-
شعردانه
|
-
ای زندگی بردار دست از امتحانم
چیزی نه میدانم نه میخواهم بدانم
دلسنگ یا دلتنگ! چون کوهی زمینگیر
از آسمان دلخوش به یک رنگین کمانم
کوتاهی عمر گل از بالا نشینی‌ست
اکنون که میبینند خوارم در امانم
دلبسته افلاکم و پابسته خاک
فواره‌ای بین زمین و آسمانم
آن روز اگر خود بال خود را می شکستم
اکنون نمی‌گفتم بمانم یا نمانم
قفل قفس باز و قناری ها هراسان
دل کندن آسان نیست آیا می‌توانم -
برو ای راه ره پیما
بدان خورشید جان افزا
ازاین مجنون پرسودا
ببرآن جا سلامے رابگو ای شمس تبریزے
ازآن مے‌هاے پاییزے
به خود در ساغرم ریزے
نفرمایے غلامے را
مولانا -
امانی نیست جان را در جز عشق
میان عاشقان باید خزیدن
امان هر دو عالم عاشقان راست
چنین بودند وقت آفریدنمولانای جان -
رفتیم اگر ملول شدی از نشست ما
فرمای خدمتی که برآید ز دست مابرخاستیم و نقش تو در نفس ما چنانک
هر جا که هست بی تو نباشد نشست مابا چون خودی درافکن اگر پنجه می‌کنی
ما خود شکسته‌ایم چه باشد شکست ماجرمی نکرده‌ام که عقوبت کند ولیک
مردم به شرع می‌نکشد ترک مست ماشکر خدای بود که آن بت وفا نکرد
باشد که توبه‌ای بکند بت پرست ماسعدی نگفتمت که به سرو بلند او
مشکل توان رسید به بالای پست ما
سعدیپ.ن:بازم حس و حال منه که:)
-
تو را حکایت ما مختصر به گوش آید
که حال تشنه نمی‌دانی ای گل سیراباگر چراغ بمیرد صبا چه غم دارد
و گر بریزد کتان چه غم خورد مهتابدعات گفتم و دشنام اگر دهی سهل است
که با شکردهنان خوش بود سؤال و جوابکجایی ای که تعنت کنی و طعنه زنی
تو بر کناری و ما اوفتاده در غرقاباسیر بند بلا را چه جای سرزنش است
گرت معاونتی دست می‌دهد دریاباگر چه صبر من از روی دوست ممکن نیست
همی‌کنم به ضرورت چو صبر ماهی از آبتو باز دعوی پرهیز می‌کنی سعدی
که دل به کس ندهم کل مدع کذاب
سعدی -
ای دفتر حسن ترا، فهرست خط و خالها
تفصیلها پنهان شده، در پردهٔ اجمالهاپیشانی عفو ترا، پرچین نسازد جرم ما
آیینه کی برهم خورد، از زشتی تمثالها؟با عقل گشتم همسفر، یک کوچه راه از بیکسی
شد ریشه ریشه دامنم، از خار استدلالهاهر شب کواکب کم کنند، از روزی ما پاره‌ای
هر روز گردد تنگتر، سوراخ این غربالهاحیران اطوار خودم، درماندهٔ کار خودم
هر لحظه دارم نیتی، چون قرعهٔ رمالهاهر چند صائب می‌روم، سامان نومیدی کنم
زلفش به دستم می‌دهد، سررشتهٔ آمالها
صائب تبریزی -
-
مکن ز غصه شکایت که در طریق طلب
به راحتی نرسید آن که زحمتی نکشید
-
قمری
جان صفتی
در ره دل پیدا شد
در ره دل چه لطیف است سفر
هیچ مگو
گفتم ای دل چه مه‌ست این؟
دل اشارت می‌کرد
که نه اندازه توست این
بگذر
هیچ مگو
مولانا -
گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد
بسوختیم در این آرزوی خام و نشدبه لابه گفت شبی میر مجلس تو شوم
شدم به رغبت خویشش کمین غلام و نشدپیام داد که خواهم نشست با رندان
بشد به رندی و دردی کشیم نام و نشدرواست در بر اگر می‌تپد کبوتر دل
که دید در ره خود تاب و پیچ دام و نشدبدان هوس که به مستی ببوسم آن لب لعل
چه خون که در دلم افتاد همچو جام و نشدبه کوی عشق منه بی‌دلیل راه قدم
که من به خویش نمودم صد اهتمام و نشدفغان که در طلب گنج نامه مقصود
شدم خراب جهانی ز غم تمام و نشددریغ و درد که در جست و جوی گنج حضور
بسی شدم به گدایی بر کرام و نشدهزار حیله برانگیخت حافظ از سر فکر
در آن هوس که شود آن نگار رام و نشد حافظ
اولی
میبینم آن شکفتن شادی را (:
-
گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد
بسوختیم در این آرزوی خام و نشدبه لابه گفت شبی میر مجلس تو شوم
شدم به رغبت خویشش کمین غلام و نشدپیام داد که خواهم نشست با رندان
بشد به رندی و دردی کشیم نام و نشدرواست در بر اگر می‌تپد کبوتر دل
که دید در ره خود تاب و پیچ دام و نشدبدان هوس که به مستی ببوسم آن لب لعل
چه خون که در دلم افتاد همچو جام و نشدبه کوی عشق منه بی‌دلیل راه قدم
که من به خویش نمودم صد اهتمام و نشدفغان که در طلب گنج نامه مقصود
شدم خراب جهانی ز غم تمام و نشددریغ و درد که در جست و جوی گنج حضور
بسی شدم به گدایی بر کرام و نشدهزار حیله برانگیخت حافظ از سر فکر
در آن هوس که شود آن نگار رام و نشد حافظاولی
اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا رابده ساقی می باقی که در جنت نخواهی یافت
کنار آب رکن آباد و گلگشت مصلا رافغان کاین لولیان شوخ شیرین کار شهرآشوب
چنان بردند صبر از دل که ترکان خوان یغما راز عشق ناتمام ما جمال یار مستغنی است
به آب و رنگ و خال و خط چه حاجت روی زیبا رامن از آن حسن روزافزون که یوسف داشت دانستم
که عشق از پرده عصمت برون آرد زلیخا رااگر دشنام فرمایی و گر نفرین دعا گویم
جواب تلخ می‌زیبد لب لعل شکرخا رانصیحت گوش کن جانا که از جان دوست‌تر دارند
جوانان سعادتمند پند پیر دانا راحدیث از مطرب و می گو و راز دهر کمتر جو
که کس نگشود و نگشاید به حکمت این معما راغزل گفتی و در سفتی بیا و خوش بخوان حافظ
که بر نظم تو افشاند فلک عقد ثریا را حافظدومی
میبینم آن شکفتن شادی را (:
-
اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا رابده ساقی می باقی که در جنت نخواهی یافت
کنار آب رکن آباد و گلگشت مصلا رافغان کاین لولیان شوخ شیرین کار شهرآشوب
چنان بردند صبر از دل که ترکان خوان یغما راز عشق ناتمام ما جمال یار مستغنی است
به آب و رنگ و خال و خط چه حاجت روی زیبا رامن از آن حسن روزافزون که یوسف داشت دانستم
که عشق از پرده عصمت برون آرد زلیخا رااگر دشنام فرمایی و گر نفرین دعا گویم
جواب تلخ می‌زیبد لب لعل شکرخا رانصیحت گوش کن جانا که از جان دوست‌تر دارند
جوانان سعادتمند پند پیر دانا راحدیث از مطرب و می گو و راز دهر کمتر جو
که کس نگشود و نگشاید به حکمت این معما راغزل گفتی و در سفتی بیا و خوش بخوان حافظ
که بر نظم تو افشاند فلک عقد ثریا را حافظدومی
دیشب به سیل اشک ره خواب می‌زدم
نقشی به یاد خط تو بر آب میزدمابروی یار در نظر و خرقه سوخته
جامی به یاد گوشه محراب میزدمهر مرغ فکر کز سر شاخ سخن بجست
بازش ز طره تو به مضراب میزدمروی نگار در نظرم جلوه می‌نمود
وز دور بوسه بر رخ مهتاب میزدمچشمم به روی ساقی و گوشم به قول چنگ
فالی به چشم و گوش در این باب میزدمنقش خیال روی تو تا وقت صبحدم
بر کارگاه دیده بی‌خواب میزدمساقی به صوت این غزلم کاسه می‌گرفت
می‌گفتم این سرود و می ناب میزدمخوش بود وقت حافظ و فال مراد و کام
بر نام عمر و دولت احباب می‌زدم حافظسومی
-
🪑طلبِ منصبِ فانی نکند صاحب عقل
عاقل آن است که اندیشه کند، پایان را...
