هرچی تودلته بریز بیرون۶

[samane.A]

باز امشب غزلی كنج دلم زندانی است

آسمان شب بی حوصله ام طوفانی است

هيچ كسی تلخی لبخند مرا درک نكرد

های های دل ديوانه ی من پنهانی است

[samane.A]

محترم دار دلم کاین مگس قند پرست
تا هوا خواه تو شد فر همایی دارد

از عدالت نبود دور گرش پرسد حال
پادشاهی که به همسایه گدایی دارد

اشک خونین بنمودم به طبیبان گفتند
درد عشق است و جگرسوز دوایی دارد

ستم از غمزه میاموز که در مذهب عشق
هر عمل اجری و هر کرده جزایی دارد

نغز گفت آن بت ترسا بچه باده پرست
شادی روی کسی خور که صفایی دارد

[saraa.66]

یک شبی مجنون نمازش را شکست
بی وضو در کوچه لیلا نشست
عشق آن شب مست مستش کرده بود
فارغ از جام الستش کرده بود
سجده ای زد بر لب درگاه او
پر ز لیلا شد دل پر آه او
گفت یا رب از چه خوارم کرده ای
بر صلیب عشق دارم کرده ای
جام لیلا را به دستم داده ای
وندر این بازی شکستم داده ای
نشتر عشقش به جانم می زنی
دردم از لیلاست آنم می زنی
خسته ام زین عشق، دل خونم مکن
من که مجنونم تو مجنونم مکن
مرد این بازیچه دیگر نیستم
این تو و لیلای تو … من نیستم
گفت: ای دیوانه لیلایت منم
در رگ پنهان و پیدایت منم
سال ها با جور لیلا ساختی
من کنارت بودم و نشناختی
عشق لیلا در دلت انداختم
صد قمار عشق یک جا باختم
کردمت آواره ی صحرا نشد
گفتم عاقل می شوی اما نشد
سوختم در حسرت یک یا ربت
غیر لیلا بر نیامد از لبت
روز و شب او را صدا کردی ولی
دیدم امشب با منی گفتم بلی
مطمئن بودم به من سر میزنی
در حریم خانه ام در میزنی
حال این لیلا که خارت کرده بود
درس عشقش بیقرارت کرده بود
مرد راهم باش تا شاهت کنم
صد چو لیلا کشته در راهت کنم.

[samane.A]

الا یا ایها الساقی ادر کاسا و ناولها
که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل‌ها

به بوی نافه‌ای کاخر صبا زان طره بگشاید
ز تاب جعد مشکینش چه خون افتاد در دل‌ها

مرا در منزل جانان چه امن عیش چون هر دم
جرس فریاد می‌دارد که بربندید محمل‌ها

به می سجاده رنگین کن گرت پیر مغان گوید
که سالک بی‌خبر نبود ز راه و رسم منزل‌ها

شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل
کجا دانند حال ما سبک باران ساحل‌ ها

همه کارم ز خود کامی به بدنامی کشید آخر
نهان کی ماند آن رازی کز او سازند محفل‌ ها

حضوری گر همی‌خواهی از او غایب مشو حافظ
متی ما تلق من تهوی دع الدنیا و اهملها

فکر عشق آتش غم در دل حافظ زد و سوخت
یار دیرینه ببینید که با یار چه کرد

[sandiiii]

دست های او

نمی‌گذاشت بغل کنم

غم را...♡

[amirh_hmyf]

برای رها کردنت دیر است
تو ریشه کرده ای در من
مثل دانه ای
بر دلِ خاک
مثل کوهی بر بستر زمین
مثل ابری بر فراز آسمان
دیگر نمیتوانم رهایت کنم
حتی اگر
گوشه ای از قلبم
برای همیشه خالی بماند ...

[Erfan...11]

بارون نم نم اومدوو... رو قلب من غم اومدوو... من دیگه دخلم اومدوو...
ازت خبر نیست ...
خیلی چیزا بود که بگم... دردامو ریختم تو خودم... تنهام گذاشتی له شدم...
ازت خبر نیست ...

[Erfan...11]

همه زندگیم رفت از زندگیم... رو لبهام فقط آه و افسوس دارم...
اگه آخرین روزه پس واسه چی ...مث روز اول تورو دوست دارم...

[sheyda.fkh]

نه از رومم، نه از زنگم
همان بی رنگ بی رنگم
بیا بگشای در
بگشای
دلتنگم ...

[dlrm]

یک دوست که با او غم دل بتوان گفت

marzyeh78

• 67ترین

[sandiiii]

از تو حرف میزنم
چنان نوبرانه میشوم
که %(#ff00ff)[به‍ـــار] هم
دهانش آب می افتد...

| احمد شاملو

[Sharllot]

شده که جان بدهی ، جان ندهد
دل بدهی ، دل بکند ؟ ( :

[sheyda.fkh]

غرق خون بود
و نمی مرد ز حسرت فرهاد
خواندم افسانه شیرین
و به خوابش کردم...

[sheyda.fkh]

دی می‌شد
و گفتم صنما عهد به جای آر
گفتا غلطی خواجه
در این عهد وفا نیست

[m2020]

گفتمش نقاش را نقشی ز کرمانشاه بکش...
نقش شیری روی قلب نقشه ی ایران کشید...
گفتمش اگر که دراین نقشه کرمانشاه نبود!!!
باقلم یک جنگل تاریک و بی سلطان کشید...
گفتمش این شیرغران چندسال دارد بگو...
روی کاغذ باابهت نقش طاقبستان کشید...
گفتم ای نقاش نقشی هم بکش از مردمش...
نقش نقشی، شامی وشهرام و جاویدان کشید...
گفتمش شیرین و فرهاد!نقش انها پس چ شد؟!
عشقشان دشوار و مرگ از عشق را اسان کشید...
رو به او گفتم چه فرقی بادگر شهرها کند...
کم کمک عکس عقابی بین گنجشکان کشید...
گفتمش در دفترم عکس رخ جانان بکش...
باقلم جوهر زرین ، نام کرماشان کشید.

#همه جا ایران سرای من است

[sandiiii]

به خواب نیز نمی‌بینمش

چه جای وصال...

| حافظ |

[sheyda.fkh]

%(red)[دلبران] مهر نمایند
و وفا نیز کنند
%(red)[دل بر آن] مهر چه بندی
که جفا نیز کنند ...

[sandiiii]

نشاط این بهارم بی گلِ رویت

چه کار آید؟

تو گر آیى،

طرب آید

بهشت آید

بهار آید...

| بیدل دهلوی |

[sandiiii]

نفس میکشم با تمام وجود

هوا پر شده از بهار و بهشت

دو تا سیب بردار و همراه من

بیا تا خیابون اردیبهشت

| علیرضا بدیع |

[milad-am]

آنکه چو خرماست رفیقش مدان/ کاوست برون مغز و درون استخوان