-
شعردانه
|
-
دل که آشفته ی روی تو نباشد، دل نیست
آن که دیوانه ی خال تونشد، عاقل نیستمستی عاشق دلباخته از باده ی توست
به جز این مستیم ازعمر، دگر حاصل نیستعشق روی تو دراین بادیه افکند مرا
چه توان کرد که این بادیه را ساحل نیستبگذر از خویش، اگر عاشق دلباخته ای
که میان تو و او جز تو کسی حایل نیسترهرو عشقی اگر خرقه وسجاده فکن
که به جز عشق تو را رهرو این منزل نیستاگراز اهل دلی صوفی وزاهد بگذار
که جز این طایفه را راه در این محفل نیستبرخم طره او چنگ زنم چنگ زنان
که جز این حاصل دیوانه لایعقل نیستدست من گیر، واز این خرقه سالوس رهان
که دراین خرقه به جز جایگه جاهل نیستعلم وعرفان به خرابات ندارد راهی
که به منزلگه عشاق ره باطل نیستامام خمینی(رضوان الله علیه)
-
ای دل که بی گدار به آب ها نمیزدی
بی قایقت میان دریا چه میکنی ؟! -
*در دل تنگم خموشی میکند انبار حرف*محرمی کو تا بگویم اندک از بسیار حرف
حرفهای پختهٔ سنجیده دارم در درون
گر بنطق آیم توانم گفت صد طومار حرف
محرمی خواهم که در یابد بحدس صایبش
از لب خاموش من بی منت اظهار حرف
حال دل از چشم گویا فهمد آنکش دیده هست
عاشقانرا نیست جز از چشم گوهر بار حرف
من نمیخواهم که گویم حرفی از اندوه دل
میکند چون میتراود از دل خونبار حرف
خارخار گفتنی چون تنگ دارد سینه را
آید از بهر گشایش بر زبان ناچار حرف
چند حرف از قشر بتوان گفت با اصحاب کل
اهل دل کو تا بهم گوئیم از اسرار حرف
بحر پر دُر معارف خواهم و کان سخن
تا بریزد بر دلم از لعل گوهر بار حرف
از بلاغت میزداید گاه زنگ از دل سخن
وز حلاوت گاه دلرا میبرد از کار حرف
صاحب دلراست فهم رازها از سازها
صاحب دل شو شنو از نای و موسیقار حرف
نکتها در جست در صوت طیور آگاه را
گر ترا هوشی است در سر بشنو از منقار حرف
شد مضامین در میان اهل معنی مبتذل
تازه گوئی کو که آرد فکرش از ابکار حرف
هرکه قدر حرف نشناسد مکن با او خطاب
حیف باشد حیف جز با مردم هشیار حرف
مستمع ز افسردگی خمیازهاش در خواب کرد
با که گویم کی توان الا بر بیدار حرف
چون نمییابی کسی گوشی دهد حرف ترا
بعد از این ای فیض میگو با در و دیوار حرف
-
-
ای نگاهت نخی از مخمل و از ابریشم
چند وقت است که هر شب به تو می اندیشمبه تو آری ، به تو یعنی به همان منظر دور
به همان سبز صمیمی ، به همبن باغ بلوربه همان سایه ، همان وهم ، همان تصویری
که سراغش ز غزلهای خودم می گیری:به همان زل زدن از فاصله دور به هم
یعنی آن شیوه فهماندن منظور به همبه تبسم ، به تکلم ، به دلارایی تو
به خموشی ، به تماشا ، به شکیبایی توبه نفس های تو در سایه سنگین سکوت
به سخنهای تو با لهجه شیرین سکوتشبحی چند شب است آفت جانم شده است
اول اسم کسی ورد زبانم شده استدر من انگار کسی در پی انکار من است
یک نفر مثل خودم ، عاشق دیدار من استیک نفر ساده ، چنان ساده که از سادگی اش
می شود یک شبه پی برد به دلدادگی اشآه ای خواب گران سنگ سبکبار شده
بر سر روح من افتاده و آوار شده%(#ff00f7)[در من انگار کسی در بی انکار من است]
%(#ff00f7)[یک نفر مثل خودم عاشق دیدار من است]یک نفر سبز ، چنان سبز که از سرسبزیش
می توان پل زد از احساس خدا تا دل خویشرعشه ای چند شب است آفت جانم شده است
اول اسم کسی ورد زبانم شده استآی بی رنگ تر از آینه یک لحظه بایست
راستی این شبح هر شبه تصویر تو نیست؟اگر این حادثه هر شبه تصویر تو نیست
پس چرا رنگ تو و آینه اینقدر یکیست؟حتم دارم که تویی آن شبح آینه پوش
عاشقی جرم قشنگی ست به انکار مکوشآری آن سایه که شب آفت جانم شده بود
آن الفبا که همه ورد زبانم شده بوداینک از پشت دل آینه پیدا شده است
و تماشاگه این خیل تماشا شده استآن الفبای دبستانی دلخواه تویی
عشق من آن شبح شاد شبانگاه ت -
مریض حالیم خوش نیست نه خواب راحتی دارم نه مایلم به بیداری
درون ما تفاوت هاست تو مبتلا به درمانی و من دچار بیماری
-
شخصی همه شب بر سر بیمار گریست
چون روز آمد بمرد و بیمار بزیست
#بدون_شرح
-
به می عمارت دل کن که این جهان خراب
در پی آن است که از خاک ما بسازد خشت
-
بہ خدا عشق بہ رسوا شدنش مے ارزد
و بہ مجنون و بہ لیلا شدنش مے ارزددفتر قلب مرا وا ڪن و نامے بنویس
سند عشق،بہ امضاء شدنش مے ارزدگر چہ من تجربہ اے از نرسیدن هایم
ڪوشش رود بہ دریا شدنش مے ارزدڪیستم؟ باز همان آتش سردے ڪہ هنوز
حتم دارد ڪہ بہ اِحیا شدنش مے ارزدبا دو دست تو فرو ریختنِ دم بہ دمم
بہ همان لحظہ ے برپا شدنش مے ارزددل من در سبدے،عشق بہ نیل تو سپرد
نگهش دار،بہ موسے شدنش مے ارزدسالها ... گر چہ در این پیلہ بمانَد غزلم
صبرِ این ڪرم بہ زیبا شدنش مے ارزد -
negar salehi در
شعردانه گفته است:
شمس الحق تبریزی از بس که در آمیزی
%(#ff0000)[تبریز] خراسان شد ، تا باد چنین بادا -
هر که مقصود خود از غیر خدا می طلبد_
چون گدایی ست که حاجت ز گدا می طلبد -
عاشق این شعر حافظم
انگار به ته عشقت رسیدیمن ترک عشق شاهد و ساغر نمیکنم / صدبار توبه کردم و دیگر نمیکنم
باغ بهشت و سایه طوبیٰ و قصر و حور / با خاکِ کوی دوست برابر نمیکنم
تلقین و درس اهل نظر یک اشارت است / گفتم کنایتی و مکرّر نمیکنم
هرگز نمیشود ز سرّ خود خبر مرا / تا در میان میکده سَر بر نمیکنم
شیخم به طنز گفت: «حرام است؛ مِی مخور!» / گفتم: «بهچَشم؛ گوش به هر خر نمیكنم!»
ناصح به طعن گفت که «رو ترک عشق کن» / «محتاج جنگ نیست؛ برادر، نمیکنم!»
این تقویام تمام که با شاهدان شهر / ناز و کرشمه بر سر منبر نمیکنم
حافظ جناب پیر مغان جای دولت است / من ترک خاکبوسیِ این در نمیکنم -
عاشق این شعر حافظم
انگار به ته عشقت رسیدیمن ترک عشق شاهد و ساغر نمیکنم / صدبار توبه کردم و دیگر نمیکنم
باغ بهشت و سایه طوبیٰ و قصر و حور / با خاکِ کوی دوست برابر نمیکنم
تلقین و درس اهل نظر یک اشارت است / گفتم کنایتی و مکرّر نمیکنم
هرگز نمیشود ز سرّ خود خبر مرا / تا در میان میکده سَر بر نمیکنم
شیخم به طنز گفت: «حرام است؛ مِی مخور!» / گفتم: «بهچَشم؛ گوش به هر خر نمیكنم!»
ناصح به طعن گفت که «رو ترک عشق کن» / «محتاج جنگ نیست؛ برادر، نمیکنم!»
این تقویام تمام که با شاهدان شهر / ناز و کرشمه بر سر منبر نمیکنم
حافظ جناب پیر مغان جای دولت است / من ترک خاکبوسیِ این در نمیکنم
