|
شعردانه
-
اکالیپتوس
خودت کشیدی؟
فوق العادست -
حس می کنم کنار تو از خود فراترم
درگیر چشم های تو باشم رهاترمدلتنگی ام کم از غم تنهایی تو نیست
من هرچه بی قرارترم...بی صدا ترمگاهی مقابل تو که می ایستم نرنج
پیش تو از هر آینه بی ادعاترمقلبی که کنج سینه ی من می زند، تویی
من با غم تو از خود تو آشناترمهر لحظه اتفاق می افتم بدون تو
از مرگ ها و زلزله ها بی هوا ترمحالم بد است، با تو فقط خوب می شوم
خیلی از آن چه فکر کنی مبتلاترم... -
http://www.parseek.ir/
مرورگر ایرانی:/
اگه کارت واجبه:/
@دانش-آموزان-آلاء -
حس می کنم کنار تو از خود فراترم
درگیر چشم های تو باشم رهاترمدلتنگی ام کم از غم تنهایی تو نیست
من هرچه بی قرارترم...بی صدا ترمگاهی مقابل تو که می ایستم نرنج
پیش تو از هر آینه بی ادعاترمقلبی که کنج سینه ی من می زند، تویی
من با غم تو از خود تو آشناترمهر لحظه اتفاق می افتم بدون تو
از مرگ ها و زلزله ها بی هوا ترمحالم بد است، با تو فقط خوب می شوم
خیلی از آن چه فکر کنی مبتلاترم...@Vadf در هرچی تو دلته بریز بیرون 4 گفته است:
حس می کنم کنار تو از خود فراترم
درگیر چشم های تو باشم رهاترمدلتنگی ام کم از غم تنهایی تو نیست
من هرچه بی قرارترم...بی صدا ترمگاهی مقابل تو که می ایستم نرنج
پیش تو از هر آینه بی ادعاترمقلبی که کنج سینه ی من می زند، تویی
من با غم تو از خود تو آشناترمهر لحظه اتفاق می افتم بدون تو
از مرگ ها و زلزله ها بی هوا ترمحالم بد است، با تو فقط خوب می شوم
خیلی از آن چه فکر کنی مبتلاترم...من با غم تو از خود تو آشنا ترم...
-
مدارس اصفهان فردا بازم تعطییییله
-
در خوشحالی از پوست خود نمیگنجم
-
حس می کنم کنار تو از خود فراترم
درگیر چشم های تو باشم رهاترمدلتنگی ام کم از غم تنهایی تو نیست
من هرچه بی قرارترم...بی صدا ترمگاهی مقابل تو که می ایستم نرنج
پیش تو از هر آینه بی ادعاترمقلبی که کنج سینه ی من می زند، تویی
من با غم تو از خود تو آشناترمهر لحظه اتفاق می افتم بدون تو
از مرگ ها و زلزله ها بی هوا ترمحالم بد است، با تو فقط خوب می شوم
خیلی از آن چه فکر کنی مبتلاترم... -
tamom در نوشته های با ارزش گفته است:
از انجمن یادگرفتم؛
هرکی آژیر خدافظی کشید،هنوز دلش گیره و بر میگرده وگرنه اروم نصفه شبی با چمدونش از گوشه ای میرفت بدون نگاهی ب پشت سر...از لایک پای پست ها یادگرفتم مردم به حرف شخصیت ها بها میدن نه به اصل حرف...
فهمیدم یکی از بزرگترین مقابله های ی جوون۲۰ساله میتونه مقابله با برنگشتن به جمعی باشه ک هیچوقت نه دیده شون نه مطمئنه اصیلا چه کاره ان...و همونا از مشکلاتی مینالن ک میگن هیچکس بجز خودشون نمیتونه تحمل کنه
فهمیدم باید بدونی واسه کی خرد میکنی تره رو،وگرنه خردت میکنه
فهمیدم هرکی بیشتر ادعا داشت کمتر بارش بود،و اونایی ک از خودشون تعریف میکردن رو کسی دوست نداشت
فهمیدم اگ میلیونها ادم موفق هم پیدا شه باز میفتیم دنبال همشون و میگیم:چه کردی چه خوندی،بدون اینکه هیچوقت....
طولانی شد مطلب فهمیدم لایک پای مطالب بیش از ۳خط به معنای خوانده شدنش نبود.همه ی اینارو و هزارن تای دیگ رو جمع کردم و باخودم به...هیس!نکنه شامل اون جمله های اول شی!
خوشم اومد اینو
-
گلنار در نوشته های با ارزش گفته است:
آ ..نمیدونم حرفام، « نوشته ی با ارزش» محسوب میشن که اینجا بنویسمشون یا نه ولی الآن چیزایی که همیشه دلم میخواسته بگم رو، به عنوان یه کاربر خیلی معمولیِ این انجمن اینجا مینویسم:
.
اونموقع ها که تب و تاب کنکور خیلی بیشتر بود و خلاصه فشار و استرس همه رو تحت تأثیر قرار داده بود بحث هم خیلی بیشتر پیش میومد! سر چیزای خیلی بی اهمیت! چیزای قابل چشم پوشی! یا گاهی اوقات سر یه سری چیزایی که واقعا گفتنش هم عجیب و به دور از منطق به نظر میرسه!
.
مثلا یه بعد از ظهرِ چن نفر بخاطر بحث سر حذفِ فلان آیتم از انجمن هدر میرفت! به این جهت میگم هدر میرفت که واقعا اگه چن دقیقه با تمرکز فکر کنیم متوجه میشیم که این مسائل اصلا قابل بحث کردن نیستن. بعدشم مثلا دعوا میشد و اینکه آقا شما فلانید و بهمانید و آره یه قصد و غَرضی دارید که حذفش نمی کنید و فلان و اینا!
.
آیا وقتی انسان با چیزی مشکل داره، باید اونو منهدم کنه؟ باید حذفش کنه؟ باید نابودش کنه؟،،، اگه اون چیز، شخصی و فقط مختص به یه نفر باشه که قضیه فرق میکنه و به هر حال، اختیاریه و شخص میتونه نابودش کنه بره اصلا! (گرچه حلِ مشکل، خیلی منطقی تره) ولی وقتی اون قضیه و اون چیز، به تعداد بیشتر از یک نفر مربوط میشه آیا بخاطر عدم توانایی کنترل و مدیریت یک شخص، باید اون چیز برای همه تموم بشه؟ نابود بشه؟ حذف بشه؟ (جواب با خودتون!)
.
از اینا که بگذریم یه چیزی که منِ کاربر رو همیشه ناراحت میکرد و میکنه، این بود که فضای اینجا رو گاهی، اونقدر خاکستری میکنیم که به معنی حقیقی کلمه تهوع می گیریم دسته جمعی! (از فعلِ جمع استفاده میکنم تا بدونید خودمو مبرّا نمی دونم)،، مثلا تصور میکنیم اینجا یه باتلاقِ کهنه ست که ما سالیانِ ساله که اسیرش شدیم و در طلبِ خلاص شدن ازش هستیم در حالیکه هرچی دست و پا می زنیم فایده نداره! همیشه بحثِ رفتن که میشه درد و دل ها شروع میشه! که وای فلانی جان! والا منم شیش ماهه میخوام برم ولی هر کاری میکنم نمی تونم. منِ بی اراده ی فلانِ فلان، نمی تونم برم!
.
مگه انجمن زندانه که اینجور تصوری ازش داریم؟! مگه اسیر گرفتنمون؟! بابا تا بوده و نبوده خوشحالیا اینجا بوده، خنده ها اینجا بوده، عیدها، جشن ها، مناسبتها! یه کم یادمون بیاد خب! یه جوری حرف میزنیم از "رفتن و تا ابد نیامدن" که انگار یه عمری شکنجه شدیم اینجا! بعد مثلا یه جوریه که هر کی هم بتونه بیشتر نیاد، رکورد بزنه، قهرمانه!
.
واقعا عجیبه که همیشه دنبالِ خلاص شدنیم! دنبالِ "رفتن و هیچوقت برنگشتن" علتِ این تصور هم تقریبا واضحه! «افراط!» افراط در هر چیزی بَده! در دیانت، در سیاست، در روابط! من خودم اگه مجبور باشم از بین افراط و تفریط یکیو انتخاب کنم؛ قطعا یه آدمه تفریطی میشم؛ چون آدمِ افراطی، به مرور متوقع میشه! زیاده خواه میشه! ممکنه بخاطر تعدُدِ اعمال ، حس خود بزرگ بینی و ریاست طلبی بهش دست بده،،، و اینکه همیشه اذیت میشه چون توقعِ رفتارِ ایده آل از همه داره (نظر کاملا شخصی!) بخاطر این اینا رو نوشتم که بگم اگه ما افراط گر هستیم، متوقع نباشیم دیگه!چون دیگه اینجا، مشکل ماییم، نه بقیه!
.
بعد مثلا یکی پنج روزه اومده، هفتاد صفحه حرف زده بعد میگه وای معتاد شدم چه بَده آقا! خدافظ. (عُمراً بِره!) ،،، خب اصلا اگه بد میگذشت که همه ی اونایی که پست خدافظی میذاشتن، میرفتن و بر نمیگشتن هیچوقت! در حالیکه همه ی ما میدونیم بعد از اون پُستهای خدافظی، دقیقا چه اتفاقی میفته..!
.
بیاین تصمیم بگیریم اونقدری افراط نکنیم که بخوایم اینجور تصوراتی از انجمن توی ذهنمون داشته باشیم. که اونقدر حالمون بد نشه که همزمان عکس و امضا و بایو رو کنیم: "خدافظ تا ابد؛ حلالم کنید" و جملاتی از این قبیل... که فکر کنیم هر کی بره نیاد، خوش به حالشه. من همیشه به اونایی که اومدنشونو مدیریت میکنن، غبطه میخورم! نه اونایی که پُستهای خدافظی میذارن و چهار روز بعد بر میگردن و دوباره همون اتفاقات و همون پستها و همون خدافظی و حلال کنید و برو با خبرای خوب برگرد و فلان و اینا!
.
چند مدت قبل، من تحتِ یه فشار روحی بودم، با یکی دو تا از بچه ها هم صحبت کردیم راجع بش. خیلی سردرگم و مأیوس و خلاصه وضع بدی بود،، بعد دیدم بهترین راه اینه که یه مدت برم دور شم، انرژی منفیم نرسه! خلاصه رفتم و هم حال خودم بهتر شد هم حالِ بقیه رو بد نکردم. (البته منم سابقه ی گذاشتن پست خدافظی دارما؛ ولی از یه جایی به بعد، دیگه بی صدا رفتم) حالا مسئله خیلیم پُست و اینا نیست،، مسئله اینه که نگرشمون رو تغییر بدیم.
.
الآنم که دیگه خدا عنایت کرده، تابستونو رسونده خلاص شدیم دیگه واقعا خیلی بَده که بخوایم با این حرفها و خداحافظیا حالِ همو بد کنیم (منظورم اونایی هستن که اساساً حالشون بد میشه؛ وگرنه که برای خیلیا هم بی اهمیته)
.
خب دیگه اگه بیشتر از اینم طولانی شه کیفیت متن میاد پایین. من خودم رو در جایگاهی نمی بینم که بخوام نصیحت کنم یا خوب و بد تعیین کنم،، فقط حس کردم گفتنِ این حرفا میتونه اندکی موثر واقع بشه و باعث شه چند لحظه هر کسی که این پُست رو می بینه راجع بش یه کم فکر کنه.
.
آقای سلطانی، آقا مهدی،،، کاربرا همیشه شما رو با پُستها و بحثای باحالِ دو نفره تون دیدن؛ این پُستهای غم انگیز، یه کم عجیب و بعید بود... به هر حال، هرکسی مسئول زندگی خودشه، اما اگر دوباره با همون روحیه ی عالی برگردین اینجا، خیلی خوب میشه.
.
blue , @faezeh-r , @SenatoOor ، شاید فک کنین مثلا حالا که شما رفتین، منم میرم که خب باید بگم سخت در اشتباهید^^ برگردین ..در نهایت هم فقط میتونم بگم: من خود، به چشمِ خویشتن دیدم که جان (ها) یم میروند و اصلا قبول نیست آقا! :raised_hand_with_fingers_splayed_light_skin_tone:
.
گلنار
.اینم خوب بود
هساد پیداش کردم مرسی
