-
شعردانه
|
-
من پیر فنا بدم جوانم کردی
من مرده بدم ز زندگانم کردیمی ترسیدم که گم شوم در ره تو
اکنون نشوم گم که نشانم کردی
#مولانا -
شبی به خواب زدم بوسه بر لبش به خیال
هنوز بر لب آن شوخ می زند تبخال .... -
گرمای تنت ، پخته کند خامی من را
بی‌تجربه‌ام، میوه‌ی کالم؛ بغلم کن -
این پست پاک شده!
-
مردی نبود فتاده را پای زدن
گر دست فتاده ای بگیری مردی -
سرمست شد نگارم بنگر به نرگسانش
مستانه شد حدیثش پیچیده شد زبانش
گه می‌فتد از این سو گه می‌فتد از آن سو
آن کس که مست گردد خود این بود نِشانش
چشمش بلای مستان ما را از او مترسان
من مستم و نترسم از چوب شحنگانش
ای عشق الله الله سرمست شد شهنشه
برجَه بگیر زلفش درکش در این میانش
اندیشه‌ای که آید در دل ز یار گوید
جان بر سرش فشانم پُرزَر کنم دهانش
آن روی گلسِتانش وان بلبل بیانش
وان شیوه‌هاش یا رب تا با که است آنش
این صورتش بهانه‌ست او نور آسمانست
بگذر ز نقش و صورت جانش خوشست جانش
دی را بهار بخشد شب را نهار بخشد
پس این جهانِ مرده زنده‌ست از آن جهانشمولوی
-
گر به دولت برسی مست نگردی مردی
گر به ذلت برسی پست نگردی مردی
اهل عالم همه بازیچه ی دست هوسند
گر تو بازیچه ی این دست نگردی مردی
#بدرالدین جاجرمی -
ناگزیر از سفرم بی سرو سامان چون باد
به گرفتار رهایی نتوان گفت آزادکوچ تا چند؟ مگر می شود از خویش گریخت
بال تنها غم غربت به پرستوها داداینکه مردم نشناسند تو را غربت نیست
غربت آن است که یاران ببرندت از یادعاشقی چیست؟ به جز شادی و مهر و غم و قهر؟
نه من از قهر تو غمگین، نه تو از مهرم شادچشم بیهوده به آیینه شدن دوخته ای
اشک آن روز که آیینه شد از چشم افتاد#فاضل‌نظری
قشنگه....مخصوصا بیت۲
@Mr.wick
(باصداش)
@سمیه-صادقلو
@Alzahra-Daftar
(هرچند الان نمیبینید) -
دل و جانی که دربردم من از ترکان قفقازی
به شوخی می‌برند از من سیه چشمان شیرازیمن آن پیرم که شیران را به بازی برنمیگیرم
تو آهووش چنان شوخی که با من میکنی بازیبیا این نرد عشق آخری را با خدا بازیم
که حسن جاودان بردست عشق جاودان بازیز آه همدمان باری کدورتها پدید آید
بیا تا هر دو با آیینه بگذاریم غمازیغبار فتنه گو برخیز از آن سرچشمه‌ی طبعی
که چون چشم غزالان داند افسون غزل سازیبه ملک ری که فرساید روان فخررازیها
چه انصافی رود با ما که نه فخریم و نه رازیعروس طبع را گفتم که سعدی پرده افرازد
تو از هر در که بازآیی بدین شوخی و طنازیهر آنکو سرکشی داند مبادش سروری ای گل
که سرو راستین دیدم سزاوار سرافرازیگر از من زشتی بینی به زیبائی خود بگذر
تو زلف از هم گشائی به که ابرو در هم اندازیبه شعر شهریار آن به که اشک شوق بفشانند
طربناکان تبریزی و شنگولان شیرازی#شهریار
(شهریار) -
ما را به غَمزه كُشت و قضا را بهانه کرد
خود سوی ما ندید و حیا را بهانه کرددستی به دوش غیر نهاد از رهِ کرم
ما را چو دید، لغزش پا را بهانه کردآمد برونِ خانه چو آواز ما شنید
بخشیدن نواله گدا را بهانه کردرفتم به مسجد از پی نَظّاره‌ى رُخش
دستی به رو کشید و دعا را بهانه کردزاهد نداشت تاب جمال پری‌رُخان
کُنجى گرفت و ترس خدا را بهانه کرد#شعر : قتیل لاهوری
-
همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی
چه زیان تو را که من هم برسم به آرزوییبه کسی جمال خود را ننموده ای و بینم
همه جا به هر زبانی بود از تو گفتگوییبه ره تو بس که نالم ز غم تو بس که مویم
شده ام ز ناله نالی شده ام ز مویه موییهمه خوشدل آنکه مطرب بزند به تار چنگی
من از این خوشم که چنگی بزنم به تار موییچه شود که راه یابد سوی آب تشنه کامی
چه شود که کام جوید ز لب تو کام جوییشود اینکه از ترحم دمی ای سحاب رحمت
من خشک لب هم آخر ز تو تر کنم گلوییبشکست اگر دل من به فدای چشم مستت
سر خم می سلامت شکند اگر سبوییهمه موسم تفرج به چمن روند و صحرا
تو قدم به چشم من نه بنشین کنار جویینه به باغ ره دهندم که گلی بکام بویم
نه دماغ اینکه از گل شنوم به کام بوییز چه شیخ پاکدامن سوی مسجدم نخواند
رخ شیخ و سجده گاهی سر ما و خاک کوییبنموده تیر روزم ستم سیاه چشمی
بنموده مو سپیدم صنم سپیده رویینظری به سوی رضوان من دردمند مسکین
که بجز درت امیدش نبود به هیچ سوییپ ن:این شعر شجریان خونده
پیشنهاد میکنم حتما بشنوید -
زهد و تقوی ز من نمی‌آید
میکنم آنچه عشق فرمایدکردهام خویش را بدو تسلیم
میکند با من آنچه میبایدبکف عشق داده‌ام خود را
کشدم خواه و خواه بخشایددم بدم صور عشق در دل من
عقدهٔ را به نفخه بگشایدهر نفس از جهان جان دل را
شاهدی تازه روی بنمایدهر صباحی بتازگی شوری
شب آبست عاشقان زایدجان فزون میشود ز شورش عشق
تن اگر چه ز غصه فرسایدعشق تن گیرد و روان بخشد
عشق کل کاهد و دل افزایدفیض هر دو ز غیب معنی بکر
آورد نظم تازه ار آید/فیض کاشانی/
-
در راه رسیدن به تو گیرم که بمیرم
اصلا به تو افتاد مسیرم که بمیرمیک قطره آبم که در اندیشه دریا
افتادم و باید بپذیرم که بمیرمیا چشم بپوش از من و از خویش برانم
یا تنگ در آغوش بگیرم که بمیرماین کوزه ترک خورد! چه جای نگرانیست
من ساخته از خاک کویرم که بمیرمخاموش مکن آتش افروخته ام را
بگذار بمیرم که بمیرم که بمیرم#فاضل‌نظری
:)) -
گفت : دانایی که گرگی خیره سر،
هست پنهان در نهاد هر بشـــر!لاجـرم جـاری است پیـکاری ستـرگ
روز و شب، مابین این انسان و گـرگزور و بـازو چــارهء ایـن گـرگ نیست
صاحــبِ اندیـشه داند چـاره چیستای بـسا انــسان رنـجــورِ پــریــش
سخـت پیچـیده گلـوی گـرگ خویشوی بـســا زور آفـریـن مــرد دلـیــر
هسـت در چنـگال گـرگِ خـود اسـیرهرکه گرگــش را در اندازد به خـاک
رفتـه رفتـه می شـود انـسان پـاکآنــکـه با گـرگـش مـــدارا می کـند
خـلق و خـوی گـرگ پـیدا مـی کـندو آنــکـه از گـرگـش خـورد هر دم شکست
گرچــه انســان می نمـایـد گـرگ هسـت!در جــوانــی جـان گـرگـت را بگـیر!
وای اگر ایـن گــرگ گـردد با تو پـیرروز پـیری، گـر کـه باشی همـچو شیر
نـاتــوانـی در مـصــافِ گــرگ پـیـرمـردمـان گـر یکـدیگـر را مـی درند
گــرگ هـاشـان رهنـمـا و رهبـرنـداینـکه انسـان است این سـان دردمنـد
گــرگ ها فــرمــانـروایــی مـی کننـد،و آن ستمکـاران کـه بـا هـم محـرم انـد
گـــرگ هـاشـان آشنــایــان هــم انـدگــرگ هـا همــراه و انســان هـا غـریـب
بــا کـه بایـد گفــت ایـن حــال عجیـب؟...فـریــدون مشـیـری
