هرچی تودلته بریز بیرون7

[احساان]

نفست از جای گرم بلند میشود
اه شب های سرد من ...

[احساان]

ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺩﻭﺭِ ﺧﻮﺩ ،
ﯾﮏ ﺩﯾﻮﺍﺭِ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﮐﺸﯿﺪ !
ﻧﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺕ ﺩﻭﺭ ﮐﻨﯽ !
ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﯾﺪﻧﺖ ؛
ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﯿﮑﻨﺪ ...

[Marzieh.m]

• کنار پنجره رفت
  و روی صندلی نرم پارچه‌ای
  نشست:
  هنوز در سفرم
  خیال می‌کنم
  در آب‌های جهان قایقی است
  و من-مسافر قایق-هزارها سال است
  سرود زنده‌ی دریانوردهای کهن را
  به گوش روزنه‌های فصول می‌خوانم
  و پیش می‌رانم..
  مرا سفر به کجا برد؟
  کجا نشان قدم ناتمام خواهد ماند
  و بند کفش به انگشت‌های نرم فراغت
  گشوده خواهد شد؟
  کجاست جای رسیدن، و پهن کردن یک فرش
  و بی‌خیال نشستن
  و گوش دادن به
  صدای شستن یک ظرف زیر شیر مجاور؟
  و در کدام بهار
  درنگ خواهی کرد
  و سطح روح پر از برگ سبز خواهد شد؟

#سهراب سپهری

[آسِمان آبی]

پرده را برداریم...
بگذاریم که احساس هوایی بخورد
#سهرابِ جان

[romisa]

چون شمع درین انجمن از راستی خویش
غیر از سر انگشت ندامت نگزیدیم

[مبیناااااا]

جانا به غریبستان چندین به چه می‌مانی
بازآ تو از این غربت تا چند پریشانی

صد نامه فرستادم صد راه نشان دادم
یا راه نمی‌دانی یا نامه نمی‌خوانی

گر نامه نمی‌خوانی خود نامه تو را خواند
ور راه نمی‌دانی در پنجه ره دانی

بازآ که در آن محبس قدر تو نداند کس
با سنگ دلان منشین چون گوهر این کانی

ای از دل و جان رسته دست از دل و جان شسته
از دام جهان جسته بازآ که ز بازانی

هم آبی و هم جویی هم آب همی‌جویی
هم شیر و هم آهویی هم بهتر از ایشانی

چند است ز تو تا جان تو طرفه تری یا جان
آمیخته‌ای با جان یا پرتو جانانی

نور قمری در شب قند و شکری در لب
یا رب چه کسی یا رب اعجوبه ربانی

هر دم ز تو زیب و فر از ما دل و جان و سر
بازار چنین خوش‌تر خوش بدهی و بستانی

از عشق تو جان بردن وز ما چو شکر مردن
زهر از کف تو خوردن سرچشمه حیوانی

مولانا

[مبیناااااا]

%(#07bd0d)[هر که در عاشقی قدم نزده است]
%(#07bd0d)[بر دل از خون دیده نم نزده است]

%(#07bd0d)[او چه داند که چیست حالت عشق]
%(#07bd0d)[که بر او عشق، تیر غم نزده است]

%(#0c800f)[خاقانی]

[مبیناااااا]

%(#bd0707)[دگر از درد تنهایی، به جانم یار می‌باید]
%(#bd0707)[دگر تلخ است کامم، شربت دیدار می‌باید]

%(#bd0707)[ز جام عشق او مستم، دگر پندم مده ناصح]
%(#bd0707)[نصیحت گوش کردن را دل هشیار می‌باید]

%(#bd0707)[مرا امید بهبودی نماندست، ای خوش آن روزی]
%(#bd0707)[که می‌گفتم: علاج این دل بیمار می‌باید]

%(#bd0707)[بهائی بارها ورزید عشق، اما جنونش را]
%(#bd0707)[نمی‌بایست زنجیری، ولی این بار می‌باید]

%(#8c2323)[شیخ بهایی]

[romisa]

دلت را خانه ما کن مصفا کردنش با من
به ما درد دل افشا کن مداوا کردنش با من

اگر گم کرده ای ای دل کلید استجابت را
بیا یک لحظه با ما باش پیدا کردنش با من

بیفشان قطره اشکی که من هستم خریدارش
بیاور قطره ای اخلاص و دریا کردنش با من

به من گو حاجت خود را اجابت میکنم آنی
طلب کن آنچه میخواهی مهیا کردنش با من

بیا قبل از وقوع مرگ روشن کن حسابت را
بیاور نیک و بد را جمع ، منها کردنش با من

چو خوردی روزی امروز ما را شکر نعمت کن
غم فردا مخور تامین فردا کردنش با من

به قرآن آیه رحمت فراوان است ای انسان
بخوان این آیه را تفسیر و معنا کردنش با من

اگر عمری گنه کردی مشو نومید از رحمت
تو نام توبه را بنویس، امضا کردنش با من

[romisa]

آنان‌که اسیر عقل و تمییز شدند،
در حسرتِ هست‌ونیست ناچیز شدند؛

رو با خبرا، تو آب انگور گُزین،
کان بی‌خبران به غوره مِیْویز شدند!

[romisa]

دریاب که از روح جدا خواهی رفت
در پرده اسرار فنا خواهی رفت

[romisa]

ای دل چو زمانه می‌کند غمناکت
ناگه برود ز تن روان پاکت

بر سبزه نشین و خوش بزی روزی چند
زان پیش که سبزه بردمد از خاکت

[romisa]

ای چرخ فلک خرابی از کینه تست
بیدادگری شیوه دیرینه تست

ای خاک اگر سینه تو بشکافند
بس گوهر قیمتی که در سینه تست

[romisa]

این کهنه رباط را که عالم نام است
و آرامگه ابلق صبح و شام است

بزمی‌ست که وامانده صد جمشید است
قصریست که تکیه‌گاه صد بهرام است

[romisa]

این یک دو سه روز نوبت عمر گذشت
چون آب به جویبار و چون باد به دشت

هرگز غم دو روز مرا یاد نگشت
روزی که نیامده‌ست و روزی که گذشت

[romisa]

پیش از من و تو لیل و نهاری بوده است
گردنده فلک نیز بکاری بوده است

هرجا که قدم نهی تو بر روی زمین
آن مردمک چشم‌نگاری بوده است

[romisa]

در پرده اسرار کسی را ره نیست
زین تعبیه جان هیچکس آگه نیست

جز در دل خاک هیچ منزلگه نیست
می خور که چنین فسانه‌ها کوته نیست

[romisa]

در خواب بدم مرا خردمندی گفت
کاز خواب کسی را گل شادی نشکفت

کاری چه کنی که با اجل باشد جفت؟
می خور که به زیر خاک می‌باید خفت

[romisa]

در دایره‌ای که آمد و رفتن ماست
او را نه بدایت نه نهایت پیداست

کس می نزند دمی در این معنی راست
کاین آمدن از کجا و رفتن بکجاست

[romisa]

عمریست مرا تیره و کاریست نه راست
محنت همه افزوده و راحت کم و کاست

شکر ایزد را که آنچه اسباب بلاست
ما را ز کس دگر نمیباید خواست