-
شعردانه
-
نه تو می مانی و نه اندوه
و نه هیچ یک از مردم این آبادی
به حباب نگران لب یک رود قسم
و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت
غصه هم خواهد رفت
آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند
لحظه ها عریانند
به تن لحظه خود جامه اندوه مپوشان هرگز
تو به آیینه،نه! آیینه به تو خیره شده ست
تو اگر خنده کنی او به تو خواهد خندید
و اگر بغض کنی
آه از آیینه دنیا که چه ها خواهد کرد
گنجه دیروزت، پر شد از حسرت و اندوه و چه حیف!
بسته های فردا همه ای کاش ای کاش!
ظرف این لحظه ولیکن خالی ست
ساحت سینه پذیرای چه کس خواهد بود
غم که از راه رسید در این خانه بر او باز مکن
تا خدا یک رگ گردن باقی ست
تا خدا مانده، به غم وعده این خانه مده...
@mitra-ism-rahmani جای شعرات زیادی خالیه
ای فرستاده سلامم به سلامت باشی
غمم آن نیست که قادر به غرامت باشیگل که دل زنده کند بوی وفایی دارد
تو مگر صاحب اعجاز و کرامت باشیخانه ی دل نه چنان ریخته از هم که در او
سر فرود آری و مایل به اقامت باشیدگرم وعده ی دیدار وفایی نکند
مگر ای وعده ، به دیدار قیامت باشیشبنم آویخت به گلبرگ که ای دامن چک
سزدت گر همه با اشک ندامت باشیمی کنم بخت بد خویش شریک گنهت
تا نه تنها تو سزاوار ملامت باشیای که هرگز نکند سایه فراموش تو را
یاد کردی به سلامم به سلامت باشی- سایه
-
...بیا ساقی آن می که چون بنگریم
ز خون سیاووش یاد آوریم
به من ده که داغ دلم تازه شد
سر دردمندم پر آوازه شد
از آتش گذشتند با جان پاک
که پاکان از آتش ندارند باک
%(#ff0000)[ولیکن بدی چون کند داوری]
%(#ff0000)[ز نیکان همان طشت خون آوری...]پ.ن: بخشی از ساقی نامه سایه.
-
حدّی‌ست حُسن را
و تو از حد گذشته‌ای...
|سعدی| -
مهر میجوید شب تیره ز درگاه نگاه
آن نگاهی کاو کند ذات سیاهی را پگاهسوگ دوری امشب از تهران طلوع خواهد نمود
بر مقام اشک ما باران رکوع خواهد نمودای زمین آسایشم ده، آسمانی خسته ام
شوق آوازم نباشد، ساز را بشکسته امقاصدک ها را خبر جستم بدانم کوی او
شعبده کردی همه نالان ز مستی سوی اوباد را گفتم کز آن خطه بیاور نغمه ای
گردبادی دیدم از سیر طواف کعبه ایجان من آتش بزن شیرین تریاقی مرا
یا خداوند شفا، قاووت کرمانی مراسهم من شد سایه ای سوزنده از سرمای تو
داغ دل شد حسرت یک بوسه بر لبهای توداغ دل شد لمس دستانت به شام چله ای
بی سحر یابش اگر از تو نباشد جلوه ایدر قدم هایم چه گریان میشود اندیشه ام
یاد تو سوزانده از هر کوی و برزن ریشه امدار مرگم را بیاویزی دلی سوزی ولیک
با من اندر ترک یک منفور خود گردی شریکگرچه وعده کرده بودی ساکن دل مانیم
خانه را از بیخ و بن پاشیده ای گر دانیمپرپر پرواز تو ماندم من بی اختیار
آسمان، بی عاطفه بر زخم چشمانم ببار -
دست از طلب ندارم تا %(#068f94)[کـامِ] من براید
یا تـن رسد به %(#068f94)[جـانان] یا جان زِ تن براید... -
دِل بر تو نهم که راحت جان منی...
|سعدی|
سعدی 
