-
شعردانه
-
دل میل گنه دارد از آن روز که دید
کو را رسن از زلف و درخت از بالاست
-
با می به کنار جوی می‌باید بود
وز غصه کناره‌جوی می‌باید بود
این مدت عمر ما چو گل ده روز است
خندان لب و تازه‌روی می‌باید بود -
اول به وفا می وصالم درداد
چون مست شدم جام جفا را سرداد
پر آب دو دیده و پر از آتش دل
خاک ره او شدم به بادم برداد
-
گفته بودم
بعداز این
باید فراموشَش کنم؛
دیدمَش وز یاد بردم گفته های خویش را..! -
برخیز تا یک سو نهیم این دلق ازرق فام را
بر باد قلاشی دهیم این شرک تقوا نام راهر ساعت از نو قبله‌ای با بت پرستی می‌رود
توحید بر ما عرضه کن تا بشکنیم اصنام رامی با جوانان خوردنم باری تمنا می‌کند
تا کودکان در پی فتند این پیر دردآشام رااز مایه بیچارگی قطمیر مردم می‌شود
ماخولیای مهتری سگ می‌کند بلعام رازین تنگنای خلوتم خاطر به صحرا می‌کشد
کز بوستان باد سحر خوش می‌دهد پیغام راغافل مباش ار عاقلی دریاب اگر صاحب دلی
باشد که نتوان یافتن دیگر چنین ایام راجایی که سرو بوستان با پای چوبین می‌چمد
ما نیز در رقص آوریم آن سرو سیم اندام رادلبندم آن پیمان گسل منظور چشم آرام دل
نی نی دلارامش مخوان کز دل ببرد آرام رادنیا و دین و صبر و عقل از من برفت اندر غمش
جایی که سلطان خیمه زد غوغا نماند عام راباران اشکم می‌رود وز ابرم آتش می‌جهد
با پختگان گوی این سخن سوزش نباشد خام راسعدی ملامت نشنود ور جان در این سر می‌رود
صوفی گران جانی ببر ساقی بیاور جام را
سعدی
خیــــــلـــــــــــی زیـــبـــــا بــــــــــــــود 
-
رونق عهد شباب است دگر بستان را
می‌رسد مژدهٔ گل بلبل خوش الحان راای صبا گر به جوانان چمن بازرسی
خدمت ما برسان سرو و گل و ریحان راگر چنین جلوه کند مغبچهٔ باده فروش
خاکروب در میخانه کنم مژگان راای که بر مه کشی از عنبر سارا چوگان
مضطرب حال مگردان من سرگردان راترسم این قوم که بر دردکشان می‌خندند
در سر کار خرابات کنند ایمان رایار مردان خدا باش که در کشتی نوح
هست خاکی که به آبی نخرد طوفان رابرو از خانهٔ گردون به در و نان مطلب
کان سیه کاسه در آخر بکشد مهمان راهر که را خوابگه آخر مشتی خاک است
گو چه حاجت که به افلاک کشی ایوان راماه کنعانی من مسند مصر آن تو شد
وقت آن است که بدرود کنی زندان راحافظا می خور و رندی کن و خوش باش ولی
دام تزویر مکن چون دگران قرآن را حافظ این غزل های عرفانی خیلی قشنگن تازه دارم درکشون میکنم و به زیبایی ش پی میبرم 
-
سودا به کوه و دشت صلا می‌دهد مرا
هر لاله‌ای پیاله جدا می‌دهد مراباغ و بهار من نفس آرمیده است
بیماری نسیم، شفا می‌دهد مراسیرست چشم شبنم من، ورنه شاخ گل
آغوش باز کرده صلا می‌دهد مراآن سبزه‌ام که سنگدلی‌های روزگار
در زیر سنگ نشو و نما می‌دهد مرادر گوش قدردانی من حلقهٔ زرست
هر کس که گوشمال بجا می‌دهد مرااستادگی است قبله نما را دلیل راه
حیرت نشان به راه خدا می‌دهد مرااین گردنی که من چو هدف برکشیده‌ام
صائب نشان به تیر قضا می‌دهد مرا صائب تبریزی -
مسیحای جوانمرد من ! ای ترسای پیر ِ پیرهن چرکین !
هوا بس ناجوانمردانه سرد است ... آی...
دمت گرم و سرت خوش باد !
سلامم را تو پاسخ گوی ، در بگشای!
منم من ، میهمان هر شبت ، لولی وش مغموم .
منم من ، سنگ تیپاخورده ی رنجور .
منم ، دشنام پست آفرینش ، نغمه ی ناجور .
نه از رومم ، نه از زنگم ، همان بیرنگ بیرنگم .
بیا بگشای در ، بگشای ، دلتنگم . مهدی اخوان ثالث -
من آن توام مرا به من باز مده..!
-
دست من گیر که بیچارگی از حد بگذشت
سر من دار که در پای تو ریزم جان راکاشکی پرده برافتادی از آن منظر حسن
تا همه خلق ببینند نگارستان راهمه را دیده در اوصاف تو حیران ماندی
تا دگر عیب نگویند من حیران رالیکن آن نقش که در روی تو من میبینم
همه را دیده نباشد که ببینند آن را سعدی -
گر قابل ملال نیم، شاد کن مرا
ویران اگر نمی‌کنی آباد کن مراحیف است اگر چه کذب رود بر زبان تو
از وعدهٔ دروغ، دلی شاد کن مراپیوسته است سلسلهٔ خاکیان به هم
بر هر زمین که سایه کنی، یاد کن مراشاید به گرد قافلهٔ بیخودان رسم
ای پیر دیر، همتی امداد کن مراگشته است خون مرده جهان ز آرمیدگی
دیوانهٔ قلمرو ایجاد کن مرابی حاصلی ز سنگ ملامت بود حصار
چون سرو و بید ازثمر آزاد کن مرادارد به فکر صائب من گوش عالمی
یک ره تو نیز گوش به فریاد کن مرا صائب تبریزی -
آنکس که بداند و بخواهد که بداند
خود را به بلندای سعادت برساند
آنکس که بداند و بداند که بداند
اسب شرف از گنبد گردون بجهاند
آنکس که بداند و نداند که بداند
با کوزه ی آب است ولی تشنه بماند
آنکس که نداند و بداند که نداند
لنگان خرک خویش به مقصد برساند
آنکس که نداند و بخواهد که بداند
جان و تن خود را ز جهالت برهاند
آنکس که نداند و نداند که نداند
در جهل مرکب ابدالدهر بماند
آنکس که نداند و نخواهد که بداند
حیف است چنین جانوری زنده بماند -
**ای نگاهت نخی از مخمل و از ابریشم
چند وقت است که هر شب به تو می اندیشم**
به تو آری ، به تو یعنی به همان منظر دور
به همان سبز صمیمی ، به همین باغ بلوربه همان سایه ، همان وهم ، همان تصویری
که سراغش ز غزلهای خودم می گیریبه همان زل زدن از فاصله دور به هم
یعنی آن شیوه فهماندن منظور به همبه تبسم ، به تکلم ، به دلارایی تو
به خموشی ، به تماشا ، به شکیبایی توبه نفس های تو در سایه سنگین سکوت
به سخنهای تو با لهجه شیرین سکوتشبحی چند شب است آفت جانم شده است
اول اسم کسی ورد زبانم شده استدر من انگار کسی در پی انکار من است
یک نفر مثل خودم ، عاشق دیدار من استیک نفر ساده ، چنان ساده که از سادگی اش
می شود یک شبه پی برد به دلدادگی اشآه ای خواب گران سنگ سبکبار شده
بر سر روح من افتاده و آوار شدهدر من انگار کسی در پی انکار من است
یک نفر مثل خودم ، تشنه دیدار من استیک نفر سبز ، چنان سبز که از سرسبزیش
می توان پل زد از احساس خدا تا دل خویشرعشه ای چند شب است آفت جانم شده است
اول اسم کسی ورد زبانم شده استآی بی رنگ تر از آینه یک لحظه بایست
راستی این شبح هر شبه تصویر تو نیست؟اگر این حادثه هر شبه تصویر تو نیست
پس چرا رنگ تو و آینه اینقدر یکیست؟حتم دارم که تویی آن شبح آینه پوش
عاشقی جرم قشنگی ست به انکار مکوشآری آن سایه که شب آفت جانم شده بود
آن الفبا که همه ورد زبانم شده بوداینک از پشت دل آینه پیدا شده است
و تماشاگه این خیل تماشا شده استآن الفبای دبستانی دلخواه تویی
عشق من آن شبح شاد شبانگاه توییبماند به یادگار :)))
حافظ
