هرچی تودلته بریز بیرون۶

[مجتبی ازاد]

از آمدنِ بهار و از رفتنِ دی
اوراقِ وجودِ ما همی گردد طِی
مِی خور، مَخور اندوه که فرمود حکیم
غمهای جهان چو زهر و تریاقش مِی

خیام

[Faez Fateminia]

موی بشکافی به عیب دیگران
چو به عیب خود رسی کوری از آن
#مولوی

[Faez Fateminia]

گفتی ز ناز، بیش مرنجان مرا، برو

آن گفتنت که بیش مرنجانم آرزوست
#مولوی

[Faez Fateminia]

شنیده‌اید که آسایش بزرگان چیست:
برای خاطر بیچارگان نیاسودن

بکاخ دهر که آلایش است بنیادش
مقیم گشتن و دامان خود نیالودن

همی ز عادت و کردار زشت کم کردن
هماره بر صفت و خوی نیک افزودن

ز بهر بیهده، از راستی بری نشدن
برای خدمت تن، روح را نفرسودن

برون شدن ز خرابات زندگی هشیار
ز خود نرفتن و پیمانه‌اي نپیمودن

رهی که گمرهیش در پی است نسپردن
دریکه فتنه‌اش اندر پس است نگشودن
#پروین

[سید حسین حسینی 0]

شادمانی مکن که دشمن مرد
توهم ازمرگ جان نخواهی برد
سعدی.. استاد سخن

[Succinate]

امروز همه تویی
و فردا همه تو...

مولانا

[خانوم لوبیا]

خیلی از این خوشم اومده ...

در راه رسیدن به تو گیــرم که بمیرم

اصلا به تو افتــــاد مسیـــــرم که بمیرم

یـک قطره ابــم که در اندیـــشه دریـــا

افتـــادم و بـــایـــد بپذیـــرم کــه بمـیـــرم

یا چشم بپوش از من و از خویش برانم

یا تنـگ در اغوش بگیــرم که بمیــرم

خامــوش نکـــن اتـــش افروخـتــه ام را

بگذار که بمیـرم که بمیـرم که بمیـــرم

• از فاضل نظری

[Ansel]

هر کجاعشق آید و ساکن شَوَد

هرچه نا ممکن بُوَد،ممکن شود...

مولانا

[سید حسین حسینی 0]

عــاقبت گرگ زاده گرگ شود
گرچه با ادمــی بزرگ شــود
ابومحمد مشرف الدین مصلح ابن عبدالله سعدی شیرازی.

[Saghia]

«سعدی! چو جورش می‌بری نزدیک او دیگر مرو»
ای بی‌بصر! من می‌روم او می‌کشد قلاب را

/سعدی/

[مجتبی ازاد]

گویند کسان بهشت با حور خوش است
من می‌گویم که آبِ انگور خوش است
این نقد بگیر و دست از آن نسیه بدار
کاوازِ دهل شنیدن از دور خوش است

[مجتبی ازاد]

وز آمدنم نبود گردون را سود
وز رفتن من جاه و جلالش نفزود
وز هیچ کسی نیز دو گوشم نشنود
کاین آمدن و رفتنم از بهر چه بود

[Ansel]

نیست در دیده ما منزلتی دنیا را

   ما نبینیم کسی را که نبیند ما را

صائب

[Faez Fateminia]

بازآی و بر چشمم نشین ای دلستان نازنین

کآشوب و فریاد از زمین بر آسمانم می‌رود

شب تا سحر می‌نغنوم و اندرز کس می‌نشنوم

وین ره نه قاصد می‌روم کز کف عنانم می‌رود

گفتم بگریم تا ابل چون خر فروماند به گل

وین نیز نتوانم که دل با کاروانم می‌رود

صبر از وصال یار من برگشتن از دلدار من

گر چه نباشد کار من هم کار از آنم می‌رود

در رفتن جان از بدن گویند هر نوعی سخن

من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می‌رود
#سعدی

[مجتبی ازاد]

این شعر در اتشکده کرکویه سیستان نوشته شده است
و قدمتش به اواخر ساسانیان برمیگرده.

فُرخُتَه باذا، روش
خنیده گرشسب، هوش
همی پُراست، از جوش
انوش کُن می، انوش
دوست بذ آگوش
به آفرین نه، گوش
همیشه نیکی، کوش
که دی گذشت و ، دوش
..............................

افروخته بادا روشنائی
تابنده بادا هوش گرشاسب
از جوش رسته است
نوش کن می را، نوش
یار در آغوش گیر
به نیکی و آفرین گوش بدار
تا میتوانی نیکی کن
که پلشتی ها نابود شدنی اند .

[Mahan Xodayi 2]

متروک شد فکر و نظر،معدوم شد فخر و هنر
مفقود شد فضل و هنر،منسوخ شد علم و حِکَم

[Faez Fateminia]

هرکه عیب دگران پیش تو آورد و شمرد
بی گمان عیب تو پیش دگران خواهد برد

[مجتبی ازاد]

شبهای هجر را گذراندیم و زنده ایم
ما را به سخت جانی خود این گمان نبود

[مجتبی ازاد]

یک جمله ی قصار خوب، از دندان زمان سخت تر است و هزاره ها از پای درنمی آورندش، بلکه خوراک همه زمان هاست.

[مجتبی ازاد]

مجتبی ازاد اشتب شد