-
شعردانه
|
-
آن روز که در عشق سرانجام بمیرم
مپسند که دلداده ناکام بمیرمآیا بود ای ساحل امید که روزی
چون موج در آغوش تو آرام بمیرم ؟چون شبنم گلها سحر از جلوه خورشید
در پرتو روی تو سرانجام بمیرمآن مرغک آزرده عشقم که روا نیست
در گوشه افسرده این دام بمیرممپسند که در گوشه تنهایی و غمها
چون شمع ، عیان سوزم و گمنام بمیرم -
صد خزان افسردگی بودم ، بهارم کرده ای
تا به دیدارت چنین امّیدوارم کرده ایپای تا سر می تپد دل کز صفای جان چو اشک
در حریم شوق ها آیینه دارم کرده ایدر شب نومیدی و غم همچو لبخند سحر
روشنایی بخشِ چشمِ انتظارم کرده ایدر شهادتگاه شوق از جلوه ای آیینه دار
پیش روی انتظارت شرمسارم کرده ایمی تپد دل چون جرس با کاروان صبر و شوق
تا به شهر آرزوها رهسپارم کرده ایزودتر بفرست ای ابر بهاری زودتر
جلوه ی برقی که امشب نذر خارم کرده اینیست در کنج قفس شوق بهارانم به دل
کز خیالت صد چمن گل درکنارم کرده ای -
ندانم کجا می کشانی مرا
سوی آسمان ، یا به خاموش خاک
نِیَم در هراس از تو ای ناگزیر
ندانم کجا می کشانی مرا
ندانم کجا ، لیک دانم یقین
کزین تنگنا می رهانی مراندانم کجا می کشانی مرا
ندانم کجا می کشانی مراسوی آسمان ، یا به خاموش خاک
و یا جانب نیروانا و نور
کجا می کشانی ، نهانی مراز سنگینی کوله بار وجود
سبک داری ام دوش و آسوده سار
بری سوی بی سوی خویشم نهان
چه بزمی ست این میهمانی مرانقابیت بر روی و همراه من
همی آیی و با تو تنها نِیم
ولی کاش می شد بدانم کجا
نقابت ز رخساره یکسو شود
در آن لحظه ی ناگهانی مراندانم کجا می کشانی مرا
ندانم کجا می کشانی مرا -
تمام دل خوشی ام شور عاشقانه ی توست
دو چشم منتظرم تا همیشه خانه ی توستتو صبر گفتی و ، من خسته از شکیبایی
تمام زندگی ام ، غرق در بهانه ی توستبهانه ی همه ی شعرهای من ، برگرد
بیا که خانه ی قلبم ، پر از ترانه ی توستدل گرفته ی من ، همچو مرغ در قفسی
تمام هوش و حواسش ، به آشیانه ی توستبه کنج خلوت خود ، همچو ابر می بارم
سرم درون خیالم به روی ، شانه ی توستتو رفته ای و من اینجا ، میان خاطره ها
به هرطرف که نظرمیکنم ، نشانه ی توستدل شکسته ی من ، از تو عشق می گیرد
کبوترم که امیدم ، به آب و دانه ی توست -
-
آه ، ای هستیِ باسخاوت
ای گلِ سرخکاین چنین عطرِ خود میفشانی
هیچ میدانی ، ای دوست ، ای دوست
زیر این آسمان
روی این خاک
روزکی بیشتر زین نمانی ؟آری ، این دانم و نیک دانم
کاندرین فرصتِ ناگهانی
هیچ کس نیست
جاودانی
لیک در خاطرِ روزگاران
آن بمانی که بیشک همانی -
مردم از درد و به گوش تو فغانم نرسید
جان ز کف رفت و به لب راز نهانم نرسیدگرچه افروختم و سوختم و دود شدم
شکوه از دست تو هرگز به زبانم نرسیدبه امید تو چو آیینه نشستم همه عمر
گرد راه تو به چشم نگرانم نرسیدغنچه ای بودم و پر پر شدم از باد بهار
شادم از بخت که فرصت به خزانم نرسیدمن ِ از پای در افتاده به وصلت چه رسم
که به دامان تو این اشک روانم نرسیدآه ! آن روز که دادم به تو آیینه دل
از تو این سنگ دلی ها به گمانم نرسیدعشق پاک من و تو قصه ی خورشید و گل است
که به گلبرگ تو ای غنچه لبانم نرسید -
وه چه بیگناه گذشتی نه کلامی نه سلامی
نه نگاهی به نویدی نه امیدی به پیامیرفتی آن گونه که نشناختم از فرط لطافت
کاین تویی یا که خیال است از این هر دو کدامی ؟روزگاری شد و گفتم که شد آن مستی دیرین
باز دیدم که همان باده جامی و مدامیهمه شوری و نشاطی ، همه عشقی و امیدی
همه سحری و فسونی ، همه نازی و خرامیآفتاب منی افسوس که گرمی ده غیری
بامداد منی ای وای که روشنگر شامیخفته بودم که خیال تو به دیدار من آمد
کاش آن دولت بیدار مرا بود دوامی -
به نام تو امروز آواز دادم سحر را
به نام تو خواندم
درخت و پل و باد و
نیلوفر صبحدم را
تو را باغ نامیدم و صبح در کوچه بالید
تو را در نفس های خود
آشیان دادم ای آذرخش مقدس
میان دل خویش و دریا
برای تو جایی دگر بایدم ساخت
در ایجاز باران و جایی
که نشنفته باشد
صدای قدم ها و هیهای غم را -
ای سلسله ی شوق تو بر پای نگاهم
سرشار تمنای تو مینای نگاهم
روی تو ز یک جلوه ی آن حسن خداداد
صد رنگ گل آورده به صحرای نگاهم
تو لحظه ی سرشار بهاری که شکفته ست
در باغ تماشای تو گل های نگاهم
بی روی تو چون ساغر بشکسته تراود
موج غم و حسرت ز سراپای نگاهم
تا چند تغافل کنی ای چشم فسون کار
زین راز که خفته ست به دنیای نگاهم
سرگشته دود موج نگاهم ز پی تو
ای گوهر یکدانه دریای نگاهم
خوش می رود از شوق تو با قافله ی اشک
این رهسپر بادیه پیمای نگاهم
-
-
من عاقبت از اینجا خواهم رفت
پروانه ای که با شب می رفت
این فال را برای دلم دید
دیری است
مثل ستاره ها چمدانم را
از شوق ماهیان و تنهایی خودم
پر کرده ام ولی
مهلت نمی دهند که مثل کبو تری
در شرم صبح پر بگشایم
با یک سبد ترانه و لبخند
خود را به کاروان برسانم
اما
من عاقبت از اینجا خواهم رفت
پروانه ای که با شب می رفت
این فال را برای دلم دید -
نخست ، عشقی ست سبز
و عشق ، در قلب سرخ
و قلب ، در سینه ی پرنده ای می تپد
که با دل و عشق خویش
همیشه را خرم استپرنده بر ساقه ای ست
و ساقه بر شاخه ای
درخت در بیشه ای
و بیشه در ابر و مه
و ابر و مه گوشه ای ز عالم اعظم استکنون به دست آورید
مساحت عشق را
که چندها برابر عالم است -
اگر عشق نمی بود
علف های بهاری
در آن سرد سحرگاه
سر از خاک نمی زداگر عشق نمی بود
ز سنگ سیه آن چشمه جوشان
گریبان زمین را به جنون چاک نمی زداگر عشق نمی بود
بر آن شاخه انجیر تک افتاده ، چکاوک
چنین پرده عشاق ، طربناک ، نمی زداگر عشق نمی بود
اگر عشق نمی بود -
مگذر از من ای که در راه تو از هستی گذشتم
با خیال چشم مستت از می و مستی گذشتمدامن گلچین پر از گل بود از باغ حضورت
من چو باد صبح از آنجا با تهی دستی گذشتممن از آن پیمان که با چشم تو بستم سال پیشین
گر تو عهد دوستی با دیگری بستی گذشتمچون عقابی می زنم پر در شکوه بامدادان
من که با شهبال همت زین همه پستی گذشتمپاکبازی همچو من در زندگی هرگز نبینی
مگذر از من ای که در راه تو از هستی گذشتم -
هر که تاب جرعه ای جام جنون بر دل نداشت
وای بر حال دلش کز زندگی حاصل نداشتهمچو فرهاد از جنون زد تیشه ای بر فرق خویش
این شهید عشق غیر از خویشتن قاتل نداشتدل فروشد همچو گردابی به کار خویشتن
وز کسی چشم گشایش بهر این مشکل نداشتشمع را این روشنی از سوز عشقی حاصل است
گرمی عشق از نبودش جلوه در محفل نداشتدر شگفتم از دلم کاین قطره طوفان به دوش
در ره عشق و جنون آسایش منزل نداشتخضر راهم شد جنون تا دل به مقصد راه برد
کی به جایی می رسید ار مرشدی کامل نداشت ؟در محیط پاکبازان فکر آسایش فناست
موج ما جز نیستی آرامش ساحل نداشت -
مستیم و دل به چشم تو و جام داده ایم
سامان دل به جرعه فرجام داده ایممحرم تری ز مردمک دیدگان نبود
زان، با نگاه ، سوی تو پیغام داده ایمچون شمع اگر به محفل تو ره نیافتیم
مهتاب وار، بوسه بر آن بام داده ایمدور از تو با سیاهی شب های غم گذشت
این مردنی که زندگی اش نام داده ایمبا یاد نرگس تو چون باران به هر سحر
صد بوسه بر شکوفه بادام داده ایموز موج خیز فتنه ، دل بی شکیب را
در ساحل خیال تو ، آرام داده ایم
