هرچی تودلته بریز بیرون۶

[Erfan...11]

[Erfan...11]

[melika.s]

[revival]

در جهان عجز طاقت پیشگی‌گردن زنست
شمع را از استقامت خون خود درگردنست

ذوق عشرت می‌دهد اجزای جمعیت به باد
گر به دلتنگی بسازد غنچهٔ ماگلشنست

هرکه رفت از خود به داغی تازه‌ام ممتازکرد
آتش این‌کاروانها جمله بر جان منست

جنبشم از جا برد مشکل‌که همچون بیستون
پای خواب‌آلود من سنگ گران در دامنست

پیش پای خویش از غفلت نمی‌بینم چو شمع
گرچه برم عالم ازفیض ناگاهم روشنست

بی‌ریاضت ره به چشم خلق نتوان یافتن
دانه بعد از آردگشتن قابل پرویزنست

سوختم صدرنگ تا یک داغ راحت دیده‌ام
پیکر افسرده‌ام خاکستر صد گلخنست

همچنان‌کز شیر باشد پرورش اطفال را
شعله‌ها در پنبهٔ داغ دلم پروردنست

اشک مجنونم‌ زبان درد من فهمیدنی‌ست
در چکیدنها مژه تا دامنم یک شیونست

مهر عشق از روی دلهاگر براندازد نقاب
باطن هر ذره از چندین تپش آبستنست

هرقدر عریان شوم فال نقابی می‌زنم
چون شکست دل هجوم ناله‌ام پیراهنست

معنی سوزی‌ست بیدل صورت آسایشم
جامهٔ احرام آتش پنبهٔ داغ منست

[__chakisaldva__]

%(#0c4f09)[هر شب و روزی که بی تو می رود از عمر]
%(#0c4f09)[بر نفسی می رود هزار ندامت ...]

[oooopppssss]

تا خرمنت نسوزد
تشویش ما ندانی

[revival]

همیشع شعراش،توی بدترین حس های زندگیم خوبم کرده،و عملا راهو نشون داده....

عریان تنی لباسیم کو آستین کجا دست...

بی‌انفعالی از ما ناموس آبرو برد
تا جبهه بی‌عرق شد شستیم از حیادست...

بر قطع زندگانی مشکل توان جدا کرد
از دامن هوسها، این صدهزار پا، دست...

حرص‌حصول مطلب‌، بی‌نشئهٔ‌جنون نیست
از لب دو گام پیش است در عرصهٔ دعا دست...

حیف است سعی همت خفت‌کش‌ گل و مل
بایدکشید از این باغ‌، یا دامن تو، یا، دست

بیدل درین بیابان خلقی به عجز فرسود
چون نقش‌پا هستیم ما هم به هر پا دست

[mahsaaaa]

چیست در گردش جادویی چشمت که هنوز
قلم فرشچیان دور خودش می چرخد

[mahsaaaa]

اندوه من این است، که در دفتر شعرم
یک بیت به زیبایی چشم تو ندارم

[mahsaaaa]

چشم من چشم تو را دید ولی دیده نشد
من همانم که پسندید و پسندیده نشد

[mahsaaaa]

شدم از عشق تو شیدا، کجایی؟
به جان می‌جویمت جانا، کجایی؟
همی پویم به سویت گرد عالم
همی جویم تو را هر جا، کجایی؟

[mahsaaaa]

هرچه پل پشت سرم هست خرابش بنما!
تا بفکرم نزند از ره تو برگردم…
شهریار

[mahsaaaa]

این پست پاک شده!

[mahsaaaa]

بمون ولی به خاطرِ غرور خسته‌ام برو
برو ولی به خاطرِ دل شکسته‌ام بمون
به موندن تو عاشقم، به رفتن تو مبتلا
شکسته ام ولی برو، بریده‌ام ولی بیا
چه گیج حرف می‌زنم، چه ساده درد می‌کشم
اسیر قهر و آشتی میون آب و آتشم!
تو را نفس کشیدم و به گریه با تو ساختم
چه دیر عاشقت شدم، چه دیرتر شناختم…

[dlrm]

---

---

%(#5769c2)[گرچه این شهر شلوغ است ولی باور کن]

%(#3355ff)[آنچنان جای تو خالیست، صدا می پیچد]

---

---

|شیوا فضل علی|

[miss_violet]

مجویید در من ز شادی نشانه
من و تا ابد این غم جاودانه
من آن قصه ‌ی تلخ درد آفرینم
که دیگر نپرسند از من نشانه
نجوید مرا چشم افسانه جویی
نگوید مرا، قصه گوی زمانه
من آن مرغ غمگین تنها نشینم
که دیگر ندارم هوای ترانه
ربودند جفت مرا از کنارم
شکستند بـال‌مرا بى‌بهانه
من آن تک درختم که دژخیم پاییز
چنان کوفته بر تنم تازیانه
که خفته است در من فروغ جوانی
که مرده است در من امید جوانه
نه دست بهاری نوازد تنم را
نه مرغی به شاخم کند، آشیانه
من آن بی‌کرانِ کویرم که در من
نیفشانده جز دست اندوه، دانه
چه می‌پرسی از قصّه‌ی غصّه هایم؟
که از من تو را خود همین بس فسانه
که من دشت خشکم که درمن نشسته است
کران تا کران، حسرتی بی‌کرانه

[به سان خورشید]

دست از طمع بشوی که از شومی طمع

در حق خود دعای گدا نیست مستجاب

از عیب می فتد به هنر چشم ها پاک

از بحر تلخ، آب گهر می برد سحاب

شد غفلتم ز عمر سبکسیر بیشتر

سنگین نمود خواب مرا این صدای آب

شاهی که بر رعیت خود می کند ستم

مستی بود که می کند از ران خود کباب
صائب تبریزی...

[به سان خورشید]

معرفت زینجا تفاوت یافتست

این یکی محراب و آن بت یافتست

چون بتابد آفتاب معرفت

از سپهر این ره عالی صفت

هر یکی بینا شود بر قدر خویش

بازیابد در حقیقت صدر خویش

سر ذراتش همه روشن شود

گلخن دنیا برو گلشن شود

مغز بیند از درون نه پوست او

خود نبیند ذره‌ای جز دوست او

هرچ بیند روی او بیند مدام

ذره ذره کوی او بیند مدام

صد هزار اسرار از زیر نقاب

روز می‌بنمایدت چون آفتاب

صد هزاران مرد گم گردد مدام

تا یکی اسرار بین گردد تمام

[اکالیپتوس]

طفل بودم، دزدکی پیر و علیلم ساختند
آنچه گردون می‌کند با ما نهانی می‌کند

• از شهرياربا صدای خود استاد

[dlrm]

%(#55e0b4)[به خدا می برم از شهر شما]

%(#55e0b4)[دل شوریده و دیوانه خویش]