-
شعردانه
|
-
عاشق آن گوش ندارد که نصیحت شنود
درد ما نیک نباشد به مداوای حکیم..! -
گویند
سرانجام ندارید شما
مائیم که
بی‌هیچ سرانجام خوشیم...
•مولانا -
بگذار بگویند و بگویند و بگویند
تو لبخند بزن،خیره بمان،هیچ مگو -
از که دورم که به خود ساختنم دشوار است؟!
|بیدل|
-
تا بر تو نظر کردم رسوای جهان گشتم
آری همه رسوایی اول زِ نظر خیزد...| عطار |
-
%(#38237a)[دلـبرا،]
%(#38237a)[یک بوسه دادی،اینقدر نازت ز چیست؟!]
%(#38237a)[گر پشیمان گشته ای،]
%(#38237a)[بگذار در جایش نهم...] -
در دست بانوئی، به نخی گفت سوزنی
کای هرزه‌گرد بی سر و بی پا چه میکنی
ما میرویم تا که بدوزیم پاره‌ای
هر جا که میرسیم، تو با ما چه میکنی
خندید نخ که ما همه جا با تو همرهیم
بنگر بروز تجربه تنها چه میکنی
هر پارگی بهمت من میشود درست
پنهان چنین حکایت پیدا چه میکنی
در راه خویشتن، اثر پای ما ببین
ما را ز خط خویش، مجزا چه میکنی
تو پای بند ظاهر کار خودی و بس
پرسندت ار ز مقصد و معنی، چه میکنی
گر یک شبی ز چشم تو خود را نهان کنیم
چون روز روشن است که فردا چه میکنی
جائی که هست سوزن و آماده نیست نخ
با این گزاف و لاف، در آنجا چه میکنی
خود بین چنان شدی که ندیدی مرا بچشم
پیش هزار دیدهٔ بینا چه میکنی
پندار، من ضعیفم و ناچیز و ناتوان
بی اتحاد من، تو توانا چه میکنی
پروین اعتصامی
-
جز وصل تو دل به هرچه بستم تــوبه...
بی یاد تو هرجا که نشستم، تــوبه...
در حضرت تو توبه شکستم،صدبار...
زین توبه که صدبار شکستم، تــــوبــــه
(سنایی) -
منگر به هر گدایی که تو خاص از آن مایی
مفروش خویش ارزان که تو بس گران بهایی
به عصا شکاف دریا که تو موسی زمانی
بدران قبای مه را که ز نور مصطفایی
بشکن سبوی خوبان که تو یوسف جمالی
چو مسیح دم روان کن که تو نیز از آن هوایی
به صف اندرآی تنها که سفندیار وقتی
در خیبر است برکن که علی مرتضایی
بستان ز دیو خاتم که تویی به جان سلیمان
بشکن سپاه اختر که تو آفتاب رایی
چو خلیل رو در آتش که تو خالصی و دلخوش
چو خضر خور آب حیوان که تو جوهر بقایی
بسکل ز بی‌اصولان مشنو فریب غولان
که تو از شریف اصلی که تو از بلند جایی
تو به روح بی‌زوالی ز درونه باجمالی
تو از آن ذوالجلالی تو ز پرتو خدایی
تو هنوز ناپدیدی ز جمال خود چه دیدی
سحری چو آفتابی ز درون خود برآیی
تو چنین نهان دریغی که مهی به زیر میغی
بدران تو میغ تن را که مهی و خوش لقایی
چو تو لعل کان ندارد چو تو جان جهان ندارد
که جهان کاهش است این و تو جان جان فزایی
تو چو تیغ ذوالفقاری تن تو غلاف چوبین
اگر این غلاف بشکست تو شکسته دل چرایی
تو چو باز پای بسته تن تو چو کنده بر پا
تو به چنگ خویش باید که گره ز پا گشایی
چه خوش است زر خالص چو به آتش اندرآید
چو کند درون آتش هنر و گهرنمایی
مگریز ای برادر تو ز شعله‌های آذر
ز برای امتحان را چه شود اگر درآیی
به خدا تو را نسوزد رخ تو چو زر فروزد
که خلیل زاده‌ای تو ز قدیم آشنایی
تو ز خاک سر برآور که درخت سربلندی
تو بپر به قاف قربت که شریفتر همایی
ز غلاف خود برون آ که تو تیغ آبداری
ز کمین کان برون آ که تو نقد بس روایی
شکری شکرفشان کن که تو قند نوشقندی
بنواز نای دولت که عظیم خوش نوایی
مولانای جان
-
عمامه به سر، خِرقه به بَر، سُبحه بر انگشت
چون روی دلت سوی خدا نیست چه حاصل
...
%(#ff7700)[که مرا دیدن تو بهتر از ایشان تو مرو]
