-
شعردانه
|
-
خــــــان ائـــــوینه ، شئر گله ، قویروق بولار !
بیزیـــــم ائوه ، کــــــور ایت گله ، هــار گلی !
خلقه قونـــــــاق گلی ، گؤزی ســـورمه لی ...!
بیزیم ائـــودن ، کـور گئتمه میش ، کـار گلی !!!
(اگر به خانه ی خان ، شیر وارد شود ... دم تکان می دهد ! ولی اگر به خانه ی ما سگ کوری وارد شود ، هار و وحشی وارد میشود ...! برای مردم ، مهمانی وارد میشود که به چشمانش سرمه زده است ! از خانه ی ما کور خارج نشده ، کر وارد می شود !!!)
بختیــــــمه آرواد نه چیخـــــــــا ، بیلمیــــــرم ؟
بللی دی کی ســـــــارساغا ، سوسـار گلی !!!
بیـــــــر "اوچ اتک" اندازادیـــــــــــر اگنیــــــــمه !
"سالیسبــــــــوری" گن گلمــــه سه دار گلی !!!
(برای اقبال من چگونه زنی نصیب شود ؟!!! نمیدانم !!! بدیهی است که نصیب فرد کودن و احمقی چون من ، راسویی می آید !!! برای تنم یک پیراهن "سه پاره" اندازه میشود ... اگر لباس "سالیسبوری" برایم گشاد نیاید ، تنگ خواهد بود !!!)
دولتلــــی یه یــــــــــاس دا گلـــــه اوینــــــــایار !
بیز کاسیبــــــــا طوی گلـــــــه ، آخســار گلی !!!
غم یوکــــــــوندن ، کدخدانیـــــن حصّــــه سی ...
خـــــردل اولــــــی ، بیزیمکی خــــــــالوار گلی !!!
(اگر مصیبت به خانه ی متموّلی پا بگذارد ، به رقص در می آید ! ولی اگر به خانه ی ما که فقیریم ، عروسی هم قدم بگذارد با پای لنگ می آید !!! قسمت کدخدا از بار اندوه و غم به اندازه ی دانه ی خردلی است ولی سهم ما یک خروار میباشد !!!)
کتــــــــده بیزی دویولّه ، بیر هــــــاوار یــــــــوخ ...!
بیز بیـــــر کلمه حق دانیشـــــاق ، جــــار گلی ...!
دارغاشــــــاییرتلار بیـــــــزه سرکــــــــار چیخـار !
دار دیبینـــــــدن قـــــورتـــــــولار ، ســـردار گلی !
(در روستا ما را به کتک گرفته اند و کسی به فریاد ما نمی رسد ! و اگر ما کلمه ای حق بگوییم ، به همه جا جار می زنند ! ولگردها در برابر ما امنیّه می شوند و اگر از زیر چوبه ی دار هم فرار کرده باشند ، مانند این است که سردار هستند !!!)
شهریار;)
-
خزان رسید و گلستان بدان نگار نماند
زمان سیر و تماشای نوبهار نماند
لطافتی که هوا داشت بغارت دهر
طراوتی که چمن داشت پایدار نماند... -
آتش سودای تو جانم بسوخت
یک شررش هر دو جهانم بسوختسوخته را خوش بتوان سوختن
سوختهای بودم از آنم بسوختطاقت خورشید وصالم نبود
حیرت از آن وسع و توانم بسوختاز من و ما گر اثری بود، رفت
عشق بهکل نام و نشانم بسوختقصد سخن کردم تا سوز دل
شرح دهم ، کام و زبانم بسوختخواستم از درد که احوال جان
وصف کنم، شرح و بیانم بسوختنامهٔ اندوه نهادم اساس
سوز سخن کلک و بنانم بسوختبس که چراغ نظر افروختم
مردمک چشم عیانم بسوختدود سخن روزن حلقم ببست
تفِّ جگر شمع روانم بسوختقصه دراز است نزاری خموش
گو همه پیدا و نهانم بسوخت
«حکیم نزاری» -
ای مسافر اندرین ره گام عاشقوار زن
فرش لاف اندر نورد و گفت از کردار زنگر نسیم مشک معنی نیست اندر جیب تو
دست همت باری اندر دامن عطار زنهرکت از زر باز گوید اوست دقیانوس تو
گر همی دین بایدت خیمه میان غار زندیو طرارست پیش آهنگ حرب وی تویی
سوزن تمهید را در چشم این طرار زنپیش از آن کز غدر عالم لال گردد جان تو
آتش درویشی اندر عالم غدار زنمنزلی کآنجا نشان خیمهٔ معشوق تست
خاک اندر سرمه ساز و بوسه بر دیوار زنگر نثار پای معشوقان بود در راه وصل
با دو دیده در بپاش و با دو رخ ایثار زنچون سوار راهبر گشتی تو در میدان عشق
شو پیاده آتش آندر زین و زینافزار زنهوشیار از باده و مست از می دنیا چه سود
طیلسان فقر و بر فرق چنین هشیار زندر خرابات خرابی همچو مستان گوشهگیر
خیمهٔ قلاشی اندر خانهٔ خمار زنپای در میدان مهر کمزنان ملک نه
نرد بازیدی ز مستی حصل بر اسرار زنجان و دل را در قبالهٔ عاشقی اقرار کن
پس به نام عاشقی مهری بر آن اقرار زنگر همه دعوی کنی در عاشقی و مفلسی
چون سنایی دم درین عالم قلندروار زن «سنایی» -
کاروان میرود و بار سفر میبندند
تا دگربار که بیند که به ما پیوندندخیلتاشان جفاکار و محبان ملول
خیمه را همچو دل از صحبت ما برکندندآن همه عشوه که در پیش نهادند و غرور
عاقبت روز جدایی پس پشت افکندندطمع از دوست نه این بود و توقع نه چنین
مکن ای دوست که از دوست جفا نپسندندما همانیم که بودیم و محبت باقیست
ترک صحبت نکند دل که به مهر آکندندعیب شیرین دهنان نیست که خون میریزند
جرم صاحب نظرانست که دل میبندندمرض عشق نه دردیست که میشاید گفت
با طبیبان که در این باب نه دانشمندندساربان رخت منه بر شتر و بار مبند
که در این مرحله بیچاره اسیری چندندطبع خرسند نمیباشد و بس مینکند
مهر آنان که به نادیدن ما خرسندندمجلس یاران بی ناله سعدی خوش نیست
شمع میگرید و نظارگیان میخندند
سعدی -
تار و پود موج این دریا بهم پیوسته است
می زند برهم جهان را هر که یک دل بشکندصائب تبریزی
:
