هرچی تودلته بریز بیرون۶

[officer k]

ناگزیر از سفرم بی سرو سامان چون باد
به گرفتار رهایی نتوان گفت آزاد

کوچ تا چند؟ مگر می شود از خویش گریخت
بال تنها غم غربت به پرستوها داد

اینکه مردم نشناسند تو را غربت نیست
غربت آن است که یاران ببرندت از یاد

عاشقی چیست؟ به جز شادی و مهر و غم و قهر؟
نه من از قهر تو غمگین، نه تو از مهرم شاد

چشم بیهوده به آیینه شدن دوخته ای
اشک آن روز که آیینه شد از چشم افتاد

#فاضل‌نظری
قشنگه....مخصوصا بیت۲
Mr. Wick(باصداش)
@سمیه-صادقلو
@Alzahra-Daftar (هرچند الان نمیبینید)

[officer k]

دل و جانی که دربردم من از ترکان قفقازی
به شوخی می‌برند از من سیه چشمان شیرازی

من آن پیرم که شیران را به بازی برنمیگیرم
تو آهووش چنان شوخی که با من میکنی بازی

بیا این نرد عشق آخری را با خدا بازیم
که حسن جاودان بردست عشق جاودان بازی

ز آه همدمان باری کدورتها پدید آید
بیا تا هر دو با آیینه بگذاریم غمازی

غبار فتنه گو برخیز از آن سرچشمه‌ی طبعی
که چون چشم غزالان داند افسون غزل سازی

به ملک ری که فرساید روان فخررازیها
چه انصافی رود با ما که نه فخریم و نه رازی

عروس طبع را گفتم که سعدی پرده افرازد
تو از هر در که بازآیی بدین شوخی و طنازی

هر آنکو سرکشی داند مبادش سروری ای گل
که سرو راستین دیدم سزاوار سرافرازی

گر از من زشتی بینی به زیبائی خود بگذر‌
تو زلف از هم گشائی به که ابرو در هم اندازی

به شعر شهریار آن به که اشک شوق بفشانند
طربناکان تبریزی و شنگولان شیرازی

#شهریار
(شهریار)

[officer k]

ما را به غَمزه كُشت و قضا را بهانه کرد
خود سوی ما ندید و حیا را بهانه کرد

دستی به دوش غیر نهاد از رهِ کرم
ما را چو دید، لغزش پا را بهانه کرد

آمد برونِ خانه چو آواز ما شنید
بخشیدن نواله گدا را بهانه کرد

رفتم به مسجد از پی نَظّاره‌ى رُخش
دستی به رو کشید و دعا را بهانه کرد

زاهد نداشت تاب جمال پری‌رُخان
کُنجى گرفت و ترس خدا را بهانه کرد

#شعر : قتیل لاهوری

[Ansel]

همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی
چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی

به کسی جمال خود را ننموده ای و بینم
همه جا به هر زبانی بود از تو گفتگویی

به ره تو بس که نالم ز غم تو بس که مویم
شده ام ز ناله نالی شده ام ز مویه مویی

همه خوشدل آنکه مطرب بزند به تار چنگی
من از این خوشم که چنگی بزنم به تار مویی

چه شود که راه یابد سوی آب تشنه کامی
چه شود که کام جوید ز لب تو کام جویی

شود اینکه از ترحم دمی ای سحاب رحمت
من خشک لب هم آخر ز تو تر کنم گلویی

بشکست اگر دل من به فدای چشم مستت
سر خم می سلامت شکند اگر سبویی

همه موسم تفرج به چمن روند و صحرا
تو قدم به چشم من نه بنشین کنار جویی

نه به باغ ره دهندم که گلی بکام بویم
نه دماغ اینکه از گل شنوم به کام بویی

ز چه شیخ پاکدامن سوی مسجدم نخواند
رخ شیخ و سجده گاهی سر ما و خاک کویی

بنموده تیر روزم ستم سیاه چشمی
بنموده مو سپیدم صنم سپیده رویی

نظری به سوی رضوان من دردمند مسکین
که بجز درت امیدش نبود به هیچ سویی

پ ن:این شعر شجریان خونده
پیشنهاد میکنم حتما بشنوید

[Saghia]

زهد و تقوی ز من نمی‌آید
میکنم آنچه عشق فرماید

کرده‌ام خویش را بدو تسلیم
میکند با من آنچه می‌باید

بکف عشق داده‌ام خود را
کشدم خواه و خواه بخشاید

دم بدم صور عشق در دل من
عقدهٔ را به نفخه بگشاید

هر نفس از جهان جان دل را
شاهدی تازه روی بنماید

هر صباحی بتازگی شوری
شب آبست عاشقان زاید

جان فزون میشود ز شورش عشق
تن اگر چه ز غصه فرساید

عشق تن گیرد و روان بخشد
عشق کل کاهد و دل افزاید

فیض هر دو ز غیب معنی بکر
آورد نظم تازه ار آید

/فیض کاشانی/

[officer k]

در راه رسیدن به تو گیرم که بمیرم
اصلا به تو افتاد مسیرم که بمیرم

یک قطره آبم که در اندیشه دریا
افتادم و باید بپذیرم که بمیرم

یا چشم بپوش از من و از خویش برانم
یا تنگ در آغوش بگیرم که بمیرم

این‌ کوزه ترک خورد! چه جای نگرانیست
من ساخته از خاک کویرم که بمیرم

خاموش مکن آتش افروخته ام را
بگذار بمیرم که بمیرم که بمیرم

#فاضل‌نظری
:))

[z.e]

گفت : دانایی که گرگی خیره سر،
هست پنهان در نهاد هر بشـــر!

لاجـرم جـاری است پیـکاری ستـرگ
روز و شب، مابین این انسان و گـرگ

زور و بـازو چــارهء ایـن گـرگ نیست
صاحــبِ اندیـشه داند چـاره چیست

ای بـسا انــسان رنـجــورِ پــریــش
سخـت پیچـیده گلـوی گـرگ خویش

وی بـســا زور آفـریـن مــرد دلـیــر
هسـت در چنـگال گـرگِ خـود اسـیر

هرکه گرگــش را در اندازد به خـاک
رفتـه رفتـه می شـود انـسان پـاک

آنــکـه با گـرگـش مـــدارا می کـند
خـلق و خـوی گـرگ پـیدا مـی کـند

و آنــکـه از گـرگـش خـورد هر دم شکست
گرچــه انســان می نمـایـد گـرگ هسـت!

در جــوانــی جـان گـرگـت را بگـیر!
وای اگر ایـن گــرگ گـردد با تو پـیر

روز پـیری، گـر کـه باشی همـچو شیر
نـاتــوانـی در مـصــافِ گــرگ پـیـر

مـردمـان گـر یکـدیگـر را مـی درند
گــرگ هـاشـان رهنـمـا و رهبـرنـد

اینـکه انسـان است این سـان دردمنـد
گــرگ ها فــرمــانـروایــی مـی کننـد،

و آن ستمکـاران کـه بـا هـم محـرم انـد
گـــرگ هـاشـان آشنــایــان هــم انـد

گــرگ هـا همــراه و انســان هـا غـریـب
بــا کـه بایـد گفــت ایـن حــال عجیـب؟...

فـریــدون مشـیـری

[Ansel]

چه خوش بودی دلا

گر روی او

هرگز نمی دیدی

|وحشی بافقی|

[officer k]

به زمين مي زني و مي شكني
عاقبت شيشه اميدي را

سخت مغروري و مي سازي سرد
در دلي، آتش جاويدي را

ديدمت، واي چه ديداري واي
اين چه ديدار دلازاري بود

بي گمان برده اي از ياد آن عهد
كه مرا با تو سر و كاري بود

ديدمت، واي چه ديداري واي
نه نگاهي، نه لب پرنوشي

نه شرار نفس پر هوسي
نه فشار بدن و آغوشي

اين چه عشقي است كه در دل دارم
مي گريزي ز من و در طلبت

من از اين عشق چه حاصل دارم
باز هم كوشش باطل دارم

باز لب هاي عطش كرده من
لب سوزان ترا میجويد

مي تپد قلبم و با هر تپشي
قصه عشق ترا مي گويد

بخت اگر از تو جدايم كرده
مي گشايم گره از بخت، چه باك

ترسم اين عشق سرانجام مرا
بكشد تا به سرپرده خاك

خلوت خالي و خاموش مرا
تو پر از خاطره كردي، اي مرد

شعر من شعله احساس منست
تو مرا شاعره كردي، اي مرد

آتش عشق به چشمت يكدم
جلوه ئي كرد و سرابي گرديد

تا مرا واله و بي سامان ديد
نقش افتاده بر آبي گرديد

در دلم آرزوئي بود كه مرد
لب جانبخش ترا بوسيدن

بوسه جان داد بروي لب من
ديدمت، ليك دريغ از ديدن

سينه اي، تا كه بر آن سر بنهم
دامني تا كه بر آن ريزم اشك

آه، اي آنكه غم عشقت نيست
مي برم بر تو و بر قلبت رشك

به زمين مي زني و مي شكني
عاقبت شيشه اميدي را

سخت مغروري و مي سازي سرد
در دل، آتش جاويدي را

چقدر قشنگ بود
=))

[officer k]

من به بعضی چهره‌ها چون زود عادت می‌کنم
پیش‌شان سر بر نمی‌آرم، رعایت می‌کنم

هم‌چنان که برگ خشکیده نمانَد بر درخت
مایه‌ی رنج تو باشم رفع زحمت می‌کنم

این دهانِ باز و چشم بی‌تحرّک را ببخش
آن‌ قدر جذّابیت داری که حیرت می‌کنم

کم اگر با دوستانم می‌نشینم جرم توست
هر کسی را دوست دارم در تو رؤیت می‌کنم

فکر کردی چیست موزون می‌کند شعر مرا؟
در قدم برداشتن‌های تو دقت می‌کنم

یک سلامم را اگر پاسخ بگویی می‌روم
لذتش را با تمام شهر قسمت می‌کنم

ترک افیونی شبیه تو اگر چه مشکل است
روی دوش دیگران یک روز ترکت می‌کنم

توی دنیا هم نشد برزخ که پیدا کردمت
می نشینم تا قیامت با تو صحبت می کنم

#کاظم‌بهمنی

:)))))))

[Faez Fateminia]

تو مرا جان و جهانی چه کنم جان و جهان را

تو مرا گنج روانی چه کنم سود و زیان را

نفسی یار شرابم نفسی یار کبابم

چو در این دور خرابم چه کنم دور زمان را

ز همه خلق رمیدم ز همه بازرهیدم

نه نهانم نه بدیدم چه کنم کون و مکان را

ز وصال تو خمارم سر مخلوق ندارم

چو تو را صید و شکارم چه کنم تیر و کمان را

چو من اندر تک جویم چه روم آب چه جویم

چه توان گفت چه گویم صفت این جوی روان را

چو نهادم سر هستی چه کشم بار کهی را

چو مرا گرگ شبان شد چه کشم ناز شبان را

چه خوشی عشق چه مستی چو قدح بر کف دستی

خنک آن جا که نشستی خنک آن دیده جان را

ز تو هر ذره جهانی ز تو هر قطره چو جانی

چو ز تو یافت نشانی چه کند نام و نشان را

جهت گوهر فایق به تک بحر حقایق

چو به سر باید رفتن چه کنم پای دوان را

به سلاح احد تو ره ما را بزدی تو

همه رختم ستدی تو چه دهم باج ستان را

ز شعاع مه تابان ز خم طره پیچان

دل من شد سبک ای جان بده آن رطل گران را

منگر رنج و بلا را بنگر عشق و ولا را

منگر جور و جفا را بنگر صد نگران را

غم را لطف لقب کن ز غم و درد طرب کن

هم از این خوب طلب کن فرج و امن و امان را

بطلب امن و امان را بگزین گوشه گران را

بشنو راه دهان را مگشا راه دهان را
#مولانا

[Faez Fateminia]

چون درد عاشقی به جهان هیچ درد نیست

تا درد عاشقی نچشد مرد مرد نیست

آغاز عشق یک نظرش با حلاوتست

انجام عشق جز غم و جز آه سرد نیست

عشق آتشی ست در دل و آبی ست در دو چشم

با هر که عشق جفت ست زین هر دو فرد نیست

شهدیست با شرنگ و نشاطی‌ست با تعب

داروی دردناکست آنرا که درد نیست

آنکس که عشق بازد و جهان بازد و جهان

بنمای عاشقی که رخ از عشق زرد نیست
#سنایی

[Saghia]

ای دلِ ریشِ مرا با لبِ تو حقِّ نمک
حق نگه دار که من می‌روم، الله مَعَک

تویی آن گوهرِ پاکیزه که در عالمِ قدس
ذکرِ خیرِ تو بُوَد حاصلِ تسبیحِ مَلَک

در خلوصِ مَنَت ار هست شکی، تجربه کن
کَس عیارِ زرِ خالص نشناسد چو مَحَک

گفته بودی که شَوَم مست و دو بوست بدهم
وعده از حد بشد و ما نه دو دیدیم و نه یَک

بگشا پستهٔ خندان و شِکَرریزی کن
خلق را از دهنِ خویش مَیَنداز به شک

چرخ برهم زنم ار غیرِ مرادم گردد
من نه آنم که زبونی کَشَم از چرخِ فلک

چون بَرِ حافظِ خویشش نگذاری باری
ای رقیب از بَرِ او یک دو قدم دورتَرَک

/حافظ/

[officer k]

دل پیش کسی باشد و وصلش نتوانی
لعنت به من و زندگی و عشق و جوانی

تا پیش تو آورد مرا بعد تو را برد
قلبم شده بازیچه ی دنیای روانی

باید چه کنم با غم و تنهایی و دوری
وقتی همه دادند به هم دست تبانی

در چشم همه روی لبم خنده نشاندم
در حال فرو خوردن بغضی سرطانی

آیا شده از شدت دلتنگی و غصه
هی بغض کنی ،گریه کنی ، شعر بخوانی ؟

دلتنگ تو ام ای که به وصلت نرسیدم
ای کاش خودت را سر قبرم برسانی

#سیدتقی‌سیدی

[_Biliifti_]

حدّی‌ست حُسن را و
تو از حد گذشته‌ای...

|سعدی|

[Miss.Joker]

درگیرِ تو بودم که...!

درگیر تو بودم که نمازم به قضا رفت
در من غزلی درد کشید و سرِ زا رفت

سجاده گشودم که بخوانم غزلم را
سمتی که تویی عقربه قبله نما رفت

در بین غزل نام تو را داد زدم ، داد
آنگونه که تا آن سر این کوچه صدا رفت

بیرون زدم از خانه یکی پشت سرم گفت
این وقت شب این شاعر دیوانه کجا رفت!؟

من بودم و زاهد به دوراهی که رسیدیم
من سمت شما آمدم او سمت خدا رفت

با شانه شبی راهی زلفت شدم اما
من گم شدم و شانه پی کشف طلا رفت

در محفل شعر آمدم و رفتم و گفتند
ناخوانده چرا آمد و ناخوانده چرا رفت !؟

می خواست بکوشد به فراموشی‌ات این شعر
سوزاندمش آنگونه که دودش به هوا رفت!

|محمد سلمانی|

[خانوم لوبیا]

گفته بودی هرچه میخواهد
دلِ تنگت بگو!
هر چه میگویم دلِ سنگت
نمی آید به رحم!

• محمد_حسین_ابراهیمی

[zeinab dehghani]

وجودِما معمـایی ست حافــظ!
که تحقیقش فسون است و فسانه

[Ansel]

معشوقه به سامان شد تا باد چنین بادا

کفرش همه ایمان شد تا باد چنین بادا

شب رفت صبوح آمد غم رفت فتوح آمد

خورشید درخشان شد تا باد چنین بادا

...

مولانا

[officer k]

درون آینه ی روبرو چه می بینی؟
تو ترجمان جهانی بگو چه می بینی؟

تویی برابر تو ،چشم در برابر چشم
در آن دو چشم پر از گفت و گو چه می بینی؟

تو هم شراب خودی هم شراب خواره ی خود
سوای خون دلت در سبو چه می بینی؟

به چشم واسطه در خویشتن که گم شده ای
میان همهمه و های و هو چه می بینی؟

به دار سوخته ، این نیم سوز عشق و امید
که سوخت در شرر آرزو ، چه می بینی؟

در آن گلوله ی آتش گرفته ای که دل است
و باد می بَرَدَش سو به سو چه می بینی

#حسین منزوی

=))))))