هرچی تودلته بریز بیرون۶

[zeinab dehghani]

دردم نهفته به ز طبیبانِ مُدَّعی
باشد که از خزانه یِ غِیبم دوا کنند

[Kosar A003]

ای دل سر و کار با کریم است مترس
لطفش چو خداییش قدیم است مترس

[Negin_M]

گرچه او هرگز نمی گیرد ز حال ما خبر
درد او هرشب خبر گیرد ز سر تا پای ما!...

[_Mitra_]

غم‌مخور جانا در این‌عالم که عالم هیچ نیست
نیست‌هستی‌جز دمی‌ناچیز و آن‌دم‌هیچ‌نیست

گر به‌واقع بنگری بینی که ملک لایزال
ابتدا و انتهای هر دو عالم هیچ نیست

بر سر یک مشت خاک اندر فضای بی‌کنار
کر و فر آدم و فرزند آدم هیچ نیست

در میان اصل‌های عام جز اصل وجود
بنگری اصلی مسلم و آن مسلم هیچ نیست

دفتر هستی وجود واحد بی‌انتها است
حشو این‌ دفتر اگر بیش‌ است‌ اگر کم‌ هیچ‌ نیست

در سراپای جهان گر بنگری بینی درست
کاین جهان غیر از اساس نامنظم هیچ نیست

چیزی از ناچیز را عمر و زمان کردند نام
زندگی چیزی‌ ز ناچیز است‌ و آن‌ هم‌ هیچ نیست

عمر،‌ در غم خوردن بیهوده ضایع شد «‌بهار»
شاد زی‌ باری که اصلا شادی و غم هیچ نیست

ملک الشعرای بهار

[_Mitra_]

رفت سوی آسیا هنگام شام
گندمش بخشید دهقان یک دو جام

زد گره در دامن آن گندم، فقیر
شد روان و گفت کای حی قدیر

گر تو پیش آری بفضل خویش دست
برگشائی هر گره کایام بست

بس گره بگشوده‌ای، از هر قبیل
این گره را نیز بگشا، ای جلیل

این دعا میکرد و می‌پیمود راه
ناگه افتادش به پیش پا، نگاه

دید گفتارش فساد انگیخته
وان گره بگشوده، گندم ریخته

بانگ بر زد، کای خدای دادگر
چون تو دانائی، نمیداند مگر

سالها نرد خدائی باختی
این گره را زان گره نشناختی

این چه کار است، ای خدای شهر و ده
فرقها بود این گره را زان گره

چون نمی‌بیند، چو تو بیننده‌ای
کاین گره را برگشاید، بنده‌ای

من تو را کی گفتم، ای یار عزیز
کاین گره بگشای و گندم را بریز

ابلهی کردم که گفتم، ای خدای
گر توانی این گره را برگشای

آن گره را چون نیارستی گشود
این گره بگشودنت، دیگر چه بود؟!

من خداوندی ندیدم زین نمط
یک گره بگشودی و آنهم غلط

الغرض، برگشت مسکین دردناک
تا مگر برچیند آن گندم ز خاک

چون برای جستجو خم کرد سر
دید افتاده یکی همیان زر

سجده کرد و گفت کای رب ودود
من چه دانستم تو را حکمت چه بود؟!

هر بلائی کز تو آید، رحمتی است!
هر که را فقری دهی، آن دولتی است!

من بسی دیدم خداوندان مال
تو کریمی، ای خدای ذوالجلال

گندمم را ریختی، تا زر دهی
رشته‌ام بردی، تا که گوهر دهی

در تو، پروین، نیست فکر و عقل و هوش
ورنه دیگ حق نمی‌افتد ز جوش

[_Mitra_]

خوابند وکیلان و خرابند وزیران
بردند به سرقت همه سیم و زر ایران

ما را نگذارند به یک خانۀ ویران
یا رب بستان داد فقیران ز امیران

عارف قزوینی

[_Mitra_]

من هم اول که دیدمت گفتم
حذر از چشم مست خون خوارت

سعدی

[_Mitra_]

تا گرفتار بدان طره طرار شدم
بدو صد قافله دل، «قافله سالار» شدم

گفته بودم که بخوبان ندهم هرگز دل
باز چشمم بتو افتاد و گرفتار شدم

بامید گل روی تو نشستم چندان
تا که اندر نظر خلق جهان خوار شدم

خرقه من بیکی جام: کسی وام نکرد
من از این خرقه تهمت زده بیزار شدم

سرم از زانوی غم راست نگردد چکنم
حال چندیست که سرگرم بدینکار شدم

گاه در کوی خراباتم و گه دیر مغان
من در این عاقبت عمر چه بیعار شدم

نرگس اول بعصا تکیه زد آنگه برخاست
گفت آن چشم سیه دیدم و بیمار شدم

نقد جان در طلبش صرف نمودم صد شکر
راحت از طعنه و سرکوب طلبکار شدم

از کف پیر مغان دوش بهنگام سحر
بیکی جرعه می: عارف اسرار شدم

عارف قزوینی

[_Biliifti_]

سر سخن دوست نمی‌یارم گفت
در یست گرانبها نمی‌یارم سفت

ترسم که به خواب در بگویم به کسی
شب هاست کزین بیم نمی‌یارم خفت..!

[_Mitra_]

میان او که خدا آفریده است از هیچ

دقیقه‌ایست که هیچ آفریده نگشادست

حافظ

[_Mitra_]

زیـن مـدرسـه هـرگـز مـطـلـب عـلـم که اینجاست
لــوحـی سـیـه و چـنـد بـدآمـوز و دگـر هـیـچ

ملک الشعرای بهار

[_Mitra_]

مـشـتـاقـی و صـبـوری بـا هـم قـریـن نـبـاشد
ایـن بـاشـد آن نـبـاشـد آن بـاشـد ایـن نـبـاشـد

ملک الشعرای بهار

[_Biliifti_]

در راه رسیدن به تو گیرم که بمیرم
اصلاً به تو افتاد مسیرم که بمیرم

یک قطره ی آبم که در اندیشه ی دریا
افتادم و باید بپذیرم که بمیرم

یا چشم بپوش از من و از خویش برانم
یا تَنگ در آغوش بگیرم که بمیرم

این کوزه ترک خورد! چه جای نگرانی است
من ساخته از خاک کویرم که بمیرم

خاموش مکن آتش افروخته ام را
بگذار بمیرم که بمیرم که بمیرم
"فاضل نظری"

zeinab dehghani

[_Biliifti_]

گفتی: بیا
گفتم: کجا؟!
گفتی: میان جان ما

|مولانا|

[_Biliifti_]

زهمه دست کشیدم که تو باشی همه ام
باتو بودن زهمه دست کشیدن دارد..!

|سعدی|

[_Mitra_]

اول به وفا می وصالم درداد
چون مست شدم جام جفا را سرداد
پر آب دو دیده و پر از آتش دل
خاک ره او شدم به بادم برداد

حافظ

[_Mitra_]

دور از تو فضای دهر بر من تنگست
دارم دلکی که زیر صد من سنگست

عمریست که مدتش زمانرا عارست
جانیست که بردنش اجلرا ننگست

ابوسعید ابوالخیر

[Galadriel]

چه غریب ماندی ای دل
نه غمی نه غمگساری
نه به انتظار یاری
نه ز یار انتظاری

[_Mitra_]

چشمی که تو را بیند و در قدرت بی چون
مدهوش نماند نتوان گفت که بیناست

[_Mitra_]

هیچ کس منتظر خواب تو نیست
که به پایان برسد
سالها میگذرد
و تو در قرن خودت میخوابی
هیچ پروازی نیس
که برساند مارا به قطار دگران
مگر انگیزه و عشق
مگر اندیشه و علم
مگر آیینه و صلح
و تقلا و تلاش
بخت از آن کسی است
که مناجات کند با کارش
و در اندیشه یک مسئله خوابش ببرد
و ببیند در خواب ، حل یک مسئله را
باز با شادی یک مسئله بیدار شود...
بخت از ان کسی است
که چنین می بیند و چنین میفهمد...

از زیباترین شعر هایی که تو انجمن خوندم