-
شعردانه
|
-
هر دم از عمر می رود نفسی
چون نگه میکنم نمانده بسی
ای که پنجاه رفت و در خوابی
مگر این پنج روز دریابی
خجل آن کس که رفت و کار نساخت
کوس رحلت زدند و بار نساخت
خواب نوشین بامداد رحیل
باز دارد پیاده را ز سبیل
هر که آمد عمارتی نو ساخت
رفت و منزل به دیگری پرداخت
وآن دگر پخت همچنین هوسی
وین عمارت بسر نبرد کسی
یار ناپایدار دوست مدار
دوستی را نشاید این غدّار
نیک و بد چون همی بباید مرد
خنک آن کس که گوی نیکی برد
برگ عیشی به گور خویش فرست
کس نیارد ز پس ز پیش فرست
عمر برف است و آفتاب تموز
اندکی ماند و خواجه غرّه هنوز
ای تهی دست رفته در بازار
ترسمت پر نیاوری دستار
سعدی -
#مرجان
سنگي است زيرِ آب
در گودِ شب گرفتۀ درياي نيلگون.
تنها نشسته در تكِ آن گورِ سهمناك
خاموش مانده در دلِ آن سردي و سكون.
او با سكوتِ خويش
از ياد رفته ايست در آن دخمۀ سياه .
هرگز بر او نتافته خوشيدِ نيم روز
هرگز بر او نتافته مهتاب شامگاه .بسيار شب كه ناله بر آورد و كس نبود ، كان ناله بشنود
بسيار شب كه اشك بر افشاند و ياوه گشت ، درگود ِ آن كبود.
سنگي است زير آب ، ولي آن شكسته سنگ
زنده ست ، مي تپد به اميدي در آن نهفت
هوشنگ ابتهاج
-
ای زندگی بردار دست از امتحانم
چیزی نه میدانم نه میخواهم بدانم
دلسنگ یا دلتنگ! چون کوهی زمینگیر
از آسمان دلخوش به یک رنگین کمانم
کوتاهی عمر گل از بالا نشینی‌ست
اکنون که میبینند خوارم در امانم
دلبسته افلاکم و پابسته خاک
فواره‌ای بین زمین و آسمانم
آن روز اگر خود بال خود را می شکستم
اکنون نمی‌گفتم بمانم یا نمانم
قفل قفس باز و قناری ها هراسان
دل کندن آسان نیست آیا می‌توانم -
برو ای راه ره پیما
بدان خورشید جان افزا
ازاین مجنون پرسودا
ببرآن جا سلامے رابگو ای شمس تبریزے
ازآن مے‌هاے پاییزے
به خود در ساغرم ریزے
نفرمایے غلامے را
مولانا -
امانی نیست جان را در جز عشق
میان عاشقان باید خزیدن
امان هر دو عالم عاشقان راست
چنین بودند وقت آفریدنمولانای جان -
رفتیم اگر ملول شدی از نشست ما
فرمای خدمتی که برآید ز دست مابرخاستیم و نقش تو در نفس ما چنانک
هر جا که هست بی تو نباشد نشست مابا چون خودی درافکن اگر پنجه می‌کنی
ما خود شکسته‌ایم چه باشد شکست ماجرمی نکرده‌ام که عقوبت کند ولیک
مردم به شرع می‌نکشد ترک مست ماشکر خدای بود که آن بت وفا نکرد
باشد که توبه‌ای بکند بت پرست ماسعدی نگفتمت که به سرو بلند او
مشکل توان رسید به بالای پست ما
سعدیپ.ن:بازم حس و حال منه که:)
-
تو را حکایت ما مختصر به گوش آید
که حال تشنه نمی‌دانی ای گل سیراباگر چراغ بمیرد صبا چه غم دارد
و گر بریزد کتان چه غم خورد مهتابدعات گفتم و دشنام اگر دهی سهل است
که با شکردهنان خوش بود سؤال و جوابکجایی ای که تعنت کنی و طعنه زنی
تو بر کناری و ما اوفتاده در غرقاباسیر بند بلا را چه جای سرزنش است
گرت معاونتی دست می‌دهد دریاباگر چه صبر من از روی دوست ممکن نیست
همی‌کنم به ضرورت چو صبر ماهی از آبتو باز دعوی پرهیز می‌کنی سعدی
که دل به کس ندهم کل مدع کذاب
سعدی -
ای دفتر حسن ترا، فهرست خط و خالها
تفصیلها پنهان شده، در پردهٔ اجمالهاپیشانی عفو ترا، پرچین نسازد جرم ما
آیینه کی برهم خورد، از زشتی تمثالها؟با عقل گشتم همسفر، یک کوچه راه از بیکسی
شد ریشه ریشه دامنم، از خار استدلالهاهر شب کواکب کم کنند، از روزی ما پاره‌ای
هر روز گردد تنگتر، سوراخ این غربالهاحیران اطوار خودم، درماندهٔ کار خودم
هر لحظه دارم نیتی، چون قرعهٔ رمالهاهر چند صائب می‌روم، سامان نومیدی کنم
زلفش به دستم می‌دهد، سررشتهٔ آمالها
صائب تبریزی -
-
مکن ز غصه شکایت که در طریق طلب
به راحتی نرسید آن که زحمتی نکشید
-
قمری
جان صفتی
در ره دل پیدا شد
در ره دل چه لطیف است سفر
هیچ مگو
گفتم ای دل چه مه‌ست این؟
دل اشارت می‌کرد
که نه اندازه توست این
بگذر
هیچ مگو
مولانا -
گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد
بسوختیم در این آرزوی خام و نشدبه لابه گفت شبی میر مجلس تو شوم
شدم به رغبت خویشش کمین غلام و نشدپیام داد که خواهم نشست با رندان
بشد به رندی و دردی کشیم نام و نشدرواست در بر اگر می‌تپد کبوتر دل
که دید در ره خود تاب و پیچ دام و نشدبدان هوس که به مستی ببوسم آن لب لعل
چه خون که در دلم افتاد همچو جام و نشدبه کوی عشق منه بی‌دلیل راه قدم
که من به خویش نمودم صد اهتمام و نشدفغان که در طلب گنج نامه مقصود
شدم خراب جهانی ز غم تمام و نشددریغ و درد که در جست و جوی گنج حضور
بسی شدم به گدایی بر کرام و نشدهزار حیله برانگیخت حافظ از سر فکر
در آن هوس که شود آن نگار رام و نشد حافظ
اولی
میبینم آن شکفتن شادی را (:
-
گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد
بسوختیم در این آرزوی خام و نشدبه لابه گفت شبی میر مجلس تو شوم
شدم به رغبت خویشش کمین غلام و نشدپیام داد که خواهم نشست با رندان
بشد به رندی و دردی کشیم نام و نشدرواست در بر اگر می‌تپد کبوتر دل
که دید در ره خود تاب و پیچ دام و نشدبدان هوس که به مستی ببوسم آن لب لعل
چه خون که در دلم افتاد همچو جام و نشدبه کوی عشق منه بی‌دلیل راه قدم
که من به خویش نمودم صد اهتمام و نشدفغان که در طلب گنج نامه مقصود
شدم خراب جهانی ز غم تمام و نشددریغ و درد که در جست و جوی گنج حضور
بسی شدم به گدایی بر کرام و نشدهزار حیله برانگیخت حافظ از سر فکر
در آن هوس که شود آن نگار رام و نشد حافظاولی
اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا رابده ساقی می باقی که در جنت نخواهی یافت
کنار آب رکن آباد و گلگشت مصلا رافغان کاین لولیان شوخ شیرین کار شهرآشوب
چنان بردند صبر از دل که ترکان خوان یغما راز عشق ناتمام ما جمال یار مستغنی است
به آب و رنگ و خال و خط چه حاجت روی زیبا رامن از آن حسن روزافزون که یوسف داشت دانستم
که عشق از پرده عصمت برون آرد زلیخا رااگر دشنام فرمایی و گر نفرین دعا گویم
جواب تلخ می‌زیبد لب لعل شکرخا رانصیحت گوش کن جانا که از جان دوست‌تر دارند
جوانان سعادتمند پند پیر دانا راحدیث از مطرب و می گو و راز دهر کمتر جو
که کس نگشود و نگشاید به حکمت این معما راغزل گفتی و در سفتی بیا و خوش بخوان حافظ
که بر نظم تو افشاند فلک عقد ثریا را حافظدومی
میبینم آن شکفتن شادی را (:
