مُهانِگه

[romisa]

آهي که ز دل خيزد از بهر جگر سوزي است
در سينه شکن او را آلوده مکن لب ها

[romisa]

از همه کس کناره گير صحبت آشنا طلب

از همه کس کناره گير صحبت آشنا طلب
هم ز خدا خودي طلب هم ز خودي خدا طلب

از خلش کرشمه ئي کار نمي شود تمام
عقل و دل نگاه را جلوه جدا جدا طلب

عشق بسر کشيدن است شيشه ي کائنات را
جام جهان نما مجو دست جهان گشا طلب

راهروان برهنه پا راه تمام خار زار
تا بمقام خود رسي راحله از رضا طلب

چون بکمال مي رسد فقر دليل خسروي است
مسند کيقباد را در ته بوريا طلب

پيش نگر که زندگي راه بعالمي برد
از سر آنچه بود و رفت در گذر انتها طلب

ضربت روزگار اگر ناله چوني دهد تو را
باده ي من ز کف بنه چاره ز موميا طلب

[romisa]

زندگي در صدف خويش گهر ساختن است

زندگي در صدف خويش گهر ساختن است
در دل شعله فرو رفتن و نگداختن است

عشق ازين گنبد در بسته برون تاختن است
شيشه ي ماه ز طاق فلک انداختن است

سلطنت نقد دل و دين ز کف انداختن است
به يکي داو جهان بردن و جان باختن است

حکمت و فلسفه را همت مردي بايد
تيغ انديشه بروي دو جهان آختن است

مذهب زنده دلان خواب پريشاني نيست
از همين خاک جهان دگري ساختن است

[romisa]

کشيدي باده ها در صحبت بيگانه پي در پي

کشيدي باده ها در صحبت بيگانه پي در پي
بنور ديگران افروختي پيمانه پي در پي

ز دست ساقي خاور دو جام ارغوان درکش
که از خاک تو خيزد ناله ي مستانه پي در پي

دلي کو ار تب و تاب تمنا آشنا گردد
زند بر شعله خود را صورت پروانه پي در پي

ز اشک صبحگاهي زندگي را برگ و ساز آور
شود کشت تو ويران تا نه ريزي دانه پي در پي

بگردان جام و از هنگامه ي افرنگ کمتر گوي
هزاران کاروان بگذشت ازاين ويرانه پي در پي

[romisa]

علمي که تو آموزي مشتاق نگاهي نيست

علمي که تو آموزي مشتاق نگاهي نيست
وامانده ي راهي هست آواره ي راهي نيست

آدم که ضمير او نقش دو جهان ريزد
با لذت آهي هست بي لذت آهي نيست

هر چند که عشق او آواره ي راهي کرد
داغي که جگر سوزد در سينه ي ماهي نيست

من چشم نه بردارم از روي نگارينش
آن مست تغافل را توفيق نگاهي نيست

اقبال قبا پوشد در کار جهان کوشد
درياب که درويشي با دلق و کلاهي نيست

[romisa]

نه يابي در جهان ياري که داند دلنوازي را

نه يابي در جهان ياري که داند دلنوازي را
بخود گم شو نگه دار آبروي عشق بازي را

من از کار آفرين داغم که با اين ذوق پيدائي
ز ما پوشيده دارد شيوه هاي کارسازي را

کسي اين معني نازک نداند جز اياز اينجا
که مهر غزنوي افزون کند دردايازي را

من آن علم و فراست با پر کاهي نمي گيرم
که از تيغ و سپر بيگانه سازد مرد غازي را

بهر نرخي که اين کالا بگيري سودمند افتد
بزور بازوي حيدر بده ادراک رازي را

اگر يک قطره خون داري اگر مشت پري داري
بيا من با تو آموزم طريق شاهبازي را

اگر اين کار را کار نفس داني چه ناداني
دم شمشير اندر سينه بايد ني نوازي را

[romisa]

دو عالم را توان ديدن بمينائي که من دارم

دو عالم را توان ديدن بمينائي که من دارم
کجا چشمي که بيند آن تماشائي که من دارم

دگر ديوانه ئي آيد که در شهر افکند هوئي
دو صد هنگامه برخيزد ز سودائي که من دارم

مخور نادان غم از تاريکي شبها که مي آيد
که چون انجم درخشد داغ سيمائي که من دارم

نديم خويش مي سازي مرا ليکن از آن ترسم
نداري تاب آن آشوب و غوغائي که من دارم

[romisa]

اگر به بحر محبت کرانه مي خواهي

اگر به بحر محبت کرانه مي خواهي
هزار شعله دهي يک زبانه مي خواهي

مرا ز لذت پرواز آشنا کردند
تو در فضاي چمن آشيانه مي خواهي

يکي بدامن مردان آشنا آويز
زيار اگر نگه محرمانه مي خواهي

جنون نداري و هوئي فکنده ئي در شهر
سبو شکستي و بزم شبانه مي خواهي

تو هم بعشوه گري کوش و دلبري آموز
اگر ز ما غزل عاشقانه مي خواهي

[romisa]

غلام زنده دلانم که عاشق سره اند

غلام زنده دلانم که عاشق سره اند
نه خانقاه نشينان که دل بکس ندهند

بآن دلي که برنگ آشنا و بيرنگ است
عيار مسجد و ميخانه و صنم کده اند

نگاه از مه و پروين بلندتر دارند
که آشيان بگريبان کهکشان نه نهند

برون ز انجمني در ميان انجمني
بخلوت اند ولي آنچنان که با همه اند

بچشم کم منگر عاشقان صادق را
که اين شکسته بهايان متاع قافله اند

به بندگان خط آزادگي رقم کردند
چنانکه شيخ و برهمن شبان بي رمه اند

پياله گير که مي را حلال ميگويند
حديث اگر چه غريب است راويان ثقه اند

[romisa]

با نشئه درويشي در ساز و دمادم زن

با نشئه درويشي در ساز و دمادم زن
چون پخته شوي خود را بر سلطنت جم زن

گفتند جهان ما آيا بتو مي سازد
گفتم که نمي سازد گفتند که بر هم زن

در ميکده ها ديدم شايسته حريفي نيست
با رستم دستان زن با مغبچه ها کم زن

اي لاله ي صحرائي تنها نتواني سوخت
اين داغ جگرتابي بر سينه ي آدم زن

تو سوز درون او تو گرمي خون او
باور نکني چاکي در پيکر عالم زن

عقل است چراغ تو در راهگذاري نه
عشق است اياغ تو با بنده ي محرم زن

لخت دل پر خوني از ديده فرو ريزم
لعلي ز بدخشانم بردار و بخاتم زن

[romisa]

ما از خداي گم شده ايم او بجستجوست

ما از خداي گم شده ايم او بجستجوست
چون ما نيازمند و گرفتار آرزوست

گاهي به برگ لاله نويسد پيام خويش
گاهي درون سينه ي مرغان به هايهوست

در نرگس آرميد که بيند جمال ما
چندان کرشمه دان که نگاهش به گفتگوست

آهي سحر گهي که زند در فراق ما
بيرون و اندرون زبر و زير و چار سوست

هنگامه بست از پي ديدار خاکئي
نظاره را بهانه تماشاي رنگ و بوست

پنهان به ذره ذره و نا آشنا هنوز
پيدا چو ماهتاب و به آغوش کاخ و کوست

در خاکدان ما گهر زندگي گم است
اين گوهري که گم شده مائيم يا که اوست؟

[Acola]

تنهایش گذارید شاید تنهاشود تاعاقل شود!
#منم اینجارو میزارم توی نادیده ها ؛))

[romisa]

حالم خوب نیست سخت نگیرید
از شعرای اقبال لاهوری خیلی خوشم اومده بعضیاشو میذارم اینجا بعدا دوباره بخونم هی بخونم
لاله ي اين گلستان داغ تمنائي نداشت

لاله ي اين گلستان داغ تمنائي نداشت
نرگس طناز او چشم تماشائي نداشت

خاک را موج نفس بود و دلي پيدا نبود
زندگاني کارواني بود و کالائي نداشت

روزگار ازهاي و هوي ميکشان بيگانه ئي
باده در ميناش بود و باده پيمائي نداشت

برق سينا شکوه سنج از بي زباني هاي شوق
هيچ کس در وادي ايمن تقاضائي نداشت

عشق از فرياد ما هنگامه ها تعمير کرد
ورنه اين بزم خموشان هيچ غوغائي نداشت

[romisa]

گشاده روز خوش و ناخوش زمانه گذر

گشاده روز خوش و ناخوش زمانه گذر
ز گلشن و قفس و دام و آشيانه گذر

گرفتم اين که غريبي و ره شناس نه ئي
بکوي دوست بانداز محرمانه گذر

بهر نفس که برآري جهان دگرگون کن
درين رباط کهن صورت زمانه گذر

اگر عنان تو جبريل و حور مي گيرند
کرشمه بر دل شان ريز و دلبرانه گذر

[romisa]

اين هم جهاني آن هم جهاني

اين هم جهاني آن هم جهاني
اين بيکراني آن بيکراني

هر دو خيالي هر دو گماني
از شعله ي من موج دخاني

اين يک دو آني آن يک دو آني
من جاوداني من جاوداني

اين کم عياري آن کم عياري
من پاک جاني نقد رواني

اينجا مقامي آنجا مقامي
اينجا زماني آنجا زماني

اينجا چه کارم آنجا گه کارم
آهي فغاني آهي فغاني

اين رهزن من آن رهزن من
اينجا زياني آنجا زياني

هر دو فروزم هر دو بسوزم
اين آشياني آن آشياني

[romisa]

گذر از آنکه نديدست و جز خبر ندهد

گذر از آنکه نديدست و جز خبر ندهد
سخن دراز کند لذت نظر ندهد

شنيده ام سخن شاعر و فقيه و حکيم
اگر چه نخل بلند است برگ و بر ندهد

تجلئي که برو پير دير مي نازد
هزار شب دهد و تاب يک سحر ندهد

هم از خدا گله دارم که بر زبان نرسد
متاع دل برد و يوسفي به بر ندهد

نه در حرم نه به بتخانه يابم آن ساقي
که شعله شعله به بخشد شرر شرر ندهد

[romisa]

بگذر از خاور و افسوني افرنگ مشو

بگذر از خاور و افسوني افرنگ مشو
که نيرزد بجوي اين همه ديرينه و نو

چو پر کاه که در رهگذر باد افتاد
رفت اسکندر و دارا و قباد و خسرو

زندگي انجمن آرا و نگهدار خود است
اي که در قافله ئي بي همه شو با همه رو

تو فروزنده تر از مهر منير آمده ئي
آنچنان زي که بهر ذره رساني پرتو

آن نگيني که تو با اهرمنان باخته ئي
هم بجبريل اميني نتوان کرد گرو

از تنک جامي ما ميکده رسوا گرديد
شيشه ئي گير و حکيمانه بيا شام و برو

اقبال لاهوری

[Marzieh.m]

ای قافله سالار چنین گرم چه رانی؟
آهسته که در کوه و کمر بازپسانند..
در طالع من نیست که نزدیک تو باشم...!
می گویمت از دور دعا گر برسانند..

#سعدی

[revival]

راست‌بازان‌را زحکم کج‌سرشتان چاره نیست
باکمان‌، بیدل اطاعت لازم آمد تیر را...

[oooopppssss]

‏تو چه دانی
که پسِ هر نگهِ ساده ی من ...
چه جنونی،
چه نیازی،
چه غمی است؟