هرچی تودلته بریز بیرون۶

[kosari]

او سخن می‌گوید و
دل می‌برد ...

‏⁧ • سعدی⁩

[kosari]

گـل عشـق مبـویـید کـه آن بـوی وفـا رفـت!

• هوشنگ ابتهاج

[kosari]

آفتابا!
بار دیگر
خانه را پرنور کن

• مولانا

[_Mitra_]

یا رب به کرم بر من درویش نگر
در من منگر در کرم خویش نگر

هر چند نیم لایق بخشایش تو
بر حال من خستهٔ دلریش نگر

ابوسعید ابوالخیر

[_Mitra_]

در بزم تو ای شوخ منم زار و اسیر
وز کشتن من هیچ نداری تقصیر

با غیر سخن گویی کز رشک بسوز
سویم نکنی نگه که از غصه بمیر

ابوسعید ابوالخیر

[_Mitra_]

کاروان می‌رود و بار سفر می‌بندند
تا دگربار که بیند که به ما پیوندند

خیلتاشان جفاکار و محبان ملول
خیمه را همچو دل از صحبت ما برکندند

آن همه عشوه که در پیش نهادند و غرور
عاقبت روز جدایی پس پشت افکندند

طمع از دوست نه این بود و توقع نه چنین
مکن ای دوست که از دوست جفا نپسندند

ما همانیم که بودیم و محبت باقیست
ترک صحبت نکند دل که به مهر آکندند

عیب شیرین دهنان نیست که خون می‌ریزند
جرم صاحب نظرانست که دل می‌بندند

مرض عشق نه دردیست که می‌شاید گفت
با طبیبان که در این باب نه دانشمندند

ساربان رخت منه بر شتر و بار مبند
که در این مرحله بیچاره اسیری چندند

طبع خرسند نمی‌باشد و بس می‌نکند
مهر آنان که به نادیدن ما خرسندند

مجلس یاران بی ناله سعدی خوش نیست
شمع می‌گرید و نظارگیان می‌خندند

سعدی

[Saghia]

تار و پود موج این دریا بهم پیوسته است
می زند برهم جهان را هر که یک دل بشکند

صائب تبریزی

[Opal]

%(#ff0000)[حدیث از مُطـــرب و می گـو و راز دَهر کمتر جو]
%(#ff0000)[که کس نَگشود و نگشاید به حکمت این معما را]

%(#0000ff)[غزل گفتی و دُر سُفتی بیا و خوش بخوان حافظ]
%(#0000ff)[که بر نظم تو افــشاند فلــــک عقد ثریــــا را]

[_Mitra_]

ای روی تو مهر عالم آرای همه
وصل تو شب و روز تمنای همه

گر با دگران به ز منی وای بمن
ور با همه کس همچو منی وای همه

ابوسعید ابوالخیر

[kosari]

خواب، می‌آید و در چشم نمی‌یابد راه

• هوشنگ ابتهاج

[kosari]

اگر پوسیده گردد استخوانم
نگردد مهرت از جـآنَم فراموش

• حافظ

[kosari]

هوا آرام
شب خاموش
راه آسمان ها باز
خیالم چون کبوترهای وحشی
می کند پرواز...

• فریدون مشیری

[kosari]

جان‌ فدا‌ باید‌ به‌ این‌ دلدادگی
دل‌ که‌ دادی‌ می‌رود‌ جان‌ نیز ‌هم

• شهریار

[Bio]

با تو یک شب بنشینم و شرابی بخوریم
آتش آلود و جگر سوخته آبی بخوریم

در کنار تو بیفتیم چو گیسوی تو مست
دست در گردنت آویخته تابی بخوریم

بوسه با وسوسه ی وصل دلارام خوش است
باده با زمزمه ی چنگ و ربابی بخوریم

سپر از سایه ی خورشید قدح کن زان پیش
کز کماندار فلک تیر شهابی بخوریم

پیش چشم تو بمیرم که مست است، بیا
تا به خوشباشی مستان می نابی بخوریم

صله ی سایه همین جرعه ی جام لب توست
غزلی نغز بخوانیم و شرابی بخوریم

«سایه»

[Sharllot]

دل اگر جنون آرد، خِرَدَش تویی که رفتی ..
| مولانا |

[Sharllot]

سیر نمیشوم ز تو
ای مه جان فزای من
جور مکن
جفا مکن
نیست جفا سزای من
| مولانا |

[_Mitra_]

یارب تو مرا به نفس طناز مده
با هر چه به جز تست مرا ساز مده

من در تو گریزان شدم از فتنهٔ خویش
من آن توام مرا به من باز مده

مولانا

[_Mitra_]

تا ترا از دور دیدم، رفت عقل و هوش من
می‌شود نزدیک منزل کاروان از هم جدا

صائب تبریزی

[_Mitra_]

آنچنان کز رفتن گل خار می‌ماند به جا
از جوانی حسرت بسیار می‌ماند به جا

آه افسوس و سرشک گرم و داغ حسرت است
آنچه از عمر سبک‌رفتار می‌ماند به جا

کامجویی غیر ناکامی ندارد حاصلی
در کف گلچین ز گلشن، خار می‌ماند به جا

جسم خاکی مانع عمر سبک‌رفتار نیست
پیش این سیلاب، کی دیوار می‌ماند به جا؟

هیچ کار از سعی ما چون کوهکن صورت نبست
وقت آن کس خوش کزو آثار می‌ماند به جا

زنگ افسوسی به دست خواجه هنگام رحیل
از شمار درهم و دینار می‌ماند به جا

نیست از کردار ما بی‌حاصلان را بهره‌ای
چون قلم از ما همین گفتار می‌ماند به جا

عیش شیرین را بود در چاشنی صد چشم شور
برگ صائب بیشتر از بار می‌ماند به جا

صائب تبریزی

[parisa khany]

آنجا روم آنجا روم بالا بدم بالا روم
بازم رهان بازم رهان کاینجا به زنهار آمدم
من مرغ لاهوتی بدم دیدی که ناسوتی شدم
دامش ندیدم ناگهان در وی گرفتار آمدم
من نور پاکم ای پسر نه مشت خاکم مختصر
آخر صدف من نیستم من در شهوار آمدم
ما را به چشم سر مبین ما را به چشم سر ببین
آنجا بیا ما را ببین کآنجا سبکبار آمدم
از چار مادر برترم وز هفت آبا نیز هم
من گوهر کانی بدم کاینجا به دیدار آمدم
یارم به بازار آمده‌ست چالاک و هشیار آمده‌ست
ور نه به بازارم چه کار وی را طلبکار آمدم
ای شمس تبریزی نظر در کل عالم کی کنی
کاندر بیابان فنا جان و دل افگار آمدم