آلاخونه

مریم منتظر زیرلفظیه

دیگهه از اینجا به بعدش باید سرمو بندازم پایین باهات چت کنم

پروفایلتم که عکس خودت گذاشتی، هیچی دیگه

شیطان در کمین است

Anzw 18
خیر هم‌شیره. ما سر به زیر داریم تا دیدن روی منور امام زمان...

گفتید حرم... چقدر دلم برای حرم تنگ شده...

امسال قسمت نشد.

مثل ۲۳سال سابق.

Anzw 18
اسلامم بلد نیستی آخه
آفرین چیه

آفرین مال ایرانیاس. تو نهاااایتا باید از احسنت و فتبارک الله برادر استفاده کنی

Anzw 18
عجب... ما با یک اشتباه تا کجاها رفتیم نگو چیز دیگری نوشته بودید.

Anzw 18
ما هم قرار بود بریم ترکیه خواهر.
هعی.

Anzw 18
«کو ستاره‌ی بختِ مُو؟
ای روزگارِ سختِ مُو...»

واقعا چرا غزل‌سرای معاصر باید زندگی رو رها کنه و درمورد حلزون بنویسه؟
اینقدر هیچی توی دنیا ندیده؟ اینقدر هیچی توی دنیا نیست؟ در حیرتم.

این حجم از چندگانگی مسئله و ذهنیت و ماهیت رو شاعر معاصر امروز چجوری می‌تونه نادیده بگیره...؟
توی هر مسئلهٔ ساده‌ای هزاران مسئلهٔ پیچیده وجود داره که تمامش برای یه شاعر عرصه‌ست...

Anzw 18
خیلی چیزها وجود دارن که کسی درموردشون شعر ننوشته. مثل میز اتاق من و چیزایی که روشه. سطل زباله. چاه دستشویی. انباری ته راهرو.
آیا لزومی داره درموردشون شعر بنویسیم؟!

در انباری خانهٔ ما دری‌ست
که از نسل چندین و چند من است
دری که صدا می‌دهد قیژقیژ
که محتاج تنها کمی روغن است

برم چاپش کنم

تازه من گل هم نمی‌کشم

اینقدر این عرصه وسیعه، این زبان پارسی عجیبه و هررررربار توش پررررررر از شگفتیه که اصن من خودم هرروز چیز جدیدی برای گفتن و دیدن و فهمیدن دارم. به خدا درک نمی‌کنم وضعیت شعری امروزو...