هرچی تودلته بریز بیرون7

[به سان خورشید]

دست از طمع بشوی که از شومی طمع

در حق خود دعای گدا نیست مستجاب

از عیب می فتد به هنر چشم ها پاک

از بحر تلخ، آب گهر می برد سحاب

شد غفلتم ز عمر سبکسیر بیشتر

سنگین نمود خواب مرا این صدای آب

شاهی که بر رعیت خود می کند ستم

مستی بود که می کند از ران خود کباب
صائب تبریزی...

[به سان خورشید]

معرفت زینجا تفاوت یافتست

این یکی محراب و آن بت یافتست

چون بتابد آفتاب معرفت

از سپهر این ره عالی صفت

هر یکی بینا شود بر قدر خویش

بازیابد در حقیقت صدر خویش

سر ذراتش همه روشن شود

گلخن دنیا برو گلشن شود

مغز بیند از درون نه پوست او

خود نبیند ذره‌ای جز دوست او

هرچ بیند روی او بیند مدام

ذره ذره کوی او بیند مدام

صد هزار اسرار از زیر نقاب

روز می‌بنمایدت چون آفتاب

صد هزاران مرد گم گردد مدام

تا یکی اسرار بین گردد تمام

[اکالیپتوس]

طفل بودم، دزدکی پیر و علیلم ساختند
آنچه گردون می‌کند با ما نهانی می‌کند

• از شهرياربا صدای خود استاد

[dlrm]

%(#55e0b4)[به خدا می برم از شهر شما]

%(#55e0b4)[دل شوریده و دیوانه خویش]

[به سان خورشید]

ندامت یا پشیمانی وجودش رفته زیر خاک

چه سرمای شعوری شد که خشکید غنچه ادراک

[mahsaaaa]

صد نامه فرستادم، صد راه نشان دادم
یا راه نمیدانی، یا نامه نمی خوانی

[mahsaaaa]

با آن همه دلداده دلش بسته ی ما شد
ای من به فدای دل دیوانه پسندش…

[دااانااا]

من نمیگویم که شب بود یا که ظلمت بود
ولیکن شامه ام از بیشه ای در گوشه ی گیلان دمادم پر ز آدم بود

نه آدم های گوناگون
بلکه تنها دختری از سرزمینی دور با من بود

صدایی بود و نجوایی ، سلامی بود و گهگاهی ندایی از سر پرسش که من کیستم؟ ، چیستی تو !؟، ما کجاییم !؟، نیز با من بود

دست او در باد و با من بود،لباسش شاد ، اما دل ، پر از غم بود ، کلامش تیر آرش بود و نامش شعله ی آتش
برای من که چون زرتشتی نیاکانم نیک پندارم آتش را،
بسی خوش بود نیایش با کسی چون او و حتی سوختن در او

پس از لختی عبادت در کنار او
احساس کردم که در یک هودج زیبا
نجابت را تجربه کردم...

منآذر

[ایهام]

آهـــای خبـــردار!●♪♫
مستی یا هُشیـــار؟●♪♫
خوابی یا بیـــدار؟!●♪♫
توو شبِ سیاه… توو شبِ تاریک…●♪♫
از چپ وُ از راست؛ از دور وُ نزدیک…●♪♫
یه نفر داره؛ جار میزنه، جـار!●♪♫
آهای غمی که مثلِ یه بختک؛ رو سینه ی من، شده ای آوار…●♪♫
از گلویِ من، دستاتوُ بردار… دستاتوُ بردار… از گلویِ من…●♪♫
کوچه های شهر؛ پُره ولگرده…●♪♫
دل؛ پُره درده…●♪♫
شهر، پُره مرد وِ پُره نامرده…●♪♫
آهای خبـردار! آهای خبـــردار!●♪♫

[دااانااا]

@Hïïss
چه قدر زیباست ...
خدا بیامرزد حسین منزوی عزیز را
و حفظ کند شجریان پدر
و پسر که اینرا با زیبایی خواند....

[دااانااا]

@Hïïss البته انگار دو سه تا ایرادی هم دارد
ولی خب اصل کار مهمه

[ایهام]

این پست پاک شده!

[ایهام]

سر آن ندارد امشب که برآید آفتابی
تو خود آفتاب خود باش و طلسم کار بشکن
بسرای تا که هستی که سرودن است بودن
به ترنمی دژ وحشت این دیار بشکن
شب غارت تتاران همه سو فکنده سایه
تو به آذرخشی این سایه ی دیوسار بشکن
ز برون کسی نیاید چو به یاری تو،اینجا
تو ز خویشتن برون آ سپه تتار بشکن
نفسم گرفت از این شب در این حصار بشکن

• فوق العاده

[No_one]

وقتی آدم یک نفر را

دوست داشته باشد بیشتر تنهاست

چون نمی‌‌تواند به هیچ کس

جز همان آدم بگوید که

چه احساسی دارد

[No_one]

من خانه را تاریک می‌کنم و هر چه پنجره است با پرده‌ای
سیاه می‌پوشانم
از چراغ‌ها بیزارم و از ستارگان و مروارید
و شهر پر از چراغ است
و من
بارها تور نگاهم را به افق های دور انداختم و هیچ صید نشد
نه ستاره ای و نه مروارید

ساناز کریمی

[Erfan...11]

آتش عشقت در جان من افتاد ،در دام چشمت شدم گرفتار
از تو چه پنهان سر به هوایت شده ،دل بیچاره از لحظه دیدار
ضربانم تویی، ورد زبانم تویی ،جان و جهانم تویی، عشق تویی تو
عاشق و شیدا منم ،محو تماشا منم ،عشق تویی تو
گیسو پریشان، رو برنگردان ،از روی دلدار، یارا تو ما را ،در موج مویت کردی گرفتار

[melika.s]

من به جبران خزان کردن باغ
عکس یک دسته گل میخک سرخ
روی دیوار اتاقم
روزی خواهم کاشت
روبرویش
شاید
بکشم پنجره ای
تا نفسی تازه کند
وکنارش بنویسم پررنگ
عشق را دریابید

[Sharllot]

حال و روز اكثر مردم ايران رو فقط بیدل‌ نیشابوری بدرستی تعريف كرد:

دل تنگ
و دست تنگ
و جهان تنگ و
کار تنگ؛
از چهار سو
گرفته مرا روزگار تنگ ..

[دااانااا]

بیدل مگر دهلوی نبود ؟! (اهل دهلی)
آنهم با آن سبک ناقص هندی
او را با نشابور و خراسان چکار....
@Saahaar

[دااانااا]

به دیدارم بیا هر شب، در این تنهایی ِ تنها و تاریک ِ خدا مانند
دلم تنگ است
بیا ای روشن، ای روشن‌تر از لبخند
شبم را روز کن در زیر سرپوش سیاهی‌ها
دلم تنگ است

میم . امید
مهدی اخوان ثالث
نشر زمستان