماندگاریِ یک زخمِ آشنا نشودز ترس چشمِ حسودان بعید می دانم
کسی به فتنه ی این قوم مبتلا نشودز حال و روز خرابم خدا خبر دارد
دعا کنید که این راز بر ملا نشودامید نیست به درمان ! طبیب راحت باش
اگر که درد گذشت از عصب، دوا نشودجدا کنید سرم را به جرمِ تنهایی
سری که شانه ندارد چرا جدا نشود؟#مهدی_خداپرست
-
مسیح را به صلیب کشیدند
مرا به چشمانت.... -
مهر از تو توان برید???
هیهات.....
#مولانا -
صدای خنده های تو
افتادن یخ است در لیوان بهار نارنج
بخند میخواهم گلویی تازه کنم
#محسن حسینخانی -
مناظره حافظ شیرازی با صائب و شهریار و رند تبریزی
حافظ شیرازی
اگـر آن تـرک شیرازی بـه دست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم سمرقند و بـخارا راصائب تبریزی
اگـــر آن تـــرک شـیرازی بـــه دست آرد دل مـــــا را
بــه خــال هندویش بخشم سر و دست و تن و پا را
هر آنکس چیز می بخشد ز مال خویش می بخشد
نــه چـون حـافظ کـه می بخشد سمرقند و بـخارا راشهریار تبریزی
اگـــــر آن تــــــرک شیرازی بـــه دست آرد دل مــــا را
بـــه خـــال هـنـدویـش بخـشم تــمــام روح و اجـــزا را
هــر آنکس چـیز می بخشد بـه سـان مرد می بخشد
نه چون صائب که می بخشد سر و دست و تن و پا را
سـر و دسـت و تـن و پــا را به خــاک گور می بخشند
نـــه بـــر آن تـــرک شـیرازی کـــه بــرده جـمله دلها رارند تبریزی
اگــــر آن تـــــرک شیرازی بـــه دست آرد دل مـــا را
بــهــایـش هـــم بــبـــایـــد او بـبخشد کل دنیـــــا را
مـگــر مـن مـغـز خــر خــوردم در این آشفته بــازاری
کــه او دل را بــه دست آرد ببخشم مــن بــخارا را ؟
نه چون صائب ببخشم من سر و دست و تن و پا را
و نــــه چـــون شهریـــارانم بـبـخشم روح و اجــزا را
کـــه ایـن دل در وجـــود مــا خــدا داـند که می ارزد
هــــزاران تــــرک شیـراز و هـــزاران عشق زیــبــا را
ولی گــر تــرک شـیــرازی دهـد دل را به دست مــا
در آن دم نــیــز شـــایـــد مـــا ببخشیمش بـخـارا را
کــه مــا تــرکیم و تبریزی نه شیرازی شود چون مـا
بـــه تــبــریــزی هـمـه بخشند سمرقـند و بـخـارا را
