-
شعردانه
-
یک لحظه تو را دیدم و مجذوب شدم من
درجنگ غم عشق تو مغلوب شدم من
من فکر تو و یاد تو بودم همه ی عمر
افسوس که دل کندی و مغضوب شدم من
چشمان تو انگار نمیخواست که باشم
از سیل نگاه تو چه مخروب شدم من
تا کی به غم دوری تو صبر کنم من
اینجا که به هجران تو ایوب شدم من
باشد که خدا چاره کند کار دل ما
چون غرق تماشای تو محبوب شدم من
:)) -
حلالم کن اگر فردا از اینجا بی خبر رفتمشبیه شاعری تنها به رویا بی خبر رفتم
چه پنهان از تو این شبها دلم بسیار میگیرد
اگر رفتم چو موج از داغ دریا بی خبر رفتم
اگر رفتم بدان داغی درون سینه ام بوده
که با یاد تو بودم لیک تنها بی خبر رفتم
همین امروز را شاید برای دیدنت ماندم
ومثل اشک چشمان تو فردا بی خبر رفتم
حلالم میکنی یا نه؟ دلم قصد سفر دارد
حلالم کن اگر فردا از این جا بی خبر رفتم
#حلالم کن :)))) -
عجب بن بست زیبایی،من و دل مانده ایم و تو
شده امشب تماشائی،من و دل مانده ایم و تو
گمانم شور باران است،رسیده پشت پلک من
دراین باران رویایی،من و دل مانده ایم و تو
بهار آرزوهــــایم، میان باغ دل افتاد
صدا میزد به رسوائی،من و دل مانده ایم و تو
دگر انگار با یادت، میان جمع تنهایم
امان از دردِ تنهایی،من و دل مانده ایم وتو
بیابان غریبی شد، زهجرانت گلستان ها
به جزگلهاي صحرایی،من و دل مانده ایم و تو
ترك هاي کویرِدل، نشسته روي پیشانی
عجب تقدیر غوغایی، من و دل مانده ایم و تو
:)))
#قشنگه :))) -
%(#00c4ff)[گفتم : غم تودارم]
%(#3197b0)[چیزی نگفت وبگذشت]
%(#387f91)[حافظ خوشابه حالت]
%(#336c7a)[یارم گذشت و یارت]
%(#244952)[گفتا غمت سرآید] -
بی تو طوفان زده ی دشت جنونم
صید افتاده به خونم
تو چه سان می گذری غافل از اندوه درونم؟
*
بی من از کوچه گذر کردی و رفتی
بی من از شهر سفر کردی و رفتی
قطره ای اشک درخشید به چشمان سیاهم
تا خم کوچه به دنبال تو لغزید نگاهم
تو ندیدی.
نگهت هیچ نیفتاد به راهی که گذشتی
چون در خانه ببستم،
دگر از پای نشستم
گوییا زلزله امد،
گوییا خانه فرو ریخت سر من
*
بی تو من در همه ی شهر غریبم
بی تو کس نشود از این دل بشکسته صدایی
برنخیزد دگر از مرغک پربسته نوایی
تو همه بود و نبودی
تو همه شعر و سرودی
چه گریزی ز بر من؟
که ز کویت نگریزم
گر بمیرم ز غم دل،
به تو هرگز نستیزم
من ویک لحظه جدایی؟
نتوانم نتوانم
بی تو من زنده نمانم.....
بخدا زنده نمانم ....
بخدا...!! -
تو را من دیده ام با او
بماند حال و احوالم!
به هم می آمدید؛ اما
تو سهم قلب من بودی! :)) -
بمیرید بمیرید در این عشق بمیرید
در این عشق چو مردید همه روح پذیرید
بمیرید بمیرید و زین مرگ مترسید
کز این خاک برآیید سماوات بگیرید
بمیرید بمیرید و زین نفس ببرید
که این نفس چو بندست و شما همچو اسیرید
یکی تیشه بگیرید پی حفره زندان
چو زندان بشکستید همه شاه و امیرید
بمیرید بمیرید به پیش شه زیبا
بر شاه چو مردید همه شاه و شهیرید
بمیرید بمیرید و زین ابر برآیید
چو زین ابر برآیید همه بدر منیرید
خموشید خموشید خموشی دم مرگست
هم از زندگیست اینک ز خاموش نفیرید
#مولانا
-
گفتم ای دل، نَروی؟
خار شوی، زار شوی
بر سرِ آن دار شوی
بی بَر و بی بار شوینکند دام نهد؟
خام شوی، رام شوی؟
نپَری جلد شوی،
بی پر و بی بال شوی؟نکند جام دهد؟
کام دهد، از لب خود وام دهد؟
در بَرت ساز زند، رقص کند،
کافر و بی عار شوی؟نکند مست شوی؟
فارغ از این هست شوی؟
بعد آن کور شوی،
کَر شوی، شاعر و بیمار شوی؟نکُنَد دل نَکَنی،
دل بِکَنَد،
بهرِ تو دِل دِل نَکُنَد؟
برود در بر یار دگری،
صبح که بیدار شوی؟؟!#مولانا
همه چیز سی و دومِ یک ماهی، ساعت بیست و پنج و هفتاد دقیقه، حل میشه! :))
#چکامه -
گفتم ای دل، نَروی؟
خار شوی، زار شوی
بر سرِ آن دار شوی
بی بَر و بی بار شوینکند دام نهد؟
خام شوی، رام شوی؟
نپَری جلد شوی،
بی پر و بی بال شوی؟نکند جام دهد؟
کام دهد، از لب خود وام دهد؟
در بَرت ساز زند، رقص کند،
کافر و بی عار شوی؟نکند مست شوی؟
فارغ از این هست شوی؟
بعد آن کور شوی،
کَر شوی، شاعر و بیمار شوی؟نکُنَد دل نَکَنی،
دل بِکَنَد،
بهرِ تو دِل دِل نَکُنَد؟
برود در بر یار دگری،
صبح که بیدار شوی؟؟!#مولانا
گفتم ای دل، نَروی؟
خار شوی، زار شوی
بر سرِ آن دار شوی
بی بَر و بی بار شوینکند دام نهد؟
خام شوی، رام شوی؟
نپَری جلد شوی،
بی پر و بی بال شوی؟نکند جام دهد؟
کام دهد، از لب خود وام دهد؟
در بَرت ساز زند، رقص کند،
کافر و بی عار شوی؟نکند مست شوی؟
فارغ از این هست شوی؟
بعد آن کور شوی،
کَر شوی، شاعر و بیمار شوی؟نکُنَد دل نَکَنی،
دل بِکَنَد،
بهرِ تو دِل دِل نَکُنَد؟
برود در بر یار دگری،
صبح که بیدار شوی؟؟!#مولانا
من عاشق این شعرم. خیلی خوبه.
-
شاید بعضیا ندونن شعر هفتاد من، منظور شعریه که توش هفتاد بار کلمه ی من به کار رفته!
من خودم قبلا فکر می کردم هفتاد من یعنی خیلی پر مفهوم و از این جور چیزا
:smiling_face_with_open_mouth_cold_sweat: 
ولی خب اشتباه بود!مثنوی هفتاد "من" مولوی
:مَن اگر با مَن نباشم می شَوَم تنها ترین
کیست با مَن گر شَوَم مَن باشد از مَن ماترینمَن نمی دانم کی ام مَن ، لیک یک مَن در مَن است
آن که تکلیف مَنَش با مَن مَنِ مَن ، روشن استمَن اگر از مَن بپرسم ای مَن ای همزاد مَن !
ای مَن غمگین مَن در لحظه های شاد مَن !هرچه از مَن یا مَنِ مَن ، در مَنِ مَن دیده ای
مثل مَن وقتی که با مَن می شوی خندیده ایهیچ کس با مَن ، چنان مَن مردم آزاری نکرد
این مَنِ مَن هم نشست و مثل مَن کاری نکردای مَنِ با مَن ، که بی مَن ، مَن تر از مَن می شوی
هرچه هم مَن مَن کنی ، حاشا شوی چون مَن قویمَن مَنِ مَن ، مَن مَنِ بی رنگ و بی تأثیر نیست
هیچ کس با مَن مَنِ مَن ، مثل مَن درگیر نیستکیست این مَن ؟ این مَنِ با مَن زمَن بیگانه تر
این مَنِ مَن مَن کنِ از مَن کمی دیوانه تر ؟زیر باران مَن از مَن پر شدن دشوار نیست
ورنه مَن مَن کردن مَن ، از مَنِ مَن عار نیستراستی ! این قدر مَن را از کجا آورده ام ،
بعد هر مَن بار دیگر مَن ، چرا آورده ام ؟در دهان مَن نمی دانم چه شد افتاد مَن
مثنوی گفتم که آوردم در آن هفتاد من -
بهار آمد
پريشان باغ من افسرده بود اما
به جو باز آمد آب رفته
ماهي مرده بود اما
زمستان رفت ، برفش آب شد ، خورشيد بازآمد
كبوتر بچه ها را سوز سرما برده بود اما
بشويد خاك قاب پنجره باران پاييزي
به پشت شيشه در تنگي گلم پ‍‍ژمرده بود اما
هزاران نوشدارو ميرسيد از بهر سهرابم
به سهرابم هزاران ضرب چاقو خورده بود اما
خلاصه گشت ماه و مهر تا آن سال آخر شد
بهار آمد دوباره! باغ من افسرده بود اما...
م.امید
