-
شعردانه
|
-
مردم از درد و به گوش تو فغانم نرسید
جان ز کف رفت و به لب راز نهانم نرسیدگرچه افروختم و سوختم و دود شدم
شکوه از دست تو هرگز به زبانم نرسیدبه امید تو چو آیینه نشستم همه عمر
گرد راه تو به چشم نگرانم نرسیدغنچه ای بودم و پر پر شدم از باد بهار
شادم از بخت که فرصت به خزانم نرسیدمن ِ از پای در افتاده به وصلت چه رسم
که به دامان تو این اشک روانم نرسیدآه ! آن روز که دادم به تو آیینه دل
از تو این سنگ دلی ها به گمانم نرسیدعشق پاک من و تو قصه ی خورشید و گل است
که به گلبرگ تو ای غنچه لبانم نرسید -
وه چه بیگناه گذشتی نه کلامی نه سلامی
نه نگاهی به نویدی نه امیدی به پیامیرفتی آن گونه که نشناختم از فرط لطافت
کاین تویی یا که خیال است از این هر دو کدامی ؟روزگاری شد و گفتم که شد آن مستی دیرین
باز دیدم که همان باده جامی و مدامیهمه شوری و نشاطی ، همه عشقی و امیدی
همه سحری و فسونی ، همه نازی و خرامیآفتاب منی افسوس که گرمی ده غیری
بامداد منی ای وای که روشنگر شامیخفته بودم که خیال تو به دیدار من آمد
کاش آن دولت بیدار مرا بود دوامی -
به نام تو امروز آواز دادم سحر را
به نام تو خواندم
درخت و پل و باد و
نیلوفر صبحدم را
تو را باغ نامیدم و صبح در کوچه بالید
تو را در نفس های خود
آشیان دادم ای آذرخش مقدس
میان دل خویش و دریا
برای تو جایی دگر بایدم ساخت
در ایجاز باران و جایی
که نشنفته باشد
صدای قدم ها و هیهای غم را -
ای سلسله ی شوق تو بر پای نگاهم
سرشار تمنای تو مینای نگاهم
روی تو ز یک جلوه ی آن حسن خداداد
صد رنگ گل آورده به صحرای نگاهم
تو لحظه ی سرشار بهاری که شکفته ست
در باغ تماشای تو گل های نگاهم
بی روی تو چون ساغر بشکسته تراود
موج غم و حسرت ز سراپای نگاهم
تا چند تغافل کنی ای چشم فسون کار
زین راز که خفته ست به دنیای نگاهم
سرگشته دود موج نگاهم ز پی تو
ای گوهر یکدانه دریای نگاهم
خوش می رود از شوق تو با قافله ی اشک
این رهسپر بادیه پیمای نگاهم
-
-
من عاقبت از اینجا خواهم رفت
پروانه ای که با شب می رفت
این فال را برای دلم دید
دیری است
مثل ستاره ها چمدانم را
از شوق ماهیان و تنهایی خودم
پر کرده ام ولی
مهلت نمی دهند که مثل کبو تری
در شرم صبح پر بگشایم
با یک سبد ترانه و لبخند
خود را به کاروان برسانم
اما
من عاقبت از اینجا خواهم رفت
پروانه ای که با شب می رفت
این فال را برای دلم دید -
نخست ، عشقی ست سبز
و عشق ، در قلب سرخ
و قلب ، در سینه ی پرنده ای می تپد
که با دل و عشق خویش
همیشه را خرم استپرنده بر ساقه ای ست
و ساقه بر شاخه ای
درخت در بیشه ای
و بیشه در ابر و مه
و ابر و مه گوشه ای ز عالم اعظم استکنون به دست آورید
مساحت عشق را
که چندها برابر عالم است -
اگر عشق نمی بود
علف های بهاری
در آن سرد سحرگاه
سر از خاک نمی زداگر عشق نمی بود
ز سنگ سیه آن چشمه جوشان
گریبان زمین را به جنون چاک نمی زداگر عشق نمی بود
بر آن شاخه انجیر تک افتاده ، چکاوک
چنین پرده عشاق ، طربناک ، نمی زداگر عشق نمی بود
اگر عشق نمی بود -
مگذر از من ای که در راه تو از هستی گذشتم
با خیال چشم مستت از می و مستی گذشتمدامن گلچین پر از گل بود از باغ حضورت
من چو باد صبح از آنجا با تهی دستی گذشتممن از آن پیمان که با چشم تو بستم سال پیشین
گر تو عهد دوستی با دیگری بستی گذشتمچون عقابی می زنم پر در شکوه بامدادان
من که با شهبال همت زین همه پستی گذشتمپاکبازی همچو من در زندگی هرگز نبینی
مگذر از من ای که در راه تو از هستی گذشتم -
هر که تاب جرعه ای جام جنون بر دل نداشت
وای بر حال دلش کز زندگی حاصل نداشتهمچو فرهاد از جنون زد تیشه ای بر فرق خویش
این شهید عشق غیر از خویشتن قاتل نداشتدل فروشد همچو گردابی به کار خویشتن
وز کسی چشم گشایش بهر این مشکل نداشتشمع را این روشنی از سوز عشقی حاصل است
گرمی عشق از نبودش جلوه در محفل نداشتدر شگفتم از دلم کاین قطره طوفان به دوش
در ره عشق و جنون آسایش منزل نداشتخضر راهم شد جنون تا دل به مقصد راه برد
کی به جایی می رسید ار مرشدی کامل نداشت ؟در محیط پاکبازان فکر آسایش فناست
موج ما جز نیستی آرامش ساحل نداشت -
مستیم و دل به چشم تو و جام داده ایم
سامان دل به جرعه فرجام داده ایممحرم تری ز مردمک دیدگان نبود
زان، با نگاه ، سوی تو پیغام داده ایمچون شمع اگر به محفل تو ره نیافتیم
مهتاب وار، بوسه بر آن بام داده ایمدور از تو با سیاهی شب های غم گذشت
این مردنی که زندگی اش نام داده ایمبا یاد نرگس تو چون باران به هر سحر
صد بوسه بر شکوفه بادام داده ایموز موج خیز فتنه ، دل بی شکیب را
در ساحل خیال تو ، آرام داده ایم -
هر چند امیدی به وصال تو ندارم
یک لحظه رهایی ز خیال تو ندارمای چشمه ی روشن منم آن سایه که نقشی
در آینه ی چشم زلال تو ندارممی دانی و می پرسیم ای چشم سخنگوی
جز عشق جوابی به سوال تو ندارمای قمری هم نغمه درین باغ پناهی
جز سایه ی مهر پر و بال تو ندارماز خویش گریزانم و سوی تو شتابان
با این همه راهی به وصال تو ندارم -
نتوانم به تو پیوستن و نی از تو گسستن
نه ز بند تو رهایی نه کنار تو نشستنای نگاه تو پناهم ! تو ندانی چه گناهی ست
خانه را پنجره بر مرغک طوفان زده بستنتو مده پندم از این عشق که من دیر زمانی
خود به جان خواستم از دام تمنای تو رستندیدم از رشته ی جان دست گسستن بود آسان
لیک مشکل بود این رشته ی مهر تو گسستنامشب اشک من ازرد و خدا را که چه ظلمی ست
ساقه ی خرم گلدان نگاه تو شکستنسوی اشکم نگهت گرم خرامید و چه زیباست
آهوی وحشی و در چشمه ی روشن نگرستن
این شعر و همه شعرای امروز :
دکتر محمد رضا شفیعی کدکنی -
امشب غم تو در دل دیوانه نگنجند
گنج است و چه گنجی که به ویرانه نگنجدتنهایی ام امشب که پر است از غم غربت
آن قدر بزرگ است که در خانه نگنجدبیرون زده ام تا بدرم پرده ی شب را
کاین نعره ی دیوانه به کاشانه نگنجدخمخانه بیارید که آن باده که باشد
در خورد خماریم به پیمانه نگنجدمیخانه ی بی سقف و ستون کو که جز آنجا
جای دگر این گریه ی مستانه نگنجدمجنون چه هنر کرد در آن قصه ؟ مرا باش
با طرفه جنونی که به افسانه نگنجدتا رو به فنایت زدم از حیرت خود پر
سیمرغم و سیمرغ تو در لانه نگنجددر چشم منت باد تماشا که جز اینجا
دیدار تو در هیچ پریخانه نگنجددور از تو چنانم که غم غربتم امشب
حتی به غزل های غریبانه نگنجدحسین منزوی
-
شب قدری که دمی پیش تو ماندم خوش بود
کامی از عمر که همراه تو راندم خوش بوددر خیالم که نه پرهیز و نه پروای تو داشت
بوسه ها کز لب نوش تو ستاندم خوش بودو آن همه گل که نسیمانه به شکرانه ی تو
چیدم از باغ دل و بر تو فشاندم خوش بودبه چمنزار غزل با نی سحر آور خود
وقتی آن چشم غزالانه چراندم خوش بودمن چنان محو سخن گفتن گرمت بودم
که تو از هر چه که دم میزدی آن دم خوش بودفالی از دفتر حافظ که برای دل تو
زدم و آن غزل ناب که خواندم خوش بودگر چه با ساعت من ثانیه ها بیش نبود
ساعتی را که کنارت گذراندم خوش بودحسین منزوی
-
آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا
بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرانوشداروئی و بعد از مرگ سهراب آمدی
سنگدل این زودتر می خواستی حالا چراعمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست
من که یک امروز مهمان توام فردا چرانازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم
دیگر اکنون با جوانان نازکن با ما چراوه که با این عمرهای کوته بی اعتبار
این همه غافل شدن از چون منی شیدا چراشور فرهادم به پرسش سر به زیر افکنده بود
ای لب شیرین جواب تلخ سربالا چراای شب هجران که یک دم در تو چشم من نخفت
اینقدر با بخت خواب آلود من لالا چراآسمان چون جمع مشتاقان پریشان می کند
در شگفتم من نمی پاشد ز هم دنیا چرادر خزان هجر گل ای بلبل طبع حزین
خامشی شرط وفاداری بود غوغا چراشهریارا بی حبیب خود نمی کردی سفر
این سفر راه قیامت میروی تنها چرا
«شهریار»
