هرچی تودلته بریز بیرون۶

[Alireza Bagheri 0]

من نمی گویم سمندر باش یا پروانه باش
گر به فکر سوختن افتاده ای مردانه باش

[jahad_121]

ما درس صداقت و صفا می‌خوانیم
آیینِ محبت و وفا می‌دانیم
زبن بی‌هنرانِ سفله، ای دل مخروش
کانها همه می‌روند و ما می‌مانیم

ملک الشعرا بهار

[Ailin]

بیا بیا که شدم در غم تو سودایی
درآ درآ که به جان آمدم ز تنهایی

عجب عجب که برون آمدی به پرسش من
ببین ببین که چه بی‌طاقتم ز شیدایی

بده بده که چه آورده‌ای به تحفه مرا
بنه بنه بنشین تا دمی برآسایی

مرو مرو چه سبب زود زود می‌بروی
بگو بگو که چرا دیر دیر می‌آیی

نفس نفس زده‌ام ناله‌ها ز فرقت تو
زمان زمان شده‌ام بی‌رخ تو سودایی

مجو مجو پس از این زینهار راه جفا
مکن مکن که کشد کار ما به رسوایی

برو برو که چه کَش می‌روی به شیوه‌گری
بیا بیا که چه خوش می‌چمی به رعنایی

[jahad_121]

ای آرزوی دیده بینا چگونه‌ای
وی مونس دل (من) تنها چگونه‌ای

از ناز و نازکی اگر اینجا نیامدی
باری یکی بگوی که آنجا چگونه‌ای

در است صورت تو و دریاست چشم من
ای در دور مانده ز دریا چگونه‌ای

دل هدیه تو کردم آن را نخواستی
جان تحفه می‌فرستم این را چگونه‌ای

ای نور چشم مهر و گل بوستان حسن
ما بی‌تو در همیم تو بی‌ما چگونه‌ای

از وصل تو که نیست دریغا در آتشم
در هجر من که هست مبادا چگونه‌ای

ما خود جهان گرفتیم از پیش عاشقی
در سلسله تو ای دل شیدا چگونه‌ای

سید حسن غزنوی

[Hamid.s]

خبرت خرابتر کرد جراحت جدایی
چو خیال آب روشن که به تشنگان نمایی
تو چه ارمغانی آری که به دوستان فرستی
چه از این به ارمغانی که تو خویشتن بیایی
بشدی و دل ببردی و به دست غم سپردی
شب و روز در خیالی و ندانمت کجایی
دل خویش را بگفتم چو تو دوست می‌گرفتم
نه عجب که خوبرویان بکنند بی‌وفایی
تو جفای خود بکردی و نه من نمی‌توانم
که جفا کنم ولیکن نه تو لایق جفایی
چه کنند اگر تحمل نکنند زیردستان
تو هر آن ستم که خواهی بکنی که پادشایی
سخنی که با تو دارم به نسیم صبح گفتم
دگری نمی‌شناسم تو ببر که آشنایی

[Hamid.s]

من از نهایت شب حرف می‌زنم
من از نهایت تاریکی
و از نهایت شب حرف می‌زنم
اگر به خانه‌ی من آمدی
برای من ای مهربان
چراغ بیاور
و یک دریچه که از آن
به ازدحام کوچه‌ی خوشبخت بنگرم.

[Francisca]

آسمان فرصت پرواز بلند است،
قصه این است که چه اندازه کبوتر باشی...

[wandering]

بی‌آن‌كه بدانی حرف زده‌ای
بی‌آن‌كه بدانی زنده بوده‌ای
بی‌آن‌كه بدانی مُرد‌ه‌ای

ساعت را بپرس كمكت می‌كند
از هوا حرف بزن كمكت می‌كند
نامِ مادرت را به یاد بیاور
شكل و تصویرِ كسی را
سریع! از چیزِ كوچكی آغاز كن

مثلاً رنگ‌ها، مثلاً رنگِ زرد
سبز، اسمِ چند نوع درخت
به مغزی كه نیست فشار بیاور

فصل‌ها را، مثلاً برف
سریع باش، سریع

چیزی برای بودنت پیدا كُن، دُور بردار
ممكن است بقیه چیزها یادت بیاید

سریع! وگرنه
واقعاً به مرگت عادت كرده‌ای

«شهرام شیدایی»

[Ailin]

دیده دریا کُنَم و صبر به صحرا فِکَنَم
وَاندر این کار دلِ خویش به دریا فِکَنَم

از دلِ تنگِ گنهکار برآرم آهی
کآتش اندر گُنَهِ آدم و حوا فکنم

مایهٔ خوشدلی آنجاست که دلدار آنجاست
می‌کنم جهد که خود را مگر آنجا فکنم

بِگُشا بندِ قَبا ای مَهِ خورشید کُلاه
تا چو زلفت سَرِ سودا زده در پا فکنم

خورده‌ام تیرِ فلک، باده بده تا سرمست
عُقده در بندِ کَمرتَرکشِ جوزا فکنم

جرعهٔ جام بر این تختِ روان افشانم
غُلغُلِ چنگ در این گنبدِ مینا فکنم

حافظا تکیه بر ایّام چو سهو است و خطا
من چرا عِشرتِ امروز به فردا فکنم

[Hamid.s]

چه خواهش ها در اين خاموشيِ گوياست، نشنيدي؟
تو هم چيزي بگو، چشم و دلت گوش و زبان دارد

۱۹:۳۵

[Hamid.s]

میان چهره‌ی خود غصه‌ای نمایان داشت
کسی که آینه‌ای در غبارْ پنهان داشت

هنوز از دلم ای غم، نرفته برگشتی
خوش آمدی که به برگشتن تو ایمان داشت

همیشه همدمِ تنهایی‌ام، به خاطر تو
چقدر داشتنت، ای غرور، تاوان داشت

دلم چو لاله‌ی غمگین واژگون همه عمر
ز داغ خویش سر غصه در گریبان داشت

چو غنچه لب به سخن وا نکرده پرپر‌ شد
اگر نه داغِ دل من هزار دیوان داشت

چنین که می‌شنوم، مبحث حیات ابدی‌ست
چه خوب می‌شد اگر این کتاب پایان داشت!

۱۹:۳۵

[Hamid.s]

غُنچه، از رازِ تو بو بُرد
شِکُفت،
گُل گریبان
به هوایِ تو دَرید ...

قیصر امین پور

[jahad_121]

غزل ۴۷۰ حافظ

سینه مالامال درد است ای دریغا مرهمی
دل ز تنهایی به جان آمد خدا را همدمی

چشم آسایش که دارد از سپهر تیزرو؟
ساقیا جامی به من ده تا بیاسایم دمی

زیرکی را گفتم: «این احوال بین»، خندید و گفت:
«صعب‌روزی، بوالعجب‌کاری، پریشان‌عالمی»

سوختم در چاه صبر از بهر آن شمع چگل
شاه ترکان فارغ است از حال ما، کو رستمی؟

در طریق عشق‌بازی امن و آسایش بلاست
ریش باد آن دل که با درد تو خواهد مرهمی

اهل کام و ناز را در کوی رندی راه نیست
رهروی باید جهان سوزی نه خامی بی‌غمی

آدمی در عالم خاکی نمی‌آید به دست
عالمی دیگر بباید ساخت وز نو آدمی

خیز تا خاطر بدان تُرک سمرقندی دهیم
کز نسیمش بوی جوی مولیان آید همی

گریهٔ حافظ چه سنجد پیش استغنای عشق
کاندر این دریا نماید هفت دریا شبنمی