هرچی تودلته بریز بیرون۶

[نقطه]

ماییم و آستانهٔ عشق و سرِ نیاز
تا خوابِ خوش که را بَرَد اندر کنارِ دوست

• حافظ

[Hamid.s]

هرشب از هرسوی در می‌آیدم در دل خیال
از کدامین سو نگهدارم من این ویرانه را؟!

[Hamid.s]

نیم‌شبان نشسته جان، بر در خلوت دلم
منتظر صدای پا مهد کش خیال را

[Hamid.s]

شب زنده‌دار باش، کزین باغ دلفریب
آن غنچه فیض برد که پیش از سحر شکفت

[چیچک]

و خدایی که در این نزدیکی است
لایِ این شب بوها، پایِ آن کاج بلند
رویِ آگاهی آب، رویِ قانون گیاه

[Hamid.s]

تو کجایی؟
در گستره ی بی مرز این جهان
تو کجایی؟
من در دوردست ترین جای جهان ایستاده‌ ام
کنار تو..
تو کجایی؟
در گستره‌ی ناپاک این جهان؛
تو کجایی؟
من در پاک ترین مقام جهان ایستاده ام
بر سبز شور این رود بزرگ که میسراید برای تو
•احمد شاملو

[Hamid.s]

گاهی میانِ خلوتِ جمع ،
یا در انزوای خویش ،
موسیقیِ نگاهِ تو را گوش می‌کنم!
وز شوقِ این محال ،
که دستم به دستِ توست،
من جای راه رفتن
پرواز می‌کنم ...!

[Hamid.s]

گفتم ملامت آید
گر گرد دوست گردم

و الله ما راینا
حبا بلا ملامه...

[Hamid.s]

شادی‌اش
طلوع همه آفتاب‌هاست و
پنجره‌ای که صبحگاهان
به هوای پاک گشوده می‌شود و
طراوت شمعدانی در پاشویه‌ی حوض ...!

[Hamid.s]

صبحدم باش که چون غنچه دلی بگشائی

شیوه تنگ غروبست گلو بفشردن

[نقطه]

حافظ از باد خزان در چمن دهر مرنج
فکرِ معقول بفرما گل بی‌خار کجاست؟!

[نقطه]

برخیز تا یک سو نهیم این دلق ازرق‌فام را
بر باد قلاشی دهیم این شرک تقوا نام را
هر ساعت از نو قبله‌ای با بت‌پرستی می‌رود
توحید بر ما عرضه کن تا بشکنیم اصنام را
می با جوانان خوردنم باری تمنا می‌کند
تا کودکان در پی فتند این پیر دُردآشام را
از مایهٔ بیچارگی قطمیر مردم می‌شود
ماخولیای مهتری سگ می‌کند بلعام را
زین تنگنای خلوتم خاطر به صحرا می‌کشد
کز بوستان باد سحر خوش می‌دهد پیغام را
غافل مباش ار عاقلی، دریاب اگر صاحب‌دلی
باشد که نتوان یافتن دیگر چنین ایام را
جایی که سرو بوستان با پای چوبین می‌چمد
ما نیز در رقص آوریم آن سرو سیم‌اندام را
دلبندم آن پیمان‌گُسِل منظور چشم آرام دل
نی نی دلارامش مخوان کز دل ببرد آرام را
دنیا و دین و صبر و عقل از من برفت اندر غمش
جایی که سلطان خیمه زد غوغا نماند عام را
باران اَشکم می‌رود وز اَبرَم آتش می‌جهد
با پختگان گوی این سخن سوزش نباشد خام را
سعدی ملامت نشنود ور جان در این سر می‌رود
صوفی گران‌جانی بِبَر ساقی بیاور جام را

[jahad_121]

من که از پژمردن يک شاخه گل
از نگاه ساکت يک کودک بيمار
از فغان يک قناري در قفس
از غم يک مرد، در زنجير
حتي قاتلي بر دار!
اشک در چشمان و بغضم در گلوست
وندرين ايام، زهرم در پياله زهر مارم در سبوست
مرگ او را از کجا باور کنم؟
صحبت از پژمردن يک برگ نيست
واي! جنگل را بيابان مي کنند
دست خون آلود را در پيش چشم خلق پنهان مي کنند
هيچ حيواني به حيواني نمي دارد روا
آنچه اين نامردمان با جان انسان مي کنند

فريدون مشیری

[Narges_]

هشت کتابِ سهراب سپهری:)

[Narges_]

هشت کتابِ سهراب سپهری:)

[officer k]

زیر شمشیر حوادث پای بر جاییم ما
رو نمی تابیم از سیلاب، دریاییم ما

صائب تبریزی

[نقطه]

من بی‌مایه که باشم که خریدار تو باشم
حیف باشد که تو یار من و من یار تو باشم

تو مگر سایه لطفی به سر وقت من آری
که من آن مایه ندارم که به مقدار تو باشم

خویشتن بر تو نبندم که من از خود نپسندم
که تو هرگز گل من باشی و من خار تو باشم

هرگز اندیشه نکردم که کمندت به من افتد
که من آن وقع ندارم که گرفتار تو باشم

هرگز اندر همه عالم نشناسم غم و شادی
مگر آن وقت که شادی‌خور و غمخوار تو باشم

گذر از دست رقیبان نتوان کرد به کویت
مگر آن وقت که در سایه زنهار تو باشم

گر خداوند تعالی به گناهیت بگیرد
گو بیامرز که من حامل اوزار تو باشم

مردمان عاشق گفتار من ای قبله خوبان
چون نباشند که من عاشق دیدار تو باشم

من چه شایسته آنم که تو را خوانم و دانم
مگرم هم تو ببخشی که سزاوار تو باشم

گرچه دانم که به وصلت نرسم بازنگردم
تا در این راه بمیرم که طلبکار تو باشم

نه در این عالم دنیا که در آن عالم عقبی
همچنان بر سر آنم که وفادار تو باشم

خاک بادا تن سعدی اگرش تو نپسندی
که نشاید که تو فخر من و من عار تو باشم

پ.ن: از اون دست غزل‌های زیبای جناب سعدی که اشکمو دراورد:)

[نقطه]

غم زمانه خورم یا فراق یار کشم؟
به طاقتی که ندارم کدام بار کشم؟

نه قوتی که توانم کناره‌ جُستن از او
نه قدرتی که به شوخیش در کنار کشم

نه دست صبر که در آستین عقل برم
نه پای عقل که در دامن قرار کشم

ز دوستان به جفا سیرگَشت مردی نیست
جفای دوست، زنم گر نه مردوار کشم!

چو می‌توان به صبوری کشید جور عدو
چرا صبور نباشم که جور یار کشم

شراب خورده ساقی ز جام صافی وصل
ضرورت است که درد سر خمار کشم

گلی چو روی تو گر در چمن به دست آید
کمینه دیده سعدیش پیش خار کشم

[zeinab dehghani]

گویند طبیبان که: بگو درد خود، اما
دردی که گذشتست ز درمان به که گویم؟

• هلالی جغتایی

[zeinab dehghani]

به روز واقعه تابوت ما ز سرو کنید
که می‌رویم به داغ بلند بالایی..

• حافظ