هرچی تودلته بریز بیرون۶

[نقطه]

قوم از شراب مست و ز منظور بی‌نصیب
من مست از او چنان که نخواهم شراب را

• سعدی:)

[سینا 0]

banoo
((در خیالات خودم، در زیر بارانی که نیست
میرسم با تو به خانه، از خیابانی که نیست

مینشینی رو به رویم، خستگی در میکنی
چای میریزم برایت، توی فنجانی که نیست

باز میخندی و میپرسی که حالت بهتر است؟
باز میخندم که خیلی... گرچه میدانی که نیست

شعر میخوانم برایت، واژه‌ها گل میکنند
یاس و مریم میگذارم توی گلدانی که نیست

چشم میدوزم به چشمت، میشود آیا کمی
دست‌هایم را بگیری بین دستانی که نیست؟

وقت رفتن میشود، با بغض میگویم نرو
پشت پایت اشک میریزم، در ایوانی که نیست

میروی و خانه لبریز از نبودت میشود
باز تنها میشوم با یاد مهمانی که نیست

...

رفته‌ای و بعد تو، این کار هر روز من است
باور اینکه نباشی، کار آسانی که نیست...))
مقیمی

[نقطه]

اگر تو فارغی از حال دوستان یارا
فراغت از تو میسّر نمی‌شود ما را
تو را در آینه دیدن جمال طَلعت خویش
بیان کند که چه بودست ناشکیبا را
بیا که وقت بهارست تا من و تو به هم
به دیگران بگذاریم باغ و صحرا را
به جایِ سرو بلندْ ایستاده بر لب جوی
چرا نظر نکنی یار سرو بالا را ؟
شمایلی که در اوصاف حسن ترکیبش
مجال نطق نمانَد زبان گویا را
که گفت در رخ زیبا نظر خطا باشد؟
خطا بُوَد که نبینند روی زیبا را
به دوستی که اگر زهر باشد از دستت
چنان به ذوقِ ارادت خورم که حلوا را
کسی ملامت وامق کند به نادانی
حبیب من، که ندیدست روی عَذرا را
گرفتم آتش پنهان خبر نمی‌داری
نگاه می‌نکنی آب چشم پیدا را؟
نگفتمت که به یغما رود دلت سعدی؟
چو دل به عشق دهی دلبران یغما را
هنوز با همه دردم امید درمانست
که آخِری بُوَد آخرْ شبان یلدا را

[نقطه]

قطار می‌رود؛ تو می‌روی
تمام ایستگاه می‌رود
و من چقدر ساده‌ام
که سال‌های سال
در انتظار تو
کنار این قطارِ رفته ایستاده‌ام
و همچنان
به نرده‌های ایستگاه رفته تکیه داده‌ام!

|قیصر امین‌پور|

[نقطه]

تو از این چه سود داری که نمی‌کنی مدارا؟!

• حافظ

[نقطه]

دل گفت وصالش به دعا باز توان یافت
عمریست که عمرم همه در کارِ دعا رفت

• جناب حافظ:)

[سینا 0]

همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی
چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی

به کسی جمال خود را ننموده‌ای و بینم
همه جا به هر زبانی، بوَد از تو گفتگویی

غم و درد و رنج و محنت همه مستعد قتلم
تو ببُر سر از تن من ببَر از میانه گویی

به ره تو بس که نالم، ز غم تو بس که مویم
شده‌ام ز ناله، نالی، شده‌ام ز مویه، مویی

همه خوشدل اینکه مطرب بزند به تار، چنگی
من از آن خوشم که چنگی بزنم به تار مویی

چه شود که راه یابد سوی آب، تشنه کامی
چه شود که کام جوید ز لب تو، کامجویی

شود این که از ترحم، دمی ای سحاب رحمت
من خشک لب هم آخر ز تو تر کنم گلویی

بشکست اگر دل من، به فدای چشم مستت
سر خُمّ می سلامت، شکند اگر سبوئی

همه موسم تفرج، به چمن روند و صحرا
تو قدم به چشم من نِه، بنشین کنار جویی

نه به باغ ره دهندم، که گلی به کام بویم
نه دماغ اینکه از گل شنوم به کام، بویی

بنموده تیره روزم، ستم سیاه چشمی
بنموده مو سپیدم، صنم سپید رویی

ز چه شیخ پاکدامن سوی مسجدم بخواند
رخ شیخ و سجده گاهی، سر ما و خاک کویی

نظری به سویِ «رضوانیِ» دردمندِ مسکین
که به جز درت، امیدش نبود به هیچ سویی

[نقطه]

خوشا دردی که درمانش تو باشی
خوشا راهی که پایانش تو باشی
خوشا چشمی که رخسار تو بیند
خوشا ملکی که سلطانش تو باشی
خوشا آن دل که دلدارش تو گردی
خوشا جانی که جانانش تو باشی
خوشی و خرمی و کامرانی
کسی دارد که خواهانش تو باشی
چه خوش باشد دل امیدواری
که امید دل و جانش تو باشی
همه شادی و عشرت باشد ای دوست
در آن خانه که مهمانش تو باشی
گل و گلزار خوش آید کسی را
که گلزار و گلستانش تو باشی
چه باک آید ز کس آن را که او را
نگهدار و نگهبانش تو باشی
مپرس از کفر و ایمان بی‌دلی را
که هم کفر و هم ایمانش تو باشی
مشو پنهان از آن عاشق که پیوست
همه پیدا و پنهانش تو باشی
برای آن به ترک جان بگوید
دل بیچاره تا جانش تو باشی
عراقی طالب درد است دایم
به بوی آنکه درمانش تو باشی

[officer k]

از درد ترک خورده و از زخم کبودیم
کوهیم و تماشاگرِ رقصیدنِ رودیم...

[officer k]

خنده میبینی ولی از گریه‌ی دل غافلی ؛
خانه‌ی ما از درون ابر است و بیرون افتاب !

[officer k]

غافل مشو ز پاس دل بیقرار من
کاین مرغ پرشکسته قفس‌ها شکسته است

• صائب‌ تبریزی

[officer k]

من زخم تو را به هیچ مرهم ندهم
یک موی تو را به هر دو عالم ندهم

• مولانا

[officer k]

شب زِ نور ماه روی خویش را بیند سپید
من شبم تو ماهِ من، بر آسمان بی‌ من مرو...

• مولانا

[officer k]

عاشق نشدی زاهد، دیوانه چه می دانی؟
در شعله نرقصیدی، پروانه چه می دانی؟

• مولانا

[officer k]

صدای قلب نیست
صدای پای توست
که شب‌ها در سینه‌ام می‌دوی
کافی‌ست کمی خسته شوی
کافی‌ست بایستی...

• گروس عبدالملکیان

[Narges_]

به حباب نگران لب یک رود قسم، و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت،
غصه هم میگذرد...
سهراب سپهری

[jahad_121]

jahad_121 در هرچی تودلته بریز بیرون۶ گفته است:

VID_20241118_023003_000.mp4

زمانه پندی آزادوار داد مرا
زمانه رو چو نکو بنگری همه پند است
به روزِ نیک کسان گفت تا تو غم نخوری

[نقطه]

مبر پای قمار عشق ای دل باز هستت را
ندارم بیش از این تابِ تماشای شکستت را
مشو مبهوت گیسویی که سر رفته‌است از ایوان
که ویران می‌کند این نقشِ ایوان پای‌بستت را
همیشه گریه راه التیام زخم‌هایت نیست
کدامین آب خواهد شست داغ پشت دستت را
تو خار چشم بودی قلعه‌ی یک عمر پا بر جا
که حالا شهر دارد جشن می‌گیرد نشستت را
تو دل بستی به معشوقی که خود معشوق‌ها دارد
رها کن ای دل غافل خدای بت پرستت را

• حسین زحمتکش

[نقطه]

برق را در خرمن مردم تماشا کرده است
آن که پندارد که حال مردم دنیا خوش است

• صائب تبریزی

[لیلی_]

سیمین بهبهانی:

یا رب مرا یاری بده، تا سخت آزارش کنم
هجرش دهم، زجرش دهم، خوارش کنم، زارش کنم

از بوسه‌های آتشین ، وز خنده‌های دلنشین
صد شعله در جانش زنم ، صد فتنه در کارش کنم

در پیش چشمش ساغری، گیرم ز دست دلبری
از رشک آزارش دهم ، وز غصه بیمارش کنم

بندی به پایش افکنم ، گویم خداوندش منم
چون بنده در سودای زر ، کالای بازارش کنم

گوید میفزا قهر خود ، گویم بخواهم مهر خود
گوید که کمتر کن جفا ، گویم که بسیارش کنم

هر شامگه در خانه‌ای‌ ، چابک‌تر از پروانه‌ای
رقصم بر بیگانه‌ای‌ ، وز خویش بیزارش کنم

چون بینم آن شیدای من ، فارغ شد از احوال من
منزل کنم در کوی او ، باشد که دیدارش کنم