-
شعردانه
-
ای فروغ ماه حسن از روی رخشان شما
آب روی خوبی از چاه زنخدان شماعزم دیدار تو دارد جان بر لب آمده
بازگردد یا برآید چیست فرمان شماکس به دور نرگست طرفی نبست از عافیت
به که نفروشند مستوری به مستان شمابخت خواب آلود ما بیدار خواهد شد مگر
زان که زد بر دیده آبی روی رخشان شما
حافظ -
زاهد چو از نماز تو کاری نمی‌رود
هم مستی شبانه و راز و نیاز من
حافظ ز گریه سوخت بگو حالش ای صبا
با شاه دوست پرور دشمن گداز من -
نه دل ز عالم پر وحشت آرمیده مرا
که پیچ و تاب به زنجیرها کشیده مراچو جام اول مینا، سپهر سنگین‌دل
به خاک راهگذر ریخت ناچشیده مراچو آسیا که ازو آب گرد انگیزد
غبار دل شود افزون ز آب دیده مرارهین وحشت خویشم که می‌برد هر دم
به سیر عالم دیگر، دل رمیده مرانثار بوسهٔ او نقد جان چرا نکنم؟
که تا رسیده به لب، جان به لب رسیده مرا صائب تبریزی -
داد معشوقه به عاشق پیغام
که کُند مادرِ تو با من جنگ
هر کُجا بیندم از دور کُند
چهره پر چین و جبین پُر آژنگ
با نگاهِ غضب آلود زند
بر دلِ نازکِ من تیرِ خدنگ
مادرِ سنگ‌دلت تا زنده‌ست
شهد در کامِ من و توست شَرنگ
نشوم یکدل و یکرنگ تو را
تا نسازی دلِ او از خون رنگ
گر تو خواهی به وصالم برسی
باید این ساعت بی‌خوف و درنگ
روی و سینۀ تنگش بدری
دل برون آری از آن سینۀ تنگ
گرم و خونین به منش باز آری
تا بَرد ز آینۀ قلبم زنگ
عاشقِ بی‌خرد ناهنجار
نه، بل آن فاسقِ بی‌عصمت و ننگ
حُرمتِ مادری از یاد ببُرد
خیره از باده و دیوانه ز بنگ
رفت و مادر را افکند به خاک
سینه بدرید و دل آورد به چنگ
قصدِ سرمنزلِ معشوق نمود
دلِ مادر به کفش چون نارنگ
از قضا خورد دمِ در به زمین
و اندکی سُوده شد او را آرنگ
وان دل گرم که جان داشت هنوز
اوفتاد از کف آن بی‌فرهنگ
از زمین باز چو برخاست نمود
پی برداشتن آن آهنگ
دید کز آن دل آغشته به خون
آید آهسته برون این آهنگ:
«آه دست پسرم یافت خراش
آه پای پسرم خورد به سنگ»ایرج میرزا
-
لا غَرْوَ إِنْ قُتِلَ الْحُسَيْنُ وَ شَيْخُهُ
قَدْ كانَ خَيْراً مِنْ حُسَيْن وَ أَكْرَمافَلا تَفْرَحُوا يا أَهْلَ كُوفَةَ بِالَّذِی
أُصيبَ حُسَيْنٌ كانَ ذلِكَ أَعْظَماقَتيلٌ بِشَطِّ النَّهْرِ نَفْسي فِداؤُهُ
جَزاءُ الَّذِي أَرْداهُ نارُ جَهَنَّمـا
علی بن حسینشگفتآور نیست اگر حسین کشته شد و پدر بزرگوارش (علی) ، که به از حسین بود، او نیز کشته شد؛
ای اهل کوفه! شادمان نباشید به این مصیبت که بر حسین وارد شد که این مصیبتی است بزرگ؛
جانم فدای آن که در کنار نهر فرات شهید شد، و کیفر آن کس که او را کشت آتش جهنم است.
پ.ن : شعر مربوط به پایان خطبه امام سجاد(ع) در کوفه هست .
منبع : الاحتجاج ، طبرسی ، ج 2 ، ص 117 – 119
بحارالانوار ، مجلسی ، ج 45 ، ص 112 – 113 -
باده نوشی که در او روی و ریایی نبود
بهتر از زهدفروشی که در او روی و ریاستما نه رندان ریاییم و حریفان نفاق
آن که او عالم سر است بدین حال گواستفرض ایزد بگزاریم و به کس بد نکنیم
وان چه گویند روا نیست نگوییم رواستچه شود گر من و تو چند قدح باده خوریم
باده از خون رزان است نه از خون شماستاین چه عیب است کز آن عیب خلل خواهد بود
ور بود نیز چه شد مردم بی‌عیب کجاست
حافظ -
ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست
منزل آن مه عاشق کش عیار کجاستشب تار است و ره وادی ایمن در پیش
آتش طور کجا موعد دیدار کجاستهر که آمد به جهان نقش خرابی دارد
در خرابات بگویید که هشیار کجاستآن کس است اهل بشارت که اشارت داند
نکته‌ها هست بسی محرم اسرار کجاستهر سر موی مرا با تو هزاران کار است
ما کجاییم و ملامت گر بی‌کار کجاستبازپرسید ز گیسوی شکن در شکنش
کاین دل غمزده سرگشته گرفتار کجاستعقل دیوانه شد آن سلسله مشکین کو
دل ز ما گوشه گرفت ابروی دلدار کجاستساقی و مطرب و می جمله مهیاست ولی
عیش بی یار مهیا نشود یار کجاستحافظ از باد خزان در چمن دهر مرنج
فکر معقول بفرما گل بی خار کجاست حافظ -
خار در پیراهن فرزانه می‌ریزیم ما
گل به دامن بر سر دیوانه می‌ریزیم ماقطره گوهر می‌شود در دامن بحر کرم
آبروی خویش در میخانه می‌ریزیم مادر خطرگاه جهان فکر اقامت میکنیم
در گذار سیل، رنگ خانه می‌ریزیم مادر دل ما شکوهٔ خونین نمی‌گردد گره
هر چه در شیشه است، در پیمانه می‌ریزیم ماانتظار قتل، نامردی است در آیین عشق
خون خود چون کوهکن مردانه می‌ریزیم ماهر چه نتوانیم با خود برد ازین عبرت‌سرا
هست تا فرصت، برون از خانه می‌ریزیم مادر حریم زلف اگر نگشاید از ما هیچ کار
آبی از مژگان به دست شانه می‌ریزیم ما
صائب تبریزی 
-
یاد رخسار ترا در دل نهان داریم ما
در دل دوزخ بهشت جاودان داریم مادر چنین راهی که مردان توشه از دل کرده‌اند
ساده لوحی بین که فکر آب و نان داریم مامنزل ما همرکاب ماست هر جا می‌رویم
در سفرها طالع ریگ روان داریم ماچیست خاک تیره تا باشد تماشاگاه ما؟
سیرها در خویشتن چون آسمان داریم ماقسمت ما چون کمان از صید خود خمیازه‌ای است
هر چه داریم از برای دیگران داریم ماهمت پیران دلیل ماست هر جا می‌رویم
قوت پرواز چون تیره از کمان داریم ماگر چه غیر از سایه ما را نیست دیگر میوه‌ای
منت روی زمین بر باغبان داریم ماگر چه صائب دست ما خالی است از نقد جهان
چون جرس آوازه‌ای در کاروان داریم ما
صائب تبریزی -
بسوز ای دل که تا خامی نیاید بوی دل از تو
کجا دیدی که بی آتش کسی را بوی عود آید!!
••••
-
شور عشق تو اگر شعله به دل ها بکشد
رود را از جگر کوه به دریا بکشد
-
در ضمیرت اگر این گل ندمیده است هنوز،
عطر جانپرور عشق،
گر به صحرا نهادت نوزیدست هنوز...
دانه ها را باید از نو کاشت.
رنج می باید برد.
دوست می باید داشت.
••فریدون مشیری•• -
آب و رنگ زندگی زیباست در قصرخیال
جلوه این نقش جز بر پرده ی پندار نیست
با نسیم عشق باغ زندگی را تازه دار
ورنه کار روزگارکهنه جز تکرار نیست
°°مهدی سهیلی°° -
هر دم از عمر می رود نفسی
چون نگه میکنم نمانده بسی
ای که پنجاه رفت و در خوابی
مگر این پنج روز دریابی
خجل آن کس که رفت و کار نساخت
کوس رحلت زدند و بار نساخت
خواب نوشین بامداد رحیل
باز دارد پیاده را ز سبیل
هر که آمد عمارتی نو ساخت
رفت و منزل به دیگری پرداخت
وآن دگر پخت همچنین هوسی
وین عمارت بسر نبرد کسی
یار ناپایدار دوست مدار
دوستی را نشاید این غدّار
نیک و بد چون همی بباید مرد
خنک آن کس که گوی نیکی برد
برگ عیشی به گور خویش فرست
کس نیارد ز پس ز پیش فرست
عمر برف است و آفتاب تموز
اندکی ماند و خواجه غرّه هنوز
ای تهی دست رفته در بازار
ترسمت پر نیاوری دستار
سعدی -
#مرجان
سنگي است زيرِ آب
در گودِ شب گرفتۀ درياي نيلگون.
تنها نشسته در تكِ آن گورِ سهمناك
خاموش مانده در دلِ آن سردي و سكون.
او با سكوتِ خويش
از ياد رفته ايست در آن دخمۀ سياه .
هرگز بر او نتافته خوشيدِ نيم روز
هرگز بر او نتافته مهتاب شامگاه .بسيار شب كه ناله بر آورد و كس نبود ، كان ناله بشنود
بسيار شب كه اشك بر افشاند و ياوه گشت ، درگود ِ آن كبود.
سنگي است زير آب ، ولي آن شكسته سنگ
زنده ست ، مي تپد به اميدي در آن نهفت
هوشنگ ابتهاج
-
پرده شرم است مانع در میان ماه و دوست
شمع را فانوس از پروانه می سازد جدا -
از پریدن های چشم و از تپیدن های دل
می رسد از یار پیغامی که می باید مرا
-
یافت مژگان من از نور سحرخیزی فروغ
زلف شب سرپنجه خورشید کرد این شانه را
می گرفتم پیش ازین از دست ساقی می به ناز
این زمان از دور می بوسم لب پیمانه را
در ترازوی قیامت نیست صائب سنگ کم
عشق در یک پله دارد کعبه و بتخانه را
