هرچی تودلته بریز بیرون۶

[jahad_121]

سه دقیقه وقتتون رو میگیره، زیباست

در سال 1376 من 55 سال داشتم، یک شب که جشن تولد پسر کوچکم که 17 سال داشت و همه خانواده جمع شده بودند و شادی می‌کردند. ناگهان درد شدیدی در سینه‌ام احساس کردم.
پسر بزرگ و همسرم سریع با اورژانس تماس گرفتند، همه ناراحت بودند. اورژانس رسید و پس از اینکه مرا معاینه کردند با عجله سوار آمبولانس کرده تا به بیمارستان منتقل کنند. همه ناراحت بودند و گریه می‌کردند بجز همسرم که فقط می‌گفت: علی چیزی نیست نترس خوب میشی.

اما تو صورتش ترس رو می‌دیدم. آمبولانس حرکت کرد بعد از چند دقیقه درد شدیدتر شد و پزشکیارها شروع به ماساژ کردند. ناگهان دیگه دردی احساس نکردم و سبک شدم. به خودم گفتم: آخی خوب شدم.
ناگهان بلند شدم و نشستم، و پزشکیارها رو می‌دیدم که دارن یکنفر رو ماساژ قلبی میدن. برگشتم و دیدم خودم روی تخت هستم، تعجب کردم و بلند شدم دیدم بله اونا هنوز دارن جنازه منو ماساژ میدن. تازه فهمیدم که مردم.

اون شب منو بردند سردخانه و من تمام وقت خودم و خانواده خودم رو می‌دیدم و همراهشون بودم. اونا زاری و شیون می‌کردند. زنم، پسرام و دخترم. پیششون می‌رفتم و می‌گفتم من خوبم گریه نکنید. ولی اونا نمی‌فهمیدند. خلاصه بعد از اینکه منو گذاشتن تو سردخونه همه برگشتند خونه. من ترسیده بودم، نمی‌دونستم پیش بدنم بمونم یا برم خونه پیش خانواده. خلاصه تصمیم گرفتم همراه خانواده برم.

اول رفتم تو ماشین پسر بزرگم که همسرم همراهش بود و مرتب گریه می‌کرد. پسر بزرگم گفت: مامان گریه نکن بابا عمر خودش رو کرده بود.
چه بی انصاف بود من 35 سال براش زحمت کشیده بودم تا دکترای مکانیک گرفت و برای خودش کسی شده بود.
بقیه بچه‌ها هم بهتر از این نبودند، پسر دومم که با خانومش تنها تو ماشین من می‌رفتند میزدن و میرقصیدن.
ولی دخترم یکریز گریه می‌کرد.

ناگهان مثل اینکه یک نیروی شدید من رو از جا کند و با سرعت خیلی زیاد به سمت سردخانه کشید و درون بدنم رفتم. زنده شده بودم. اول نمی‌دونستم چه کنم ولی بعد تلاش کردم بیام بیرون. اونقدر تلاش کردم تا بیهوش شدم.
بعد از مدتی از گرما بهوش اومدم و دیدم یک دکتر و چند پرستار بالای سرم هستند. دکتر با خنده گفت: به زندگی خوش آمدی.

بعد از اون خوب شدم علیرغم میل خانومم تصمیم گرفتم که برای خودمون دو نفر زندگی کنیم. دوتا خونه رو فروختم و یه آپارتمان 80 متری تو یک محله خوب گرفتم. ماشین سانتافه آخرین مدل را فروختم یک ون خریدم که داخلش تخت و لوازم زندگی داشت. از اون روز به بعد به همراه خانومم و با همون ون تمام ایران رو گشتیم. هر چند وقت هم یه چند روزی به خونه میومدیم و اونجا بودیم. بعدش مغازه و گاراژ خودم رو هم فروختم و شروع کردیم به گشتن دنیا، همه کشورهای اطراف و اروپا رو رفتیم، در نهایت هم تو هلند خونه خریدیم و اونجا موندیم. حالا 70 سالمه و خودم و خانومم با عشق توی یه روستای هلندی زندگی می‌کنیم و باغ میوه داریم. هر روز هم از روستا تا شهر که حدودا 5 کیلومتر است رو پیاده روی می‌کنیم. سالی چند بار هم بچه‌ها با نوه‌هامون میان و سری بهمون میزنن.

خانومم میگه از روزی که زنده شدی تا حالا فقط فهمیدم زندگی یعنی چه. همیشه ازم می‌پرسه که چی شد یکدفعه عوض شدی ولی من چیزی بهش نمیگم.

زندگی نکنید برای زنده بودن. ️
از دارایی خود لذت ببرید.. .شاد باشید.‌

[Ramos9248]

قشنگیش به اینه که هر چی جلوتر میری از تعداد آدمای دورت کم میشه و به کیفیتشون اضافه میشه

[Ramos9248]

‏یادم رفته بود که باید زندگی کنم،
ناگهان تو نگاهم کردی، یادم آمد.

کیمیا رجبی

[Narges_]

[دُژَم]

• نمیدانم دلم برای چه چیزی تنگ میشود؟!
  اما دلتنگم . .
  همیشه دلتنگم با این ك به یاد نمی‌آورم
  این دلتنگی برای چیست .

[Hamid.s]

تو گذشتی و شب و روز گذشت
آن زمان‌ها به امیدی که تو
بر خواهی گشت،
پای هر پنجره مات…
می نشستم به تماشا، تنها
گاه بر پرده ابر، گاه در روزن ماه،
دور، تا دورترین جاها می‌رفت نگاه، باز می‌گشتم، هیهات!
چشم ها دوخته‌ام بر در و دیوار هنوز

فریدون مشیری

[Hugin.h]

یه روزم به نکرده هات افتخار میکنی،هر چیزی ارزش تجربه نداره!️

[Hugin.h]

‏سخت ترین قسمت زندگی جاییه که دیگه به جای بزرگ شدن پیر میشی..!

[Hugin.h]

☆نیست‌کسی‌! حالِ‌مرا‌دَرک‌کُند:  
  
                 کاش‌این‌روح‌؛      
        
      شَـبی‌جِسم‌مَرا‌ترک‌کند' ️

[Hugin.h]

#چه ذوق هایی ک تبدیل ب گریه شد. . . ‍️️

[Hugin.h]

_ بهم‌گفت‌رفیقات‌ارزش‌ندارن

• گفتم‌نمیفروشمشون

_ گفت‌فروختنت :

واقعا‌درست‌ميگفتى.

[Hugin.h]

مراقب حرف زدنتون باشین
خٰاک‌ بِگیرِه پَس‌ نِمیدِه...

[Ramos9248]

مرا جوری در آغوش بگیر
که انگار فردا می ‌میرم.
و فردا چطور؟
جوری در آغوشم بگیر
که انگار از مرگ بازگشته‌‌ام.

[Hamid.s]

دنیا کوچک‌تر از آن است
که گم‌شده‌ای را در آن یافته باشی
هیچ‌کس اینجا گم نمی‌شود.

آدم‌ها به همان خونسردی که آمده‌اند،
چمدان‌شان را می‌بندند
و ناپدید می‌شوند
یکی در مه
یکی در غبار
یکی در باران
یکی در باد
و بی‌رحم‌ترین‌شان در برف

آن‌چه به جا می‌ماند رد پائی‌ است
و خاطره‌ای که هر از گاه پس می‌زند
مثل نسیمِ سحر
پرده‌هایِ اتاقت را ...!

عباس_صفاری

[دُژَم]

گفتم ك بدانید، وفا، عشق، دروغ است
من تجربه کردم، به همین قبله چاخان بود
حُسنش همه گفتند و منِ سر به هوا را . .
آگاه نکردند به شرّی که در آن بود . .
ویروس خطرناک‌تر از عشق ندیدم
یک قاتل بالفطره اگر بود، همان بود
هی ریشه زد ُ ریشه زد ُ ریشه کنم کرد؛
این توده‌ی بدخیم گمانم سرطان بود

[Ramos9248]

‏علاقه باید عُمق داشته باشه و در ژرفاش بشه یه خونه‌ی امن ساخت.
باید بتونی به آدمت مثلِ یه اثرِ هنری نگاه کنی و از روحش مراقبت کنی....