هرچی تودلته بریز بیرون۶

[_Mitra_]

تا گرفتار بدان طره طرار شدم
بدو صد قافله دل، «قافله سالار» شدم

گفته بودم که بخوبان ندهم هرگز دل
باز چشمم بتو افتاد و گرفتار شدم

بامید گل روی تو نشستم چندان
تا که اندر نظر خلق جهان خوار شدم

خرقه من بیکی جام: کسی وام نکرد
من از این خرقه تهمت زده بیزار شدم

سرم از زانوی غم راست نگردد چکنم
حال چندیست که سرگرم بدینکار شدم

گاه در کوی خراباتم و گه دیر مغان
من در این عاقبت عمر چه بیعار شدم

نرگس اول بعصا تکیه زد آنگه برخاست
گفت آن چشم سیه دیدم و بیمار شدم

نقد جان در طلبش صرف نمودم صد شکر
راحت از طعنه و سرکوب طلبکار شدم

از کف پیر مغان دوش بهنگام سحر
بیکی جرعه می: عارف اسرار شدم

عارف قزوینی

[_Biliifti_]

سر سخن دوست نمی‌یارم گفت
در یست گرانبها نمی‌یارم سفت

ترسم که به خواب در بگویم به کسی
شب هاست کزین بیم نمی‌یارم خفت..!

[_Mitra_]

میان او که خدا آفریده است از هیچ

دقیقه‌ایست که هیچ آفریده نگشادست

حافظ

[_Mitra_]

زیـن مـدرسـه هـرگـز مـطـلـب عـلـم که اینجاست
لــوحـی سـیـه و چـنـد بـدآمـوز و دگـر هـیـچ

ملک الشعرای بهار

[_Mitra_]

مـشـتـاقـی و صـبـوری بـا هـم قـریـن نـبـاشد
ایـن بـاشـد آن نـبـاشـد آن بـاشـد ایـن نـبـاشـد

ملک الشعرای بهار

[_Biliifti_]

در راه رسیدن به تو گیرم که بمیرم
اصلاً به تو افتاد مسیرم که بمیرم

یک قطره ی آبم که در اندیشه ی دریا
افتادم و باید بپذیرم که بمیرم

یا چشم بپوش از من و از خویش برانم
یا تَنگ در آغوش بگیرم که بمیرم

این کوزه ترک خورد! چه جای نگرانی است
من ساخته از خاک کویرم که بمیرم

خاموش مکن آتش افروخته ام را
بگذار بمیرم که بمیرم که بمیرم
"فاضل نظری"

zeinab dehghani

[_Biliifti_]

گفتی: بیا
گفتم: کجا؟!
گفتی: میان جان ما

|مولانا|

[_Biliifti_]

زهمه دست کشیدم که تو باشی همه ام
باتو بودن زهمه دست کشیدن دارد..!

|سعدی|

[_Mitra_]

اول به وفا می وصالم درداد
چون مست شدم جام جفا را سرداد
پر آب دو دیده و پر از آتش دل
خاک ره او شدم به بادم برداد

حافظ

[_Mitra_]

دور از تو فضای دهر بر من تنگست
دارم دلکی که زیر صد من سنگست

عمریست که مدتش زمانرا عارست
جانیست که بردنش اجلرا ننگست

ابوسعید ابوالخیر

[Galadriel]

چه غریب ماندی ای دل
نه غمی نه غمگساری
نه به انتظار یاری
نه ز یار انتظاری

[_Mitra_]

چشمی که تو را بیند و در قدرت بی چون
مدهوش نماند نتوان گفت که بیناست

[_Mitra_]

هیچ کس منتظر خواب تو نیست
که به پایان برسد
سالها میگذرد
و تو در قرن خودت میخوابی
هیچ پروازی نیس
که برساند مارا به قطار دگران
مگر انگیزه و عشق
مگر اندیشه و علم
مگر آیینه و صلح
و تقلا و تلاش
بخت از آن کسی است
که مناجات کند با کارش
و در اندیشه یک مسئله خوابش ببرد
و ببیند در خواب ، حل یک مسئله را
باز با شادی یک مسئله بیدار شود...
بخت از ان کسی است
که چنین می بیند و چنین میفهمد...

از زیباترین شعر هایی که تو انجمن خوندم

[_Biliifti_]

حاصل خیره در آیینه شدن ها آیا
دو برابر شدن غصه ی تنهایی نیست؟

| فاضل نظری |

[اهورا]

رفته بودیم به خلوت که دگر می نخوریم
ساقیا باده بده کز سر آن گردیدیم

سعدی

پ.ن : قبلا هم فرستاده بودمش ولی هم وصف حال است و هم خیلی زیبا

[اهورا]

میخواره و سرگشته و رندیم و نظرباز

وان کس که چو ما نیست در این شهر کدام است

حافظ

خیلی خوبه این..

[parisa khany]

دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد
به زیر آن درختی رو که او گل‌های تر دارد
در این بازار عطاران مرو هر سو چو بی‌کاران
به دکان کسی بنشین که در دکان شکر دارد
ترازو گر نداری پس تو را زو رهزند هر کس
یکی قلبی بیاراید تو پنداری که زر دارد
تو را بر در نشاند او به طراری که می‌آید
تو منشین منتظر بر در که آن خانه دو در دارد
به هر دیگی که می‌جوشد میاور کاسه و منشین
که هر دیگی که می‌جوشد درون چیزی دگر دارد
نه هر کلکی شکر دارد نه هر زیری زبر دارد
نه هر چشمی نظر دارد نه هر بحری گهر دارد
بنال ای بلبل دستان ازیرا ناله مستان
میان صخره و خارا اثر دارد اثر دارد
بنه سر گر نمی‌گنجی که اندر چشمه سوزن
اگر رشته نمی‌گنجد از آن باشد که سر دارد
چراغست این دل بیدار به زیر دامنش می‌دار
از این باد و هوا بگذر هوایش شور و شر دارد
چو تو از باد بگذشتی مقیم چشمه‌ای گشتی
حریف همدمی گشتی که آبی بر جگر دارد
چو آبت بر جگر باشد درخت سبز را مانی
که میوه نو دهد دایم درون دل سفر دارد

[Reyhaneh Moradi]

در من بِدمی،من زنده شوم
یک جان چه بُود،صد جان منی.
مولانا

[Reyhaneh Moradi]

گل در بر و می در کف و معشوق به کامست
سلطان جهانم بچنین روز غلامست

گو شمع میارید در این جمع که امشب
در مجلس ما،ماه رخ دوست تمامست

در مذهب ما باده حلالست ولیکن
بی روی تو، ای سرو گل اندام حرامست

گوشم همه بر قول نی و نغمه چنگست
چشم همه بر لعل لب و گردش جامست

در مجلس ما عطر میآمیز که مارا
هرلحظه ز گیسوی تو خوشبوی مشامست

از چاشنی قند مگو هیچ و ز شکّر
زآنرو که مرا از لب شیرین تو کامست

تا گنج غمت در دل ویرانه مقیمست
همواره مرا کوی خرابات مقامست

از ننگ چه گوئی که مرا نام ز ننگست
وز نام چه پرسی که مرا ننگ ز نامست

میخواره و سرگشته و رِندیم و نظرباز
وآنکس که چو ما نیست در این شهر کدامست

با محتسبم عیب مگوئید که او نیز
پیوسته چو ما در طلب عیش مدامست

حافظ منشین بی می و معشوق زمانی
کایّام گل و یاسمن و عید صیامست

حافظ

[Reyhaneh Moradi]

خُنُک آن دم که نشستیم در ایوان من و تو
به دو نقش و به دو صورت،به یکی جان من و تو

مولانا