هرچی تودلته بریز بیرون۶

[Ainoor]

هر سطر پر از ناله و هر بند پر از درد
ما تلخ‌ترین صفحه‌ی تاریخ جهانیم..

[Ainoor]

• آخر بِدمد صُبحِ اُمـید از شبِ من ... »️

[Ainoor]

تا زمانی که رسیدن ب تو امکان دارد
زندگی درد قشنگیست که جریان دارد!
زندگی درد قشنگیست به جز شب هایش:)
ک بدون ت فقط خواب پریشان دارد.
یک نفر نیست ت را قسمت من گرداند؟
کار خیر است اگر این شهر مسلمان دارد!
خوابِ بد دیده‌ام ای کاش خدا خیر کند
خواب دیده‌ام ک ت رفتی،بدنم جان دارد:/
تکه ای ابر در این چشم نگه داشته‌ام
ک ب هنگام تماشای تُ باران دارد
شیخ و من هردو طلبکار بهشتیم،ولی
من بِ‌تُ، او ب نماز خودش ایمان دارد:)️

[Homayoun]

مقدار یار همنفس چون من نداند هیچ کس
ماهی که بر خشک اوفتد قیمت بداند آب را
سعدی چو جورش میبری نزدیک او دیگر مرو
ای بی بصر من میروم .....
او میکشد قلاب را

[Hamid.s]

"سفر تو کردی و من در وطن غریب شدم.".
اوج تنهایی از نظر صائب

[بابونــــه]

آن کس که بدم گفت، بدی سیرت اوست
وان کس که مرا گفت نکو خود نیکوست

حال متکلم از کلامش پیداست
از کوزه همان برون تراود که در اوست

[Hamid.s]

تا رنج تحمل نکني گنج نبیني
تا شب نرود صبح پدیدار نباشد.

[Ainoor]

دیریست ڪه از
روی دل آرای تــو دوریم
محتاج بیان نیست
ڪه مشتاق حضوریم...

[Ainoor]

پنهان نکن جمال خود از عاشقان خویش
خورشید را برای ظهور آفریده اند...

[officer k]

آدمیزاد است دیگر، دوست دارد دق کند
گاه گاهی گوشه ای بنشیند و هق هق کند

---

با خودش خلوت کند از دست بی کس بودنش
هی شکایت از خودش، از خلق و از خالق کند

---

من شدم این روزها خورشید سرگردان که
روزوشب فقط
در پی ات باید مکرر مغرب و مشرق کند

---

آن قدر با چشم هایت دلبری کردی که شیخ
جرات این را ندارد صحبت از منطق کند

---

حد بی انصاف بودن را رعایت کن... برو!
ماندن تو می تواند شهر را عاشق کند

---

کاش می شد کنج دنجی را شبی پیدا کنم
آدمیزاد است دیگر... دوست دارد دق کند!

---

#شایان‌مصلح

[Homayoun]

دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نرفت
دائما یکسان نباشد حال دوران غم مخور........

[Homayoun]

نشسته ام به در نگاه میکنم…
دریچه آه می کشد........
تو از کدام راه می رسی؟.........

[Homayoun]

ای دل عبث مخور غم دنیا را...
فکرت مکن نیامده فردا را........
کنج قفس چو نیک بیندیشی......
چون گلشن است مرغ شکیبا را..............

[_Mitra_]

امروز نه آغاز و نه انجام جهان است 
ای بس غم و شادی که پس پرده نهان است

گر مرد رهی غم مخور از دوری و دیری 
دانی که رسیدن هنر گام زمان است

تو رهرو دیرینه ی سر منزل عشقی
بنگر که ز خون تو به هر گام نشان است

آبی که بر آسود زمینش بخورد زود 
دریا شود آن رود که پیوسته روان است

باشد که یکی هم به نشانی بنشیند 
بس تیر که در چله ی این کهنه کمان است

از روی تو دل کندنم آموخت زمانه 
این دیده از آن روست که خونابه فشان است

دردا و دریغا که در این بازی خونین 
بازیچه ی ایام ، دل آدمیان است

دل بر گذر قافله ی لاله و گل داشت 
این دشت که پامال سواران خزان است

روزی که بجنبد نفس باد بهاری 
بینی که گل و سبزه کران تا به کران است

ای کوه تو فریاد من امروز شنیدی 
دردی ست درین سینه که همزاد جهان است

از داد و وداد آن همه گفتند و نکردند 
یارب چقدر فاصله ی دست و زبان است

خون می چکد از دیده در این کنج صبوری 
این صبر که من میکنم افشردن جان است

از راه مرو سایه که آن گوهر مقصود 
گنجی ست که اندر قدم راهروان است

| مرحوم ابتهاج |

[_Mitra_]

هرگز نیامد بر زبانم حرفِ نادلخواه
اما چه گفتم ؟ هر چه گفتم ، آه
پای سخن لنگ است و دست واژه کوتاه است
از من به من فرسنگ ها راه است
خاموشم اما
دارم به آوازِ غم خود میدهم گوش
وقتی کسی آواز می خواند
خاموش باید بود
غم داستانی تازه سر کرده ست
اینجا سراپا گوش باید بود :
درد از نهادِ آدمیزاد است !
آن پیرِ شیرین کارِ تلخ اندیش
حق گفت ، آری آدمی در عالمِ خاکی نمی آید به دست ، اما
این بندیِ آز و نیازِ خویش
هرگز تواند ساخت آیا عالمی دیگر ؟ یا آدمی دیگر ؟
ای غم ! رها کن قصه ی خونبار
چون دشنه در دل می نشیند این سخن اما
من دیده ام بسیار مردانی که خود میزانِ شأنِ آدمی بودند
وز کبریای روح برمیزانِ شأنِ آدمی بسیار افزودند
آری چنین بودند
آن زنده اندیشان که دستِ مرگ را بر گردنِ خود شاخ گل کردند
و مرگ را از پرتگاهِ نیستی تا هستیِ جاوید ، پُل کردند
.
اما چه باید گفت
از انسان نمایانی که ننگ نام انسانند
درنده خویانی که هم دندان گرگانند
آنان که عشق و مهربانی را
در دستهای کورِکین کشتند
آنان که انسان بودن خود را
در پای دین کشتند
.
ای غم ! تو با این کاروانِ سوگواران تا کجا همراه می آیی ؟
دیگر به یادِ کس نمی آید
آغازِ این راهِ هراس انگیز
چونان که خواهد رفت از یادِ کسان افسانه ی ما نیز !
با ما و بی ما آن دلاویزِ کهن زیباست
در راه بودن سرنوشتِ ماست
روزِ همایونِ رسیدن را
پیوسته باید خواست
ای غم ! نمی دانم
روزِ رسیدن روزیِ گامِ که خواهد بود
اما درین کابوسِ خون آلود
در پیچ و تابِ این شبِ بن بست
بنگر چه جان های گرامی رفته اند از دست
دردی ست چون خنجر
یا خنجری چون درد
این من که در من
پیوسته می گرید
در من کسی
آهسته می گرید

• سایه

[officer k]

هستم میان جمع شماها و نیستم
«بودن» بدون اینکه بدانم که کیستم

« عمری‌ست در اسارت تقدیرم و هنوز
فکر رهایی از غم این قصه نیستم »

ای روح گنگِ خیره به من پشتِ آینه
با تو هزار حرف مگو را گریستم

با تو مسیر خاطره‌ها را قدم زدم
تا لحظه‌ای مقابل دنیا بایستم

شاعر شدم نهان نکنم نام خویش را
شاید به بام شعر ببینم که چیستم

#شعر : پوریا شیرانی

[Nila YS]

بوسه دادن به روی دوست چه سود
هم در این لحظه کردنش بدرود
سیب گویی وداع بستان کرد
روی از نیمه سرخ وزان سو زرد
اِن لَم اَمُت يومَ الوداع تاسفاً
لا تحسبوني في المودة منصفاً
»گلستان«

[Nila YS]

معنی بیت آخر: اگر در روز وداع از روی تاسف نمردم،مرا در دوستی منصف نپندارید

[erfan wizard]

دوش با من گفت پنهان کاردانی تیزهوش
وز شما پنهان نشاید کرد سر می فروش

گفت آسان گیر بر خود کارها کز روی طبع
سخت می‌گردد جهان بر مردمان سخت‌کوش

وان گهم در داد جامی کز فروغش بر فلک
زهره در رقص آمد و بربط زنان می‌گفت نوش

با دل خونین لب خندان بیاور همچو جام
نی گرت زخمی رسد آیی چو چنگ اندر خروش

(حافظ)

[zeinab dehghani]

به سعیِ خود نتوان بُرد پِی به گوهرِ مقصود
خیال باشد کاین کار بی حواله برآید

• حافظ