-
شعردانه
|
-
این پست پاک شده!
-
تا زمانی بوسه ی دل به لبم درمان است
من به خوابم چو در این بسترِ بیماری ها
|رامسس| -
چند غرور ای دغل خاکدان
چند منی ای دو سه من استخوان
پیشتر از ما دگران بوده اند
کز طلب جاه نیاسوده اند
حاصل آن جاه ببین تا چه بود
سود بد اما بزیان شد چه سود
-
در این دنیای بی حاصل چرا مغرور میگردی
سلیمان هم اگر باشی نسیب مور میگردی
شاعرش یادم نی -
و این فوق العاده اس
نمیدانم پس از مرگم چه خواهد شد
نمیخواهم بدانم کوزه گر با خاک اندامم چه خواهد ساخت
ولی آنقدر مشتاقم ز خاک این گلویم سوتَکی سازد
گلویم سوتکی باشد به دست کودکی مشتاق و بازیگوش
و او یک ریز و پی درپی دمِ گرمِ خودش را در گلویم سخت بِفشارد
و خواب خفتگانِ خفته را آشتفته تر سازد
بدین سان بشکند داعم سکوت مرگبارم را
استاد دکتر علی شریعتی مزینانی -
ز خاک آفریـــــــدت خداوند پاک
پس ای بنده افتادگی کن چو خاکتواضع سر رفعـــــــــت افرازدت
تکـــــــــــــــبر به خاک اندر اندازدتبه عزت هر آنکو فروتر نشست
به خواری نیــــــفتد ز بالا به پســت -
تو دادی به ما روحِ خود را وجود
تو باشی خداوندِ بود و نبود
تو خواهی شَوَد بود هر چه نبود
تو گویی به آن نیست گردد چه زود
استاد رامسس کبیر
اصا بعضی اوقات احساس میکنم حافظ قرن جدیدم
-
آمده بودم که نشینی دمی
چون ز تکبر ننشستی، برو
-
یارا که مرا هر دم، باشد هوسِ زلفش
امشب تو گذر از من ،جانم چه به ایمان است
|رامسس کبیر| -
تکبر مکن بر ره راستی
که دستت گرفتند و برخاستی
-
به قول حافظ
من اگر نیکم و گر بد تو برو خود را باش
هرکسی آن درود عاقبت کار که کشت -
گوهر معرفت اندوز که بر ظلمت جهل
چلچراغی است که بر گمشدگان راهنماستبه عمل کم نشود از خرد مرد فهیم
فیض دریا نکند هیچ ز دریا کم و کاست -
چرا مهر خموشی از لب گفتار بردارم_
که روشن خانه ام، زین روزن مسدود میگردد
صائب تبریزی -
گر تو فرمان حق بری، فرمان_
بدهی بر زمانه چون شاهان
سعدی -
بَرِ آن خورَد سعدی که بیخی نشاند_
کسی برد خرمن که تخمی فشاند
سعدی -
چو بیند کسی زهر در کام خلق_
کی اش بگذرد آب نوشین به حلق؟
سعدی -
من آن مورم که در پایم بمالند_
نه زنبورم که از دستم بنالند...
سعدی -
دل بود مرآت وجه ذوالجلال_
در دل صافی نماید حق جمال_حق نگنجد در زمین و آسمان_
در دل مومن بگنجد این بدان_وسعت دل برتر است از هر چه هست_
مظهر علم الهی دل شده است_دل بود آیینه وجه خدا_
در دل صافی نماید حق لقا_گر همی خواهی که بینی روی دوست_
دل به دست آور که دل مرآت اوست
