-
شعردانه
|
-
یاد رخسار ترا در دل نهان داریم ما
در دل دوزخ بهشت جاودان داریم مادر چنین راهی که مردان توشه از دل کرده‌اند
ساده لوحی بین که فکر آب و نان داریم مامنزل ما همرکاب ماست هر جا می‌رویم
در سفرها طالع ریگ روان داریم ماچیست خاک تیره تا باشد تماشاگاه ما؟
سیرها در خویشتن چون آسمان داریم ماقسمت ما چون کمان از صید خود خمیازه‌ای است
هر چه داریم از برای دیگران داریم ماهمت پیران دلیل ماست هر جا می‌رویم
قوت پرواز چون تیره از کمان داریم ماگر چه غیر از سایه ما را نیست دیگر میوه‌ای
منت روی زمین بر باغبان داریم ماگر چه صائب دست ما خالی است از نقد جهان
چون جرس آوازه‌ای در کاروان داریم ما
صائب تبریزی -
بسوز ای دل که تا خامی نیاید بوی دل از تو
کجا دیدی که بی آتش کسی را بوی عود آید!!
••••
-
شور عشق تو اگر شعله به دل ها بکشد
رود را از جگر کوه به دریا بکشد
-
در ضمیرت اگر این گل ندمیده است هنوز،
عطر جانپرور عشق،
گر به صحرا نهادت نوزیدست هنوز...
دانه ها را باید از نو کاشت.
رنج می باید برد.
دوست می باید داشت.
••فریدون مشیری•• -
آب و رنگ زندگی زیباست در قصرخیال
جلوه این نقش جز بر پرده ی پندار نیست
با نسیم عشق باغ زندگی را تازه دار
ورنه کار روزگارکهنه جز تکرار نیست
°°مهدی سهیلی°° -
هر دم از عمر می رود نفسی
چون نگه میکنم نمانده بسی
ای که پنجاه رفت و در خوابی
مگر این پنج روز دریابی
خجل آن کس که رفت و کار نساخت
کوس رحلت زدند و بار نساخت
خواب نوشین بامداد رحیل
باز دارد پیاده را ز سبیل
هر که آمد عمارتی نو ساخت
رفت و منزل به دیگری پرداخت
وآن دگر پخت همچنین هوسی
وین عمارت بسر نبرد کسی
یار ناپایدار دوست مدار
دوستی را نشاید این غدّار
نیک و بد چون همی بباید مرد
خنک آن کس که گوی نیکی برد
برگ عیشی به گور خویش فرست
کس نیارد ز پس ز پیش فرست
عمر برف است و آفتاب تموز
اندکی ماند و خواجه غرّه هنوز
ای تهی دست رفته در بازار
ترسمت پر نیاوری دستار
سعدی -
#مرجان
سنگي است زيرِ آب
در گودِ شب گرفتۀ درياي نيلگون.
تنها نشسته در تكِ آن گورِ سهمناك
خاموش مانده در دلِ آن سردي و سكون.
او با سكوتِ خويش
از ياد رفته ايست در آن دخمۀ سياه .
هرگز بر او نتافته خوشيدِ نيم روز
هرگز بر او نتافته مهتاب شامگاه .بسيار شب كه ناله بر آورد و كس نبود ، كان ناله بشنود
بسيار شب كه اشك بر افشاند و ياوه گشت ، درگود ِ آن كبود.
سنگي است زير آب ، ولي آن شكسته سنگ
زنده ست ، مي تپد به اميدي در آن نهفت
هوشنگ ابتهاج
-
ای زندگی بردار دست از امتحانم
چیزی نه میدانم نه میخواهم بدانم
دلسنگ یا دلتنگ! چون کوهی زمینگیر
از آسمان دلخوش به یک رنگین کمانم
کوتاهی عمر گل از بالا نشینی‌ست
اکنون که میبینند خوارم در امانم
دلبسته افلاکم و پابسته خاک
فواره‌ای بین زمین و آسمانم
آن روز اگر خود بال خود را می شکستم
اکنون نمی‌گفتم بمانم یا نمانم
قفل قفس باز و قناری ها هراسان
دل کندن آسان نیست آیا می‌توانم -
برو ای راه ره پیما
بدان خورشید جان افزا
ازاین مجنون پرسودا
ببرآن جا سلامے رابگو ای شمس تبریزے
ازآن مے‌هاے پاییزے
به خود در ساغرم ریزے
نفرمایے غلامے را
مولانا -
امانی نیست جان را در جز عشق
میان عاشقان باید خزیدن
امان هر دو عالم عاشقان راست
چنین بودند وقت آفریدنمولانای جان -
رفتیم اگر ملول شدی از نشست ما
فرمای خدمتی که برآید ز دست مابرخاستیم و نقش تو در نفس ما چنانک
هر جا که هست بی تو نباشد نشست مابا چون خودی درافکن اگر پنجه می‌کنی
ما خود شکسته‌ایم چه باشد شکست ماجرمی نکرده‌ام که عقوبت کند ولیک
مردم به شرع می‌نکشد ترک مست ماشکر خدای بود که آن بت وفا نکرد
باشد که توبه‌ای بکند بت پرست ماسعدی نگفتمت که به سرو بلند او
مشکل توان رسید به بالای پست ما
سعدیپ.ن:بازم حس و حال منه که:)
-
تو را حکایت ما مختصر به گوش آید
که حال تشنه نمی‌دانی ای گل سیراباگر چراغ بمیرد صبا چه غم دارد
و گر بریزد کتان چه غم خورد مهتابدعات گفتم و دشنام اگر دهی سهل است
که با شکردهنان خوش بود سؤال و جوابکجایی ای که تعنت کنی و طعنه زنی
تو بر کناری و ما اوفتاده در غرقاباسیر بند بلا را چه جای سرزنش است
گرت معاونتی دست می‌دهد دریاباگر چه صبر من از روی دوست ممکن نیست
همی‌کنم به ضرورت چو صبر ماهی از آبتو باز دعوی پرهیز می‌کنی سعدی
که دل به کس ندهم کل مدع کذاب سعدی
