هرچی تودلته بریز بیرون۶

[xanomi]

شازده کوچولو پرسید :
غم انگیزتر از اینکه بیای و کسی خوشحال نشه چیه؟
روباه گفت : بری و کسی متوجه نشه

[Hhh Hh]

[AmirBarsam]

من از جهان به تو دل بسته‌ام
که جان منی ️

#شهریار
.
@دختر-بهار️

[Sunniva]

یک زندگیِ بدون علت را در نظر بگیر،
تکرار هر روز یک مسیر
لبخند‌های بی دلیل
همه‌شان زجرآور است
انگار که گم شده‌ای در دنیایی که خودت هم نمی‌دانی کجاست!
وطن توست؟ یا خطه‌ای غریب که تو را در غریبی خود هر روز می‌بلعد...

مهشید تمسکی

[M.Shajarian]

بدوم، خسته شوم، مست شوم از شادی...
جیغ و لبخند،
وَ فریاد بلند...
سر بگیرم بالا
وَ بگویم: دنیا!! آی، ای آدم‌ها!!
من گذشتم ز شب و غصه و اندوهِ عظیم!
من دوام آوردم...
زنده از رنج برون جَستم و حالم خوب است...

نرگس صرافیان طوفان...

[پرستو بابایی]

این پست پاک شده!

[پرستو بابایی]

• این روزها بیشتر از همیشه، از آدم‌ها احساس خوبی نمی‌گیرم. حتی آدم‌هایی که بسیار به من نزدیکند. همگی برایم شبیه یک نمایش‌نامه‌ای شده‌اند که نقاب ها، بازیگر اصلی آن هستند. پایان هر داستان، خوب می‌فهمم که فقط وسیله ای بودم برای پر‌کردن تنهایی‌شان، یا پیش بردن زندگی‌ و آرزوهایشان، یا رسیدن به اهداف و آینده‌‌ و حال خوبی که برای خود رسم کرده بودند. سال هاست که رسالت من همین است. کمک به آدم‌ها. از همه وجودم. ذره‌ای هم پشیمان نیستم. با اینکه همیشه می‌دانستم از همان ابتدا بر چه مبنایی من را استاد، رفیق، عزیز و... خود خطاب می‌کردند. ولی راستش دیگر توانی ندارم. خسته‌ام. با همه وجودم بعد از پانزده سال خسته ام. زیر این هجمه از بی‌معرفتی‌ها، رها‌شدگی‌ها، ضربه‌ها و تنهایی‌ها، سختی‌ها و داستان‌های آدم‌هایی که روحم را خشک گرداند، دارم به طرز فجیعی له می‌شوم. خودم را انگار گم کرده‌ام. دوست دارم از سیاره شما آدم ها بروم.
  دلم برای گلم، در سیاره خودم تنگ شده است...
  مهدی‌پورعبادی

[پرستو بابایی]

• کاش آنقدری که من برای همه چیز احساس مسئولیت می‌کردم و خودم را برای حل مشکلات حوالی‌ام به آب و آتش می‌زدم، جهان در قبال میزان تلاش و دویدنی که داشتم احساس مسئولیت می‌کرد.
  کاش لااقل هرکس به قدر تلاشی که داشت، از جهان سهم می‌برد...

#نرگس_صرافیان_طوفان

[Narges_]

[پرستو بابایی]

• ‏همه خلاصه دنیای این روزهای ما این چند جمله است:

گویی مقدر شده بود که اینگونه زندگی کنیم
در میانِ همه چیز بلاتکلیف بمانیم
آنچه پیش می‌آید را دوست نداریم
و هر آنچه را دوست داریم پیش نمی‌آید...

-احمد خالق توفیق

[Hamid.s]

پرستو بابایی در کاف‍ــه می‍ـــم♡ گفته است:

• ‏همه خلاصه دنیای این روزهای ما این چند جمله است:

گویی مقدر شده بود که اینگونه زندگی کنیم
در میانِ همه چیز بلاتکلیف بمانیم
آنچه پیش می‌آید را دوست نداریم
و هر آنچه را دوست داریم پیش نمی‌آید...

-احمد خالق توفیق

خدا کند
یک اتفاق خوب بیافتد وسط زندگی مان
آری همین جا...
وسط بی حوصلگی های روزانه مان، نگرانی های شبانه
وسط زخم های دلمان
آنجا که زندگی را هیچ وقت زندگی نکردیم
یک اتفاق خوب بیافتدانقدر خوب که
خاطرات سالها جنگیدن و خواستن و نرسیدن
از یادمان برود
آنگونه که یک اتفاق خوب همین الان، همین ساعت
همین حالا از پشت کوه های صبرمان طلوع کند 
طلوعی که غروبش
غروب همه ی غصه هایمان باشد
برای همیشه...

[Hamid.s]

به یادم هست روزی مصرّانه به تو می گفتم: «ما هرگز خسته نخواهیم شد...هرگز»!
اما مدتی است، پی فرصتی می‌ گردم شیرینم، تا به تو بگویم: «ما نیز، خسته می شویم و خسته شدن، حق ماست»!
اینکه خسته می شویم و از نفس می افتیم و در زانوهایمان، دردی حس می کنیم، مسأله ای نیست. مسأله این است که بتوانیم زیر درختی، کنار جوی آبی، روی تخته سنگی، در کنار هم بنشینیم و خستگی از تن و روح بتکانیم!
خسته نشدن، خلاف طبیعت است همچنان که، خسته ماندن.
دیگر نمی گویم که ما تا زنده ایم، خسته نخواهیم شد بلکه می گویم: «ما هرگز، خسته نخواهیم ماند...»

[پرستو بابایی]

غصه‌ات
پایان
ندارد
در
هزار و
یک
شبِ من:)

[پرستو بابایی]

به جز او، دلم نه کسی را می‌خواست
و نه کسی را می‌دید...
می‌توانی بفهمی چقدر غریب بودم در این جهان؟

[پرستو بابایی]

‏زندگی اینجوریه که ؛
قوی‌ای
قوی‌ای
قوی‌ای
قوی‌ای
یه‌هو لیوان از دستت می‌افته زمین،
می‌زنی زیر گریه...

[Narges_]

هیچی همین که ایشون میگه....

[چیچک]

خدا اون چند دقیقه خیال پردازی قبل از خواب رو بی حکمت نیافریده. .
به‌قول مولانا:
هر چیزی در خیال بگنجد،واقع است!

پس تصورش کن..

[Hamid.s]

در دور دست باغ برهنه چکاوکی،
بر شاخه می‌سراید:
این چند برگ پیر،
وقتی گسست از شاخ،
آن دم جوانه‌های جوان باز می‌شود
بیداری بهار
آغاز می‌شود.

• شفیعی کدکنی-

[Hamid.s]

قبل ترها،همدیگر را میدیدیم.
بعد تلفن آمد.
دستها همدیگر را گم کردند.
بغل ها هم همینطور.
همه چیز شد صدا.
هرم گرم نفس ها،دیگر شتک نمیزد به بیخ گردنمان.
اما صدا را هنوز میشنیدیم.
حتی صدای نفس مزاحم هایی که فقط فوت میکردند...

بعدتر،اس ام اس آمد.
صدا رفت.
همه چیز شد نوشتن.
ما مینوشتیم.
بوسه را مینوشتیم.
بغل را مینوشتیم.
گاهی هم،همدیگر را "نفس" خطاب میکردیم.
یعنی حتی نفس را هم مینوشتیم...

مدتی بعد،صورتک ها آمدند.
دیگر کمتر مینوشتیم.
بجایش،یک صورت کج و معوج برای هم میفرستادیم که مثلا داشت میگفت:
"هاگ(hug)" یا یک بوسه فرستاده بود.یا هر چیزی...

چندوقت پیش هم،یکی آدرس کانالش را برایم فرستاد.
تا پیام را خواندم،آمدم چیزکی بنویسم برایش.
زیر صفحه را گشتم،دیدم نمیشود.
یعنی دیگر حتی نمیشد نوشت.

ما دست و نفس و بوسه و بغل را قبلا کشتیم.
ولی کلمه...
من نمیخواهم کلمه را از دست بدهم.
این آخرین چیز است...

[Hhh Hh]

اگر می‌تونستم روی بزرگ‌ترین بیلیورد شهر یک جمله قرار بدم که تا ابد جلوی چشم عابران باشه قطعا این جمله رو انتخاب می‌کردم:
باور کنید اگر آدم شبانه روز شکنجه ببیند ولی با خودش در آشتی باشد زندگیش قابل تحمل‌تر از کسی است که با خودش در آشتی نیست و یا به خاطر اینکه حسرت زده است یا به خاطر اینکه پشیمان است یا به خاطر اینکه اندوهگین است.
#مصطفی_ملکیان
#جافکری