هرچی تودلته بریز بیرون۶

[دختر پاییز]

از دیشب بگذرم تیکه انداختنت رو کجای دلم بزارم
درسته در حقت کوتاهی کردم و میکنم و خوبیات رو نمیتونم حتی اندازه به نقطه جبران کنم
ولی جلو بقیه بهم چیزی نگو

[miss.besharati]

[Succinate]

مهدیه بانو من میخوام برم بهشت خدایی

[مهدیه بانو]

@sania-andiravan واییی من بسم الله الرحمن الرحیم اول رو عبدالواسطی میخوندم بقیه رو گندمیزدم همیشه می‌گفت مگه مجبوری دختر

[Succinate]

@miss-besharati وااااای چه ناز و جیگودی

[مهدیه بانو]

@sania-andiravan نه جهنم میرم نابودشون میکنم میام پیشت

[دختر پاییز]

@miss-besharati چ نازن

[Succinate]

مهدیه بانو ما رو می‌برد رو یه صندلی نزدیکش من که می رفتم من و اون صندلی بندری می رقصیدمهمیشه هم بهم میگفت خوبی تو دلم میگفتم اره اگر 25 صدم رو بدی

[مهدیه بانو]

@sania-andiravan من میگم خانم محترم فاصله رو رعایت کن دیگه آه

[Succinate]

مهدیه بانو وااای دقیقا همیشه خم میشد میومد جلوهنوز اندی روان گفتنش تو ذهنمه
ولی نمیدونم چرا دلم براش تنگ شده

[ابراهیم طاها]

قدرت رسانه ای غرب چه کرد با ما
خودشون کجا میرن ما رو به کجا سوق میدن ؟؟
دلمان خون میشه

[مهدیه بانو]

@sania-andiravan به من می‌گفت مهی آروم ترمز بگیر نمی‌فهمم چی میگی
خدایی بدم میاد کسی بهم بچسبه و بغلم کنه البته یه استثنا هست

[amirh_hmyf]

((می‌دونی چیه؟
ما هیچ‌وقت داستان آدمای شکست‌خورده رو نمی‌شنویم.))
چقد حرفش حق بود
شاید ما چیزایی که از داستان یه فرد شکست خورده یاد میگیریم بیشتر از چیزایی باشه که از داستان یه فرد موفق میشنویم

[Succinate]

مهدیه بانو کلاس ما یه ور یکی آهنگ میزد یه ور یکی دیگه نعره میزد معلوم بود صدا من رو نمی شنوه
نه من بغلیم خیلی زیاد

[mahdi .e 0]

ابراهیم طاها
Bio
حس میکنم طوفان در راهه

[دختر پاییز]

شب بخیر

[مهدیه بانو]

@sania-andiravan اون نعره زنه منم جیغ جیغوی کلاس یه بار معلم دهنم رو میخواست چسب بزنه که با مظلوم نمایی خطر رفع شد

[miss.besharati]

@miss-besharati در هرچی تو دلته بریز بیرون 4 گفته است:

همینقدر بی حوصله :|

[Succinate]

مهدیه بانو فعلا دخترگلم️مواظب خودت باش مادر جان من برم با ریاضی خوش بگذرونم

[Bio]

@mahdi-e-0 در هرچی تو دلته بریز بیرون 4 گفته است:

ابراهیم طاها
Bio
حس میکنم طوفان در راهه

نه

پ.ن:
باری، اگر روزی کسی از من بپرسد

«چندی که در روی زمین بودی چه کردی؟»

من می گشایم پیش رویش دفترم را

گریان و خندان، بر می‌افرازم سرم را

آنگاه می‌گویم که بذری نوفشانده‌ست،

تا بشکفد، تا بر دهد، بسیار مانده‌ست.

در زیر این نیلی سپهر بیکرانه

چندان که یارا داشتم، در هر ترانه

نام بلند عشق را تکرار کردم

با این صدای خسته، شاید، خفته‌ای را

در چارسوی این جهان بیدار کردم

من مهربانی را ستودم

من با بدی پیکار کردم

«پژمردن یک شاخه گل» را رنج بردم

«مرگ قناری در قفس» را غصه خوردم

وز غصه مردم، شبی صد بار مردم.

شرمنده از خود نیستم گر چون مسیحا،

آنجا که فریاد از جگر باید کشیدن،

من، با صبوری، بر جگر دندان فشردم!

اما اگر پیکار با نابخردان را

شمشیر باید می‌گرفتم

بر من نگیری، من به راه مهر رفتم.

در چشم من، شمشیر در مشت،

یعنی کسی را می‌توان کشت!

در راه باریکی که از آن می‌گذشتیم،

تاریکی بی دانشی بیداد می‌کرد!

ایمان به انسان، شبچراغ راه من بود!

شمشیر دست اهرمن بود!

تنها سلاح من درین میدان، سخن بود!

شعرم اگر در خاطری آتش نیفروخت

اما دلم چون چوب تر، از هر دو سر سوخت

برگی از این دفتر بخوان، شاید بگویی:

-آیا که از این می‌تواند بیشتر سوخت!؟

شب‌های بی پایان نخفتم

پیغام انسان را به انسان، باز گفتم

حرفم نسیمی از دیار آشتی

در خارزار دشمنی‌ها

شاید که توفانی گران بایست می‌بود

تا برکند بنیان این اهریمنی‌ها.

پیران پیش از ما نصیحت‌وار گفتند:

«...دیرست...دیرست...

تاریکی روح زمین را

نیروی صد چون ما، ندایی در کویرست!»

«نوحی دگر می‌باید و توفان دیگر»

«دنیای دیگر ساخت باید

وز نو در آن انسان دیگر»!

اما هنوز این مرد تنهای شکیبا

با کوله بار شوق خود ره می‌سپارد

تا از دل این تیرگی نوری برآرد،

در هر کناری شمع شعری می‌گذارد.

اعجاز انسان را هنوز امید دارد!