هرچی تودلته بریز بیرون۶

[officer k]

خدا هر آنچه كه با من كند سزاى من است
اگر چه هم كه بسوزاندم خداى من است

تو جزء خواستنى هاى نا بجاى منى
اگر به من نرسى مشكل از دعاى من است

اگر كه غم زده بر چهره ام خودم هستم
اگر به چشم تو شادم كسى بجاى من است

بياد خاطره هاى تو چاى مى نوشم
تمام تلخى دنيا درون چاى من است

ميان اين همه فرياد بى كسى تنها
سكوت واژه غمگين روزهاى من است

سكوت ، عطر خيابان خيس ، تنهايى
بگو به فكر منى ، اين هوا هواى من است

#شعر : سید تقی سیدی

Mr. Wick
@Alzahra-Daftar
قشنگ بود...گفتم شاید خوشتون بیاد

[Faez Fateminia]

لب های سرخ و طره ی افشان که جای خود؛

دنیا «غزل» نداشت، اگر دختری نبود ...

#محمدمهدی درویش زاده

[Faez Fateminia]

من پیر فنا بدم جوانم کردی
من مرده بدم ز زندگانم کردی

می ترسیدم که گم شوم در ره تو
اکنون نشوم گم که نشانم کردی
#مولانا

[marzyeh78]

هرلحظه که تسلیمم درکارگه تقدیر
آرامتر از آهو بی باک ترم از شیر
هرلحظه که می‌کوشم درکار کنم تدبیر
رنج از پی رنج آید زنجیر پی زنجیر..

[مجتبی ازاد]

شبی به خواب زدم بوسه بر لبش به خیال
هنوز بر لب آن شوخ می ‌زند تبخال ....

[مجتبی ازاد]

گرمای تنت ، پخته کند خامی من را
بی‌تجربه‌ام، میوه‌ی کالم؛ بغلم کن

[Sadegh Abbasian]

این پست پاک شده!

[Sadegh Abbasian]

مردی نبود فتاده را پای زدن
گر دست فتاده ای بگیری مردی

[مجتبی ازاد]

سرمست شد نگارم بنگر به نرگسانش
مستانه شد حدیثش پیچیده شد زبانش
گه می‌فتد از این سو گه می‌فتد از آن سو
آن کس که مست گردد خود این بود نِشانش
چشمش بلای مستان ما را از او مترسان
من مستم و نترسم از چوب شحنگانش
ای عشق الله الله سرمست شد شهنشه
برجَه بگیر زلفش درکش در این میانش
اندیشه‌ای که آید در دل ز یار گوید
جان بر سرش فشانم پُرزَر کنم دهانش
آن روی گلسِتانش وان بلبل بیانش
وان شیوه‌هاش یا رب تا با که است آنش
این صورتش بهانه‌ست او نور آسمانست
بگذر ز نقش و صورت جانش خوشست جانش
دی را بهار بخشد شب را نهار بخشد
پس این جهانِ مرده زنده‌ست از آن جهانش

مولوی

[kosari]

خوش خوش کشانم میبری
اما نگویی تا کجا؟️

• مولانا

[kosari]

نگفتی بی وفا یارا
که دلداری کنی ما را ؟

• سعدی

[kosari]

خوش خوش کشانم میبری
اما نگویی تا کجا؟️

• مولانا

[Ansel]

درد ما را در جهان

 درمان مبادا بی شما...

|مولانا|

[Faez Fateminia]

گر به دولت برسی مست نگردی مردی
گر به ذلت برسی پست نگردی مردی
اهل عالم همه بازیچه ی دست هوسند
گر تو بازیچه ی این دست نگردی مردی
#بدرالدین جاجرمی

[officer k]

ناگزیر از سفرم بی سرو سامان چون باد
به گرفتار رهایی نتوان گفت آزاد

کوچ تا چند؟ مگر می شود از خویش گریخت
بال تنها غم غربت به پرستوها داد

اینکه مردم نشناسند تو را غربت نیست
غربت آن است که یاران ببرندت از یاد

عاشقی چیست؟ به جز شادی و مهر و غم و قهر؟
نه من از قهر تو غمگین، نه تو از مهرم شاد

چشم بیهوده به آیینه شدن دوخته ای
اشک آن روز که آیینه شد از چشم افتاد

#فاضل‌نظری
قشنگه....مخصوصا بیت۲
Mr. Wick(باصداش)
@سمیه-صادقلو
@Alzahra-Daftar (هرچند الان نمیبینید)

[officer k]

دل و جانی که دربردم من از ترکان قفقازی
به شوخی می‌برند از من سیه چشمان شیرازی

من آن پیرم که شیران را به بازی برنمیگیرم
تو آهووش چنان شوخی که با من میکنی بازی

بیا این نرد عشق آخری را با خدا بازیم
که حسن جاودان بردست عشق جاودان بازی

ز آه همدمان باری کدورتها پدید آید
بیا تا هر دو با آیینه بگذاریم غمازی

غبار فتنه گو برخیز از آن سرچشمه‌ی طبعی
که چون چشم غزالان داند افسون غزل سازی

به ملک ری که فرساید روان فخررازیها
چه انصافی رود با ما که نه فخریم و نه رازی

عروس طبع را گفتم که سعدی پرده افرازد
تو از هر در که بازآیی بدین شوخی و طنازی

هر آنکو سرکشی داند مبادش سروری ای گل
که سرو راستین دیدم سزاوار سرافرازی

گر از من زشتی بینی به زیبائی خود بگذر‌
تو زلف از هم گشائی به که ابرو در هم اندازی

به شعر شهریار آن به که اشک شوق بفشانند
طربناکان تبریزی و شنگولان شیرازی

#شهریار
(شهریار)

[officer k]

ما را به غَمزه كُشت و قضا را بهانه کرد
خود سوی ما ندید و حیا را بهانه کرد

دستی به دوش غیر نهاد از رهِ کرم
ما را چو دید، لغزش پا را بهانه کرد

آمد برونِ خانه چو آواز ما شنید
بخشیدن نواله گدا را بهانه کرد

رفتم به مسجد از پی نَظّاره‌ى رُخش
دستی به رو کشید و دعا را بهانه کرد

زاهد نداشت تاب جمال پری‌رُخان
کُنجى گرفت و ترس خدا را بهانه کرد

#شعر : قتیل لاهوری

[Ansel]

همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی
چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی

به کسی جمال خود را ننموده ای و بینم
همه جا به هر زبانی بود از تو گفتگویی

به ره تو بس که نالم ز غم تو بس که مویم
شده ام ز ناله نالی شده ام ز مویه مویی

همه خوشدل آنکه مطرب بزند به تار چنگی
من از این خوشم که چنگی بزنم به تار مویی

چه شود که راه یابد سوی آب تشنه کامی
چه شود که کام جوید ز لب تو کام جویی

شود اینکه از ترحم دمی ای سحاب رحمت
من خشک لب هم آخر ز تو تر کنم گلویی

بشکست اگر دل من به فدای چشم مستت
سر خم می سلامت شکند اگر سبویی

همه موسم تفرج به چمن روند و صحرا
تو قدم به چشم من نه بنشین کنار جویی

نه به باغ ره دهندم که گلی بکام بویم
نه دماغ اینکه از گل شنوم به کام بویی

ز چه شیخ پاکدامن سوی مسجدم نخواند
رخ شیخ و سجده گاهی سر ما و خاک کویی

بنموده تیر روزم ستم سیاه چشمی
بنموده مو سپیدم صنم سپیده رویی

نظری به سوی رضوان من دردمند مسکین
که بجز درت امیدش نبود به هیچ سویی

پ ن:این شعر شجریان خونده
پیشنهاد میکنم حتما بشنوید

[Saghia]

زهد و تقوی ز من نمی‌آید
میکنم آنچه عشق فرماید

کرده‌ام خویش را بدو تسلیم
میکند با من آنچه می‌باید

بکف عشق داده‌ام خود را
کشدم خواه و خواه بخشاید

دم بدم صور عشق در دل من
عقدهٔ را به نفخه بگشاید

هر نفس از جهان جان دل را
شاهدی تازه روی بنماید

هر صباحی بتازگی شوری
شب آبست عاشقان زاید

جان فزون میشود ز شورش عشق
تن اگر چه ز غصه فرساید

عشق تن گیرد و روان بخشد
عشق کل کاهد و دل افزاید

فیض هر دو ز غیب معنی بکر
آورد نظم تازه ار آید

/فیض کاشانی/

[officer k]

در راه رسیدن به تو گیرم که بمیرم
اصلا به تو افتاد مسیرم که بمیرم

یک قطره آبم که در اندیشه دریا
افتادم و باید بپذیرم که بمیرم

یا چشم بپوش از من و از خویش برانم
یا تنگ در آغوش بگیرم که بمیرم

این‌ کوزه ترک خورد! چه جای نگرانیست
من ساخته از خاک کویرم که بمیرم

خاموش مکن آتش افروخته ام را
بگذار بمیرم که بمیرم که بمیرم

#فاضل‌نظری
:))