هرچی تودلته بریز بیرون۶

[Rezvan.E.A]

هیچ چیز در دنیا نیست مگر در دستان من

[امیررضا فلاح نژاد]

[امیررضا فلاح نژاد]

[Marzie khanoom]

قضاوت ممنوع..
ما قاضی شهر هم که باشیم..قاضی کل کسِ دیگریست..
اشتباه کردم..به صراحت ..و امروز به واقعیتی رسیدم..که درونم را به آتش کشید..
قضاوت کردن و حکم صادر کردن..گاهی به بهای ازدست دادن کسی که جانت برایش در میرود میانجامد..
بی آنکه خود بدانی در چه اندیشه ای..
آتش به خرمن بایدها ونباید ها میزنی..
وخود وسط این ورطه بی صدا میسوزی..
بازی تقدیر چه ها که نمیکند..
کاش قبل از صلح با دیگران وتعامل با آنان
اول قدم در جهان درون خود به صلح برسیم..
تا در رابطه با دیگران نیز جانب انسانیت و مهربانی را..
به شایستگی رعایت کنیم..

[امیررضا فلاح نژاد]

[Hhh Hh]

هم مسجد و هم کعبه و هم قبله بهانه است ...
دقت بکنی نور خدا داخل خانه است ...
در مسجد و در کعبه به دنبال چه هستی؟
اول تو ببین قلب کسی را نشکستی؟
اینگونه چرا در پی اثبات خداییم؟
همسایه ی ما گشنه و ما سیر بخوابیم
در خلقت ما راز و معمای خدا چیست؟
انسان خودش آیینه یک کعبه مگر نیست؟
برخیز و کمی کعبه ی آمال خودت باش ...
چنگی به نقابت بزن و مال خودت باش ...
تصویر خدا پشت همین کهنه نقاب است ...
تصویر خدا واضح و چشمان تو خواب است ...
شاید که بتی در وسط ذهن من و توست ...
باید بت خود ، با نم باران خدا شست ...
گویی که خدا در بدن و در تنمان هست ...
نزدیکتر از خون و رگ گردنمان هست...
@تجربیا @ریاضیا @انسانیا @دانش-آموزان-آلاء

[امیررضا فلاح نژاد]

[Saghia]

این پست پاک شده!

[Saghia]

[امیررضا فلاح نژاد]

[reza_ehs]

بگو کجای شهر قدم میزنی ، میخواهم به طور اتفاقی از آنجا رد شوم.......

[امیررضا فلاح نژاد]

[امیررضا فلاح نژاد]

[chichak am]

نوشته ای برای تو

معلم یک مدرسه به بچه های کلاس گفت که می خواهد با آنها بازی کند؛ او به آنها گفت که فردا هر کدام یک کیسه پلاستیکی بردارند و درون آن به تعداد آدمهایی که از آنها بدشان می‏آید، سیب زمینی بریزند و با خود به کودکستان بیاورند. فردا بچه ها با کیسه های پلاستیکی به مدرسه آمدند. در کیسه‌ی بعضیها ۲، بعضی ها ۳ و بعضی ها ۵ سیب زمینی بود.معلم به بچه ها گفت: تا یک هفته هر کجا که می روند کیسه پلاستیکی را با خود ببرند. روزها به همین ترتیب گذشت و کم کم بچه ها شروع کردند به شکایت از بوی سیب زمینی های گندیده. به علاوه، آن هایی که سیب زمینی بیشتری داشتند از حمل آن بار سنگین خسته شده بودند. پس از گذشت یک هفته بازی بالاخره تمام شد و بچه ها راحت شدند. معلم از بچه ها پرسید: از اینکه یک هفته سیب زمینی ها را با خود حمل می کردید چه احساسی داشتید؟ بچه ها از اینکه مجبور بودند، سیب زمینی های بد بو و سنگین را همه جا با خود حمل کنند شکایت داشتند. آنگاه معلم منظور اصلی خود را از این بازی، این چنین توضیح داد: این درست شبیه وضعیتی است که شما کینه آدم هایی که دوستشان ندارید را در دل خود نگه می دارید و همه جا با خود می برید. بوی بد کینه و نفرت قلب شما را فاسد می‌کند و شما آن را همه جا همراه خود حمل می‌کنید.
حالا که شما بوی بد سیب زمینی‌ها را فقط برای یک هفته نتوانستید تحمل کنید پس چطور می خواهید بوی بد نفرت را برای تمام عمر در دل خود تحمل کنید؟

[chichak am]

کرونا که تموم شد همچنان‌
فاصله‌ت رو با بعضیا حفظ کن

[chichak am]

این پست پاک شده!

[chichak am]

بعضی غم ها آدمو بزرگ میکنه، شاید اولش احساس خورد شدن بهت دست بده، اما گذر زمان باعث میشه بفهمی چقدر باعث رشدت شده... بعضی غمها آدمو قوی میکنه، همونایی که فکر میکنی هیچ وقت نمیتونی از پسشون بربیای و فکر میکنی رسیدی ته خط، همونایی که تو رو غرق گریه میکنه و هیچکس هیچ کمکی نمیتونه بهت کنه، همون غم ِ که بهت میگه باید محکم وایسی و کم نیاری، همون غم بهت میگه تو میتونی... بعضی غم ها با اینکه تا ابد می شینن توی چشمات، اما یه نور میشن برای ادامه راه ِ زندگیت..

[zeinab dehghani]

به تماشا سوگند

و به آغاز کلام

و به پرواز کبوتر از ذهن

واژه ای در قفس است.

حرف هایم ، مثل یک تکه چمن روشن بود.

من به آنان گفتم:

آفتابی لب درگاه شماست

که اگر در بگشایید به رفتار شما می تابد.

و به آنان گفتم : سنگ آرایش کوهستان نیست

همچنانی که فلز ، زیوری نیست به اندام کلنگ .

در کف دست زمین گوهر ناپیدایی است

که رسولان همه از تابش آن خیره شدند.

پی گوهر باشید.

لحظه ها را به چراگاه رسالت ببرید.

و من آنان را ، به صدای قدم پیک بشارت دادم

و به نزدیکی روز ، و به افزایش رنگ .

به طنین گل سرخ ، پشت پرچین سخن های درشت.

و به آنان گفتم :

هر که در حافظه چوب ببیند باغی

صورتش در وزش بیشه شور ابدی خواهد ماند.

هرکه با مرغ هوا دوست شود

خوابش آرام ترین خواب جهان خواهد بود.

آنکه نور از سر انگشت زمان برچیند

می گشاید گره پنجره ها را با آه.

زیر بیدی بودیم.

برگی از شاخه بالای سرم چیدم ، گفتم :

چشم را باز کنید ، آیتی بهتر از این می خواهید؟

می شنیدیم که بهم می گفتند:

سحر میداند،سحر!

سر هر کوه رسولی دیدند

ابر انکار به دوش آوردند.

باد را نازل کردیم

تا کلاه از سرشان بردارد.

خانه هاشان پر داوودی بود،

چشمشان را بستیم .

دستشان را نرساندیم به سر شاخه هوش.

جیبشان را پر عادت کردیم.

خوابشان را به صدای سفر آینه ها آشفتیم.

سهراب سپهری

[AmirBarsam]

این پست پاک شده!

[AmirBarsam]

این پست پاک شده!