-
شعردانه
|
-
بر ما چه ستمها ڪه نرفت از تن خاڪی
چون ریشه دویدیم و به جایی نرسیدیم!
-تاثیر تبریزی • ~
-
مثل یک شاگرد ، عاشق باش و با معشوق خود
روی درسِ عشق خود با عاشقی اصرار کن
-مهدی شهسواری • ~
-
ای شعر
چه می‌فهمی از این حال خرابم
دست از
سرِ این شاعرِ کم حوصله بردار
…-رویا باقری • ~
-
می رسم، اما سلام انگار یادم می رود
شاعری آشفته ام، هنجار یادم می رود -
ما ظاهراً آبادهای باطناً ویرانه‌ایم
• افشین یداللهی •
-
کسی از ظاهر این کوه، حالش را نمیفهمد...
به ظاهر ساکتم، در سینه‌ام آتشفشان دارم!
-اميد صباغ نو • ~
@ma-a مرا هزار امید است و هر هزار تویی
شروع شادی و پایان انتظار تویی(ی) بده
-
از خداى گم شده ایم او به جستجوست
چون ما نیازمند و گرفتار آرزوست
گاهى به برگ لاله نویسد پیام خویش
گاهى درون سینه مرغان به هاى و هوست
در نرگس آرمید که ببیند جمال ما
چندان کرشمه دان که نگاهش به گفتگوست
آهى سحرگهى که زند در فراق ما
بیرون و اندرون، زبر و زیر و چارسوست
هنگامه بست از پى دیدار خاکئى
نظاره را بهانه تماشاى رنگ و بوست
پنهان به ذره ذره و ناآشنا هنوز
پیدا چو ماهتاب و به آغوش کاخ و کوست
در خاکدان ما گهر زندگى گم است
این گوهرى که گم شده مائیم یا که اوست؟
-
و خدایی که در این نزدیکی است،
لای این شب بوها
پای آن کاج بلند
روی آگاهی آب
روی قانون گیاهسهراب سپهری
-
جز خدا کس خالق تقدیر نیست
چاره تقدیر از تدبیر نیستاقبال لاهوری
-
یا رب نظری بر من سرگردان کن
لطفی به من دلشده حیران کنبا من مکن آنچه من سزای آنم
آنچ از کرم و لطف تو زیبد آن کنابوسعید ابوالخیر
-
ناامید از در رحـمـت به کجا شاید رفـت
یارب از هر چه خطا رفت هزار استغفارسعدی
-
راهی به خدا دارد خلوتـگه تنـهایی
آنجا که روی از خود آنجا که به خود آیی
هر جا که سری بردم در پــرده تو را دیدم
تو پرده نشینی و من هـرزه ی هر جایی
-
»تپش سایه‌ی دوست«
تا سواد قریه راهی بود.
چشم های ما پر از تفسیر ماه زنده‌ی بومی ،
شب درون آستین هامان.
می گذشتیم از میان آبکندی خشک.
از کلام سبزه زاران گوش ها سرشار،
کوله بار از انعکاس شهر های دور.
منطق زبر زمین در زیر پا جاری.
زیر دندان های ما طعم فراغت جابجا میشد.
پای پوش ما که از جنس نبوت بود ما را با نسیمی از زمین می کند.
چوبدست ما به دوش خود بهار جاودان می برد.
هر یک از ما آسمانی داشت در هر انحنای فکر.
هر تکان دست ما با جنبش یک بال مجذوب سحر می‌خواند.
جیب‌های ما صدای جیک جیک صبح‌های کودکی می داد.
ما گروه عاشقان بودیم و راه ما
از کنار قریه های آشنا با فقر
تا صفای بیکران می رفت.
بر فراز آبگیری خود بخود سرها همه خم شد:
روی صورت های ما تبخیر می شد شب
و صدای دوست می آمد به گوش دوست.
️سهراب سپهری️ -
»واحه‌ای در لحظه«
به سراغ من اگر می‌آیید
پشت هیچستانم ،پشت هیچستان جایی است
پشت هیچستان رگهای هوا ، پر قاصدهایی است
که خبر می آرند ، از گل واشده‌ی دورترین بوته‌ی خاک
روی شن‌ها هم ،نقش سم اسبان سواران ظریفی است که صبح
به سر تپه‌ی معراج شقایق رفتند
پشت هیچستان، چتر خواهش باز است:
تا نسیم عطشی در بن برگی بدود
زنگ باران به صدا می آید
آدم اینجا تنهاست
ودر این تنهایی، سایه‌ی نارونی تا ابدیت جاری است
به سراغ من اگر می‌آیید
نرم و آهسته بیایید
مبادا که ترک بردارد
چینی نازک تنهایی من
️سهراب سپهری️ -
«خانه دوست كجاست؟» در فلق بود كه پرسيد سوار.
آسمان مكثی كرد.
رهگذر شاخه نوری كه به لب داشت به تاريكی شن ها بخشيد
و به انگشت نشان داد سپيداری و گفت:
«نرسيده به درخت،
كوچه باغی است كه از خواب خدا سبزتر است
و در آن عشق به اندازه پرهای صداقت آبی است.
مي‌روی تا ته آن كوچه كه از پشت بلوغ، سر به در می‌آرد،
پس به سمت گل تنهایی می پیچی،
دو قدم مانده به گل،
پاي فواره‌ی جاويد اساطير زمين می‌مانی
و تو را ترسی شفاف فرا می‌گيرد.
در صمیمیت سیال فضا، خش‌خشی می‌شنوی:
كودكی می‌بينی
رفته از كاج بلندی بالا، جوجه بردارد از لانه نور
و از او مي پرسی
خانه‌ی دوست كجاست.»
️سهراب سپهری️ -
به سکوتم؛
به قوی‌ترین سلاحم احترام بگذار.
طنینش را می‌شنوی؟
از زیبایی آنچه می‌گویم لذت می‌بری؟
