-
شعردانه
|
-
درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد
نهال دشمنی برکن که رنج بی‌شمار آرد
حافظ -
حدیث دوست نگویم مگر به حضرت دوست
که آشنا سخن آشنا نگه دارد
حافظ -
از دم صبح ازل تا آخر شام ابد
دوستی و مهر بر یک عهد و یک میثاق بودحافظ
-
اوقات خوش آن بود که با دوست به سر رفت
باقی همه بی‌حاصلی و بی‌خبری بودحافظ
-
حضور خلوت انس است و دوستان جمعند
و ان یکاد بخوانید و در فراز کنید
حافظ -
بدین سپاس که مجلس منور است به دوست
گرت چو شمع جفایی رسد بسوز و بساز
حافظ -
نیست بر لوح دلم جز الف قامت دوست
چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم
حافظ -
چنان پر شد فضای سینه از دوست
که فکر خویش گم شد از ضمیرم
حافظ -
از جان طمع بریدن آسان بود ولیکن
از دوستان جانی مشکل توان بریدن
حافظ -
حافظ -
مرحبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست
تا کنم جان از سر رغبت فدای نام دوستواله و شیداست دایم همچو بلبل در قفس
طوطی طبعم ز عشق شکر و بادام دوستزلف او دام است و خالش دانه آن دام و من
بر امید دانه‌ای افتاده‌ام در دام دوستسر ز مستی برنگیرد تا به صبح روز حشر
هر که چون من در ازل یک جرعه خورد از جام دوستبس نگویم شمه‌ای از شرح شوق خود از آنک
دردسر باشد نمودن بیش از این ابرام دوستگر دهد دستم کشم در دیده همچون توتیا
خاک راهی کان مشرف گردد از اقدام دوستمیل من سوی وصال و قصد او سوی فراق
ترک کام خود گرفتم تا برآید کام دوستحافظ اندر درد او می‌سوز و بی‌درمان بساز
زان که درمانی ندارد درد بی‌آرام دوستحافظ
-
حافظ -
سحر با باد می‌گفتم حدیث آرزومندی
خطاب آمد که واثق شو به الطاف خداوندیدعای صبح و آه شب کلید گنج مقصود است
بدین راه و روش می‌رو که با دلدار پیوندیحافظ
-
سر ارادت ما وآستان حضرت دوست
که هر چه بر سر ما می‌رود ارادت اوستحافظ
-
یار مردان خدا باش که در کشتی نوح
هست خاکی که به آبی نخرد طوفان راحافظ
-
آن کس است اهل بشارت که اشارت داند
نکته‌ها هست بسی محرم اسرار کجاستحافظ
-
فرض ایزد بگزاریم و به کس بد نکنیم
وان چه گویند روا نیست نگوییم رواست -
کار خود گر به کرم بازگذاری حافظ
ای بسا عیش که با بخت خداداده کنی -
ارباب حاجتیم و زبان سؤال نیست
در حضرت کریم تمنا چه حاجت است -
فقر ظاهر مبین که حافظ را
سینه گنجینه محبت اوست
