-
شعردانه
-
خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است
چون کوی دوست هست به صحرا چه حاجت استجانا به حاجتی که تو را هست با خدا
کآخر دمی بپرس که ما را چه حاجت استای پادشاه حسن خدا را بسوختیم
آخر سؤال کن که گدا را چه حاجت استارباب حاجتیم و زبان سؤال نیست
در حضرت کریم تمنا چه حاجت استمحتاج قصه نیست گرت قصد خون ماست
چون رخت از آن توست به یغما چه حاجت استجام جهان نماست ضمیر منیر دوست
اظهار احتیاج خود آن جا چه حاجت استآن شد که بار منت ملاح بردمی
گوهر چو دست داد به دریا چه حاجت استای مدعی برو که مرا با تو کار نیست
احباب حاضرند به اعدا چه حاجت استای عاشق گدا چو لب روح بخش یار
می‌داندت وظیفه تقاضا چه حاجت استحافظ تو ختم کن که هنر خود عیان شود
با مدعی نزاع و محاکا چه حاجت است
حافظ
-
-
آیِنَه‌ت دانی چرا غَمّاز نیست؟
زان که زَنْگار از رُخَش مُمتاز نیستمولانا
-
پاییز جان! چه شوم، چه ترسناک
اینک، بر این کناره دشت، اینک
این کوره راه ساکت بی رهرو
آنک، بر ان کمرکش کوه، آنک
ان کوچه باغ خلوت و خاموشت
از یاد روزگار فراموشت
پاییز جان! چه سرد، چه درد آلود
چون من تو نیز تنها ماندستی
اي فصل فصل‌هاي نگارینم
سرد سکوت خودرا بسراییم
پاییزم! اي قناری غمگینم
مهدی اخوان ثالث
-
فروغ فرخزاد
کاش چون پاییز بودم
کاش چون پاییز خاموش و ملال‌انگیز بودم
برگ‌هاي آرزوهایم یکایک زرد میشد
آفتاب دیدگانم سرد می شد
آسمان سینه‌ام پر درد میشد
ناگهان توفان اندوهی به جانم چنگ می‌زد
اشک‌هایم همچو باران دامنم را رنگ می‌زد
وه … چه زیبا بود اگر پاییز بودم
-
حافظ
ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست
منزل آن مه عاشق کش عیار کجاست
شب تار است و ره وادی ایمن در پیش
آتش طور کجا موعد دیدار کجاست
هر که آمد به جهان نقش خرابی دارد
در خرابات بگویید که هشیار کجاست
آن کس است اهل بشارت که اشارت داند
نکته ها هست بسی محرم اسرار کجاست
هر سر موی مرا با تو هزاران کار است
ما کجاییم و ملامت گر بی‌کار کجاست
باز پرسید ز گیسوی شکن در شکنش
کاین دل غمزده سرگشته گرفتار کجاست
عقل دیوانه شد آن سلسله مشکین کو
دل ز ما گوشه گرفت ابروی دلدار کجاست
ساقی و مطرب و می جمله مهیاست ولی
عیش بی یار مهیا نشود یار کجاست
حافظ از باد خزان در چمن دهر مرنج
فکر معقول بفرما گل بی خار کجاست -
مهربانی از میان خلق دامن چیده است
از تکلف، آشنایی برطرف گردیده استوسعت از دست و دل مردم به منزل رفته است
جامه‌ها پاکیزه و دلها به خون غلتیده استرحم و انصاف و مروت از جهان برخاسته است
روی دل از قبلهٔ مهر و وفا گردیده استپردهٔ شرم و حیا، بال و پر عنقا شده است
صبر از دلها چو کوه قاف دامن چیده استنیست غیر از دست خالی پرده‌پوشی سرو را
خار چندین جامهٔ رنگین ز گل پوشیده استگوهر و خرمهره در یک سلک جولان می‌کنند
تار و پود انتظام از یکدیگر پاشیده استهر تهیدستی ز بی شرمی درین بازارگاه
در برابر ماه کنعان را دکانی چیده استتر نگردد از زر قلبی که در کارش کنند
یوسف بی‌طالع ما گرگ باران‌دیده استدر دل ما آرزوی دولت بیدار نیست
چشم ما بسیار ازین خواب پریشان دیده استبرزمین آن کس که دامان می‌کشید از روی ناز
عمرها شد زیر دامان زمین خوابیده استگر جهان زیر و زبر گردد، نمی‌جنبد ز جا
هر که صائب پا به دامان رضا پیچیده است
صائب تبریزی 
صائب تبریزی 
