-
شعردانه
|
-
-
آدمـک آخــرِ دنیــاست، بخند...
آدمـک مـرگ هـمین جاست، بخند...
دستخطی کـه تـو را عاشـق کرد شوخـیِ کاغــذی ماسـت، بخند...
آدمک خر نشوی گریه کنی ...
کل دنیا سراب است بخند...
آن خـدایی که بـزرگش خوانـدی به خـدا، مثـل تـو تنهـاست، بخند...
فکر کن دردِ تـو ارزشـمند است
فکر کن گریـه چـه زیباست،بخند...
صبحِ فردا به شبت نیست که نیست,
تـازه انگار کـه فـرداسـت، بخند...
راستـی آنچـه بـه یــادت دادیم
پَر زدن نیست کـه درجاسـت، بخند...
آدمک فصل خزان است بخند...
ریزش برگ عیان است بخند...
آنکه میگفت : دوستت دارم،شمع بزم دگران است بخند...
نقش سیمای قشنگ رخ یار
نقشه ای نقش بر آب است بخند...
قصه لیلی و مجنون همه اش داستان است ، کتاب است ، بخند...
درد هجران نگرانم جه کند با دل تو
نقد ما نیست ، دل پیر جوان است بخند...
آنچه واداشت دو خطی بنویسم همه اش
شرح دلتنگی و درد دگران است بخند...
آدمــک نغمــهء آغــاز نخوان
به خــدا آخــر دنیـاست، بخند... -
یادآر ز شمعِ مرده یادآر
ای مرغِ سحر! چو این شبِ تار
بگذاشت ز سر، سیاه‌کاری،
وز نفحه‌ی روح‌بخشِ اسحار
رفت از سرِ خفتگان، خماری،
بگشود گره ز زلفِ زرتار
محبوبه‌ی نیلگونْ عماری،
یزدان به کمال شد پدیدار
و اهریمنِ زشت‌خو حصاری،
یادآر ز شمعِ مرده! یادآر!
ای مونسِ یوسف اندر این بند!
تعبیرْ عیان چو شد تو را خواب،
دلْ پُر ز شعف، لب از شکرخند
محسودِ عدو، به کامِ اصحاب،
رفتی برِ یار و خویش و پیوند
آزادتر از نسیم و مه‌تاب،
زان کو همه شام با تو یک‌چند
در آرزوی وصالِ احباب
اختر به سحر شمُرده، یادآر!
یادآر ز شمعِ مرده یادآر -
خستمه مثل قاصدکی که، به مقصد نرسیده راهشو گم میکنه
خستمه، مثل ابری که سنگینه و وقت باریدنشه ، اما اگه بباره عمرش به سر میرسه
خستمه مثل فیلی که تو مسیر کوچ ، مادرشو گم میکنه ، طعمه ی کرکس ها میشه
به اندازه ی شعرهای نخونده و خاک خورده ی دفترم خستمه
به اندازه ی شن های آب ندیده و، درخت های تشنه ی بیابون خستمه
به اندازه ی جونورایی که توی جاده میدن جون ، خستمه
به اندازه ی پرنده ی تو قفس نشسته
به اندازه ی پنجره های همیشه بسته
به اندازه ی صدایی که از حنجره درنمیاد
به اندازه ی خاطرات گم شده در باد
خسته ام من، به اندازه ی شادی ای که تو چشمات موج میزنه
به نیشخندی که میگه ، قلبت باهمه سادگیم با من دشمنه
دستای خسته ی من و اگه نمی گیری
لااقل خدا رو خبر کن
تنها نمونم تو این اثیر... -
-
دلتنگی
رودی نیست که به دریا بریزد!
دلتنگی
ماهی کوچکی ست
که برکه اش را
از چهار طرف
سنگچین کرده باشند...
-
شب عاشقان بی‌دل چه شبی دراز باشد
تو بیا کز اول شب در صبح باز باشد
عجبست اگر توانم که سفر کنم ز دستت
به کجا رود کبوتر که اسیر باز باشد
-
و من هرشب قصه دلتنگی ام را..
روانه چشمانم میکنم..
ودریا دریا -
با مدعی‌نگویید اسرار عشق و مستی
تا بی خبر بمیرد در درد خودپرستی
«حافظ» -
مادرم پرسید
شعر از بهرِ تو نان می شود؟
گفتمش خوب
شعر گفتن از گدایی بهتر است... -
به دیدارم بیا هر شب
در این تنهایی تنها و تاریکِ خدا مانند
دلم تنگ است
بیا ای روشن، ای روشن‌تر از لبخند
شبم را روز کن در زیر سرپوش سیاهی‌ها
دلم تنگ است
بیا بنگر، چه غمگین و غریبانه
در این ایوان سرپوشیده
وین تالاب مالامال
دلی خوش کرده ام با این پرستوها و ماهی‌ها
و این نیلوفر آبی و این تالاب مهتابی
به دیدارم بیا، ای هم گناه، ای مهربان با من
شب افتاده ست و من تاریک و تنهایم
در ایوان و در تالاب من دیری ست در خوابند
پرستوها و ماهی‌ها و آن نیلوفر آبی
بیا ای مهربان با من!
بیا ای یاد مهتابی
