-
شعردانه
|
-
آن که می گفت تویی قبلهی من بعد از من
سر به مهر چه خداییست خدا می داند- لاادری -
او که میپنداشت من لبریز از خوشحالیام
پی نبُرد از خندهی تلخم به دستِ خالیامنارفیقانم چه آسان انگِ بیدردی زدند
تا که پنهان شد به لبخندی، پریشانحالیامسالها کنج قفس آواز خوش سر دادهام
تا نداند هیچکس زندانی «بیبالی» امشادم از عمری که زخمم منتِ مرهم نبُرد
گفت هرکس: « حال و روزت چیست؟»،
گفتم: « عالیام! » -
از جان چه خبر گیری و از چشم چه پرسی
آن بیتو پر از آتش و این بیتو پر آب استقاآنی
-
من همانم که تو بینی؛ آن چنان خسته و حیرا گشتم ...
که همی سعی به خشنود تو کردم؛ لیک گریان ماندم!•🤍•
-
روزی آید که دلم هیچ تمنا نکند
دیدهام غنچه به دیدار کسی وا نکندسیمین بهبهانی -
ز دیرباز، حُزنِ سخت به جانم فِتاده چون دلقی
به من عطش دهد همان که دِل فِسرده میکند خلقی•🤍•
-
از درد ترک خورده و از زخم کبودیم
کوهیم و تماشاگر رقصیدن رودیماو می رود و هر قدمش لاله و نسرین
ما سنگ تر از قبل همانیم که بودیمما شهرتمان بسته به این است بسوزیم
با داغ عزیزیم که خاکستر عودیمتن رعشه گرفتیم که با غیر نشسته ست
از غیرتمان بود، نوشتند حسودیمجو گندمی از داغ غمش تار به تاریم
در حسرت پیراهن او پود به پودیمپیگیر پریشانی ما دیر به دیر است
دلتنگ به یک خنده ی او زود به زودیمبر سقف اگر رستن قندیل فراز است
ما نیز همانیم، فرازیم و فرودیمیک روز میاید و بماند که چه دیر است
روزی که نفهمد که چه گفتیم و که بودیمبعد از تو اگر هم کسی آمد به سراغم
آمد ببرد آنچه ز تو تازه سرودیمحامد عسکری
چون که قشنگه:)
️ -
فلک همیشه به کام یکی نمی گردد،
که آسیای طبیعت، به نوبت است ای دوست -
آسمان فرصت پرواز بلند است ولی
قصه این است چه اندازه کبوتر باشی -
کیستم من؟ چه میدانم! نپرس از من نشان؛
مردهای لرزان درون اجتماع زندگان..! -
- هرچہ آید بہ سرم باز بگویم گذرد،
واۍ از این عمر کہ با مۍگذرم مۍگذرد!
- هرچہ آید بہ سرم باز بگویم گذرد،
-
نور فلکست این تن خاکی ما
رشک ملک آمدست چالاکی ماکه رشک برد فرشته از پاکی ما
که بگریزد دیو ز بیباکی مامولانایِ جان -
ای دل اگر آن عارض دلجو بینی
ذرات جهان را همه نیکو بینیدر آینه کم نگر که خودبین نشوی
خود آینه شو تا همگی او بینیابوسعید ابوالخیر
-
از دشمنان برند شکایت به دوستان
چون دوست دشمن است شکایت کجا بریمما خود نمیرویم دوان در قفای کس
آن میبرد که ما به کمند وی اندریمسعدی تو کیستی که در این حلقه کمند
چندان فتادهاند که ما صید لاغریم -
مرا نه سر نه سامان آفریدند
پریشانم، پریشان آفریدندباباطاهر
-
"بین جمعۍ کہ نشستند قضاوت بکنند..
کاش میشد کہ کمۍ هم بہ خدا جا برسد! -
