-
شعردانه
|
-
شهره ی ِ شهر شدم از برکات ِ غـم تــو ...
|صائب|
-
نیمه عُمرَت دَر 'پریشانی' رَوَد
نیمه دیگَر دَر 'پشیمانی' رَوَدتَرکِ این فِکر و پَریشانی بِگو
حال و یار و کارِ نیکوتر بِجو
-
خِشت بر خشت زوایای جهان گردیدم
منزلی امن تر از گوشه‌ی تنهایی نیست! -
روبروی دریا/در جستجوی نشانی/گم شده در خیال او/ساکت در هیاهوی امواج
ح.ص -
اهل دردی که
زبانِ دلِ من داند
نیست...
|شهریار| -
امسال از همیشه پاییز تر است .....
-
گفتم ای دل، نَروی؟
خار شوی، زار شوی
بر سرِ آن دار شوی
بی بَر و بی بار شوینکند دام نهد؟
خام شوی، رام شوی؟
نپَری جلد شوی،
بی پر و بی بال شوی؟نکند جام دهد؟
کام دهد، از لب خود وام دهد؟
در بَرت ساز زند، رقص کند،
کافر و بی عار شوی؟نکند مست شوی؟
فارغ از این هست شوی؟
بعد آن کور شوی،
کَر شوی، شاعر و بیمار شوی؟نکُنَد دل نَکَنی،
دل بِکَنَد،
بهرِ تو دِل دِل نَکُنَد؟
برود در بر یار دگری،
صبح که بیدار شوی؟؟!#مولانا
-
شهرِ بزرگ است تنم
غــم طرفی، من طرفی...
|مولانا| -
مرور یه شعر قشنگ
=))
گاه گاهى با خودم نامهربانى ميكنم
با خودم لج مى كنم با غم تبانى ميكنممى نشينم چاى مى نوشم كنار پنجره
بى كسى هاى خودم را ديدبانى مى كنماب مى ريزم به روى خاك گلدان هاى خشك
آب پاش خانه را دارم روانى مى كنمچشم مى دوزم به دستانى كه در دست تو بود
خاطرات رفته ام را بازخوانى مى كنمبى نشانى رفتى و دلتنگ ماندم چاره چيست
نامه ها را مى نويسم بايگانى مى كنمآه حالا كه خودت اينجا كنارم نيستى
در كنار عكس تو شيرين زبانى ميكنم#سیدتقی‌سیدی
-
سرزمین مادری، رویای اجدادی کجاست؟
مردم این شهر می‌پرسند آبادی کجاست؟ما به گرد خویش می‌گردیم آه ای ساربان!
آرمان‌شهری که قولش را به ما دادی کجاست؟ای رسولِ عقل! ما را بگذران از نیلِ شک!
گر تو موسی نیستی موسای این وادی کجاست؟خنده‌های عیش ما جز خودفراموشی نبود!
این هم از مستی که فرمودی، بگو شادی کجاست؟باد در فکر رهایی روی آرامش ندید!
راه بیرون رفتن از زندان آزادی کجاست؟«فاضل نظری»
-
چو زلف درهَمتـ حالِ خراب ساکنی دارم..!
|سالک قزوینی|
-
خار خندید و به گل گفت سلام و جوابی نشنید !
خار رنجید ولی هیچ نگفت ...
ساعتی چند گذشت ، گل چه زیبا شده بود ...
دست بی رحمی نزدیک آمد ، گل سراسیمه ز وحشت افسرد ...
لیک آن خار در آن دست خلید و گل از مرگ رهید !
صبح فردا که رسید ، خار با شبنمی از خواب پرید !
گل صمیمانه به او گفت سلام ... !
گل اگر خار نداشت ... دل اگر بی غم بود ...
اگر از بهر کبوتر قفسی تنگ نبود
زندگی ، عشق ، اسارت همه بی معنا بود ! .... -
خار خندید و به گل گفت سلام و جوابی نشنید !
خار رنجید ولی هیچ نگفت ...
ساعتی چند گذشت ، گل چه زیبا شده بود ...
دست بی رحمی نزدیک آمد ، گل سراسیمه ز وحشت افسرد ...
لیک آن خار در آن دست خلید و گل از مرگ رهید !
صبح فردا که رسید ، خار با شبنمی از خواب پرید !
گل صمیمانه به او گفت سلام ... !
گل اگر خار نداشت ... دل اگر بی غم بود ...
اگر از بهر کبوتر قفسی تنگ نبود
زندگی ، عشق ، اسارت همه بی معنا بود ! ....@haniehno
فوق العاده بود.
مقام امن و مِی بی غش و رفیق شفیق
گرت مدام میسر شود زهی توفیق -
بھ‌نام یگآنه دوست ڪه آسمانها و زمین، روشن بھ‌نآم اوست..
ڪآش وقتی "زندگے" فرصت دهد،
گاھے از پروانه‌ھا یادی کنیم
ڪاش بخشے از زمان خویش را،
وقف تقسیم ڪردن شادے ڪنیمڪآش وقتی آسمان بارانے است
از زلآل چشم‌هایش تر شویم،
وقت پاییز از هجوم دست بآد!
ڪاش مثل پونه‌ها، پرپر شویمڪآش دلتنگ شقایق‌ها شویم
به نگاه سرخشان عـٰآدت ڪنیم..
ڪاش شب وقتے‌که تنهآ می‌شویم،
با خــ♡ـدای یآس‌ها، خلوت ڪنیم..ڪآش گاهے در مسیر زندگـے
باری‌از دوش نگـآهے ڪم کنیم؛
فاصله‌های میان خویش را،
با خطوط دوستے مبهم ڪنیمڪآش مثل آب، مثل چشمه‌سآر،
گونه‌ی نیلوفری را تر کنیم،
''ما ھمه روزے از اینجآ می‌رویم''
ڪآش این پرواز را بآور ڪنیم..ڪآش با حرفی که نه چندان سبز نیست،
قلب‌های نقره‌ای را نشڪنیم!
ڪاش ھرشب، با دو جرعه نور مآه..
چشم‌های خفته را رنگـے زنیمڪآش بین ساڪنآن "شھر عشق"
ردپآی خویش را پیدا ڪنیم،
ڪآش با الهام از وجدان خویش
یڪ گره از دلها وا ڪنیمڪآش رسم دوستے را ساده‌تر،
مهربان‌تر، آسمانےتر كنیم
ڪآش در نقآشے دیدارمآن،
شوق‌ها را ارغوآنـے تر ڪنیم..ڪآش اشڪے قلبمآن را بشڪند!
با نگـآه خسته‌ای، ویرآن شویم
ڪاش وقتے شآپرڪ‌ها تشنه‌اند؛
ما بجآی ابر‌ها گریـآن شویمڪآش وقتے آرزویے میڪنیم،
از دل شفآفمان هم رد شود!
مرغ آمینـے از آنجا بگذرد
حر‌ف‌های "قلبمآن" را بشنود :) . .[ ۱۴۰۱.۰۷.۲۷ .. ۲۲:۳۹ ]
