شعردانه
|
کاف‍ــه می‍ـــم♡
-
دکتر مجیدی استاد آناتومیمون موقع تدریس مغز میگفت: زمانی که اشتباهی انجام میدیم مغز دوپامین ترشح میکنه و منجر به تولید مدارهایی تو مغز میشه که از تکرار مجدد اون اشتباه جلوگیری کنه ...
واسه همین ، اگه یبار منو فریب دادی ، لعنت بهت
ولی اگه بار دوم فریبم دادی لعنت به دوپامینم...
تا حالا چندبار لعنت شده به دوپامینمون؟ :)))نوعی تودلی بود ولی به نظرم اینجا براش بهتر بود .
-
[audio/UkdWrRD4-opAfNKcCIWa7p0H.mp3]
تـو به دوست داشتن مـن هم فکر می کنی ؟
مثلا یک روز ،
وقتی کسی دور و برت نیست و داری برای خودت قهوه دم می کنی و موسیقی مورد علاقه اَت را می شنوی
یا یک شــب ،
وقتی سرت را روی بالشت گذاشتی و خودت بودی و فکرهایــت
یا با دیـدن زن و مردی کنار پیاده رو
من زیاد به دوسـت داشتن تـو فکر می کنم
خیلی بیشتر اَز یک وضعیت معمولـی ... -
دل میرود از دست عیان جای تو خالی
ای بی خبر از درد نهان جای تو خالی
آفت زده دل همت فریاد ندارد
سردار سکوت است زبان جای تو خالی
بر مسند آشوب کمین کرده خیالی
ای آتش آشوب گران جای تو خالی
با کفر کمانش به گمان کافر افکار
ایمان مرا کرده نشان جای تو خالی
زان پیر شرابی که فشاندی به لبم دوش
امروز دلم گشته جوان جای تو خالی
من ماندم و پرسوخته پروانه و بلبل
در حلقه ی دلسوختگان جای تو خالی
از شوق سفر نیست که آذر شده در راه
کس نیست بگوید که بمان جای تو خالی
1935 -
𝐅𝐢𝐬𝐡 𝐬𝐚𝐢𝐝 𝐭𝐨 𝐰𝐚𝐭𝐞𝐫:
"𝐘𝐨𝐮 𝐜𝐚𝐧𝐭 𝐧𝐨𝐭 𝐬𝐞𝐞 𝐦𝐲 𝐭𝐞𝐚𝐫𝐬 𝐛𝐞𝐜𝐚𝐮𝐬𝐞 𝐢 𝐚𝐦 𝐢𝐧𝐬𝐢𝐝𝐞 𝐨𝐟 𝐰𝐚𝐭𝐞𝐫."
𝐖𝐚𝐭𝐞𝐫 𝐫𝐞𝐩𝐥𝐢𝐞𝐝:𝐁𝐮𝐭 𝐈 𝐜𝐚𝐧 𝐟𝐞𝐞𝐥 𝐲𝐨𝐮𝐫 𝐭𝐞𝐚𝐫𝐬 𝐛𝐞𝐜𝐚𝐮𝐬𝐞 𝐲𝐨𝐮 𝐚𝐫𝐞 𝐢𝐧 𝐦𝐲 𝐡𝐞𝐚𝐫𝐭.
ماهی به آب گفت تو اشک های منو نمیبینی چون من توی آب هستم.آب جواب داد اما من اشک های تو رو احساس میکنم چون تو ،توی قلب منی...
-
به سانِ یک درهٔ عمیق، که آن سرش ناپیداست، دوری بود و نرسیدن بود و آه.
مثلِ آن غربت و تنهاییِ همیشگی، مثلِ آن دلزدگیِ از داشته‌ها، مثلِ دردِ پیچیدنِ خاطرات در در شریان‌ها و جاری شدنش در چَشم..
مثلِ آخرین کلماتی که رویِ زبانِ خشکم ماند . . و هنوز . . هر روز . . مزه‌مزهٔ‌شان میکنم . .
انبوهِ دلتنگی دارم، و کوله‌باری از تلخی. -
این روزها بیشتر از همیشه، از آدم‌ها احساس خوبی نمی‌گیرم. حتی آدم‌هایی که بسیار به من نزدیکند. همگی برایم شبیه یک نمایش‌نامه‌ای شده‌اند که نقاب ها، بازیگر اصلی آن هستند. پایان هر داستان، خوب می‌فهمم که فقط وسیله ای بودم برای پر‌کردن تنهایی‌شان، یا پیش بردن زندگی و آرزوهایشان، یا رسیدن به اهداف و آینده و حال خوبی که برای خود رسم کرده بودند. سال هاست که رسالت من همین است. کمک به آدم‌ها. از همه وجودم. ذره‌ای هم پشیمان نیستم. با اینکه همیشه می‌دانستم از همان ابتدا بر چه مبنایی من را استاد، رفیق، عزیز و... خود خطاب می‌کردند. ولی راستش دیگر توانی ندارم. خسته‌ام. با همه وجودم بعد از پانزده سال خسته ام. زیر این هجمه از بی‌معرفتی‌ها، رها‌شدگی‌ها، ضربه‌ها و تنهایی‌ها، سختی‌ها و داستان‌های آدم‌هایی که روحم را خشک کرداند، دارم به طرز فجیعی له می‌شوم. خودم را انگار گم کرده‌ام. دوست دارم از سیاره شما آدم ها بروم.
دلم برای گلم، در سیاره خودم تنگ شده است...
#مهدی‌پورعبادی -
برای گفتنِ من شعر هم به گِل مانده
نمانده عمری و صدها سخن به دل مانده
صدا،که مرهم فریاد بودزخمِ مرا
به پیش درد عظیم دلم خجل مانده
-
اشک چشم‌ها را همه دیده و با آن همدردی می‌کنند، اما چه کسی هق هق‌های روح من را شنیده است که در سرسرای اندوه به این سو و آن سو می‌دود و باز به جایی نمی‌رسد؟
-
دلم میخواهد هر تکه‌ام به سمتی پرتاب شود و هیچ دو از آن‌ها هرگز همدیگر را پیدا نکنند. شاید به این شکل هر تکه از وجود من بار اندوه کمتری را حمل کرده و قادر به تحمل کردن آن باشد.
-
اندوه
شعر نیست
اندوه
آدمی‌ست
كه شعر می‌گوید“علیرضا روشن”
-
آخرین پرنده را هم رها کرده‌ام
اما هنوز غمگینم
چیزی
در این قفسِ خالی هست
که آزاد نمی‌شود… -
در هیاهوی زندگی دریافتم ؛
چه بسیار دویدن ها،که فقط پاهایم را از من گرفت
در حالی که گویی ایستاده بودم ،
چه بسیار غصه ها،که فقط باعث سپیدی موهایم شد
در حالی که قصه ای کودکانه بیش نبود ،
دریافتم،کسی هست که اگر بخواهد “می شود”
و اگر نخواهد “نمی شود”
️
-
زندگی از همونجایی سخت شد که بهمون گفتن:
دیگه واس خودت یه خانم/مرد شدی
