-
شعردانه
|
-
مرا نه سر نه سامان آفریدند
پریشانم، پریشان آفریدندباباطاهر
-
"بین جمعۍ کہ نشستند قضاوت بکنند..
کاش می‌شد کہ کمۍ هم بہ خدا جا برسد! -
-
چگونه می‌شود به شاخه‌ی شکسته فهماند
که باد عذرخواهی کرده است؟
تو بگو چگونه؟#محمود_درویش
-
دنیا به مثل چو کوزهٔ زرین است
گه آب در او تلخ و گهی شیرین استتو غره مشو که عمر من چندین است
کاین اسب عمل مدام زیر زین است#ابوسعید_ابوالخیر
-
بدونِ ضربه که آهن نمی‌شود شمشیــر
به طعنه‌هایِ جماعت همیشه خوشبیینم#حسین_مرادی
-
حرفِ منّت نیست اما صدبرابرپس گرفت
گردشِ دنیا اگر چیزے به ما افزوده بود...#فاضل_نظرے...
-
اینجا تمامِ حنجره‌ها لاف می‌زنند
هرگز کسی هر آن‌چه که می‌گفت، آن نبود#امید_صباغ_نو
-
ای قدس!ظهور منتَظر نزدیک است
خورشید دمیده و سحر نزدیک است
در سنگر انتقاضه پا بر جا باش
یک سنگ دگر بزن،ظفر نزدیک است -
از سبز به سبز
من در این تاریکی
فکر یک بره ی روشن هستم
که بیاید علف خستگی ام را بچرد
.
.
.
من در این تاریکی
امتداد تر بازوهایم را
زیر بارانی می بینم
که دعاهای نخستین بشر را تر کرد
یک نفر دلتنگ است.
یک نفر می بافد.
یک نفر می شمرد.
یک نفر میخواند.
زندگی یعنی: یک سار پرید
از چه دلتنگ شدی؟
دلخوشی ها کم نیست: مثلا این خورشید،
کودک پس فردا،
کفتر آن هفته.
یک نفر دیشب مرد
و هنوز، نان گندم خوب است.
و هنوز، آب می ریزد پایین، اسب ها مینوشند.
قطره ها در جریان، برف بر دوش سکوت
و زمان روی ستون فقرات گل یاس...
سهراب سپهری -
ما مردم شب دیده به دیدن نرسیدیم
تا صبح دمی هم به دمیدن نرسیدیمکالیم که سرسبز دل از شاخه بریدیم
تا حادثهٔ سرخ رسیدن نرسیدیمخون خورده ی دردیم و چراغانی داغیم
گل کردهٔ باغیم و به چیدن نرسیدیمزین هیزم تر هیچ ندیدم بجز دود
شمعیم که تا شعله کشیدن نرسیدیمخونیم و تپیدیم به تاب و تب تردید
اشکیم و به مژگان چکیدن نرسیدیمبادیم که آواره دویدیم به هر سوی
اما چو نسیمی به وزیدن نرسیدیمیک عمر دویدیم و لب چشمه رسیدیم
خشکید و به یک جرعه چشیدن نرسیدیمقیصر_امین‌پور
-
در حسرت شکستن تنگ سفالی‌ام
باران کجاست خسته از این خشکسالیامخشکیده است چشمه‌ی اشکم ولی هنوز
در یاد مانده خاطره‌های زلالیامگل می‌دهد دوباره به یادت بهار و من
پاییز نخ‌نما شده‌ی باغ قالی‌ام -
کفش،
ابتکار پرسه‌های من بود؛
و چتر،
ابداع بی‌سامانی‌هایم!
هندسه،
شطرنج سکوت من بود؛
و رنگ،
تعبیر دلتنگی‌هایم ...!
-
همه برگ و بهار
در سر انگشتانِ توست
هوای گسترده
در نقره‌ی انگشتانت می‌سوزد
و زلالیِ چشمه‌ساران
از باران و خورشيدِ تو سيراب می‌شود ...! -
کاش باران بزند !
سبزه‌ها مست شوند !
باد غوغا بکند، لای موهای بهار...
پیچکِ خاطره‌ات،
از تنِ پنجره‌ی فاصله بالا برود؛
و به دندان دو دنیا و هزاران آدم،
گره‌ی ماندنِ تو، وا نشود ...! -
دو_خط_شعر
دلی دارم که از تنگی، درو جز غم نمی‌گنجد
غمی دارم زِ دلتنگی، که در عالم نمی‌گنجد ...!
-
من اینجا بس دلم تنگ است،
و هر سازی که می‌بینم بدآهنگ است.
بیا ره‌توشه برداریم،
قدم در راه بی‌برگشت بگذاریم؛
ببینیم آسمان هرکجا آیا همین رنگ است؟اخوان_ثالث
5391
