هرچی تودلته بریز بیرون۶

[Hamid.s]

تویی بهانۀ آن ابرها که می‌گریند
بیا که صاف شود این هوای بارانی...

قیصر امین پور 🦢

[Hamid.s]

اما تن من چون چنگ بود؛
و کلمات و حرکات او چون انگشتانی که بر تارهای آن می‌دوید ...

[Hamid.s]

دلی شکسته و چنگی گسسته گیسویم
ولی به زخمه غیبی هنوز می‌مویم •••

شهریار

[Hamid.s]

مژه سوزن رفو کن، نخ او ز تار مو کن
که هنوز وصله دل دو سه بخیه کار دارد‌‌

شهریار

[Hamid.s]

دلم شکستی و جانم هنوز چشم به راهت
شبی سیاهم و در آرزوی طلعت ماهت

در انتظار تو چشمم سپید گشت و غمی نیست
اگر قبول تو افتد فدای چشم سیاهت

جمال چون تو به چشم نگاه پاک توان دید
به روی چون منی الحق دریغ چشم و نگاهت

در انتظار تو می‌میرم و در این دم آخر
دلم خوش‌ست که دیدم به خواب گاه به گاهت

اگر به باغ تو گل بر دمید من به دل خاک
اجازتی که سری برکنم به جای گیاهت...

شهریار

[Hamid.s]

سلام بر آنهایی که حتی بر یک مشت
خیال و خاطره وفادار مانده اَند …

[Hamid.s]

اگر باد نبود

کنارم بند می‌شدی

همین جا که می‌دانی

اگر باد نبود

آسمانم را سراسر ابر نمی‌گرفت

و من

این همه دلتنگ نمی‌شدم ابرآلود

این همه در دلم نمی‌باریدم

و این همه از شوق آفتاب نمی‌آمدم کنار پنجره

نارنجی من!

همیشه خیال می‌کردم

تو می‌آیی

و من آمدنت را تماشا می‌کنم

همیشه

باد پنجره را به هم کوبید

و باران تندی گرفت.

(عباس معروفی)

[Hamid.s]

من

روحم را

در شعرهایم می دمم

پروانه می شوند

تو

برای دفتر خاطراتت

پروانه

خشک می کنی!

[Hamid.s]

تـو مرا ياد کني يا نکني
باورت گر بشود گرنشود
حرفی نیست
اما نفسم می‌گیرد
درهوایی کـه نفس هـای تـو نیست

[Hamid.s]

و من هنوز در حسرت صمیمانه‌ترین نوازشی هستم که در دست‌های تو یخ کرد…

و شعرهای من آرام در سکوت زمستان قندیل بست…

تو حجم آوارگی کدام برهوتی؟

و من… روح خشکیده‌ی کدام جزیره؟

دستهایت را قفل دست‌هایم کن…

تا مهربانی شکوه بودنت را جشن بگیرد…

تو را در تمام تصورات خشکیده‌ام آرزو می‌کردم…

و اینک در خیال سبز من جوانه زدی تا در بوی آرامش حضورت شکوفا شوم

[Hamid.s]

نامش برف بود

تنش برفی

قلبش از برف

و تپشش

صدای چکیدن برف

بر بام‌های کاهگلی…

و من او را

چون شاخه‌ای که زیر بهمن شکسته باشد

دوست می‌داشتم

[Hamid.s]

در اطراف خانه ی من
آنکس که به دیوار فکر می کند، آزاد است!
آنکس که به پنجره... غمگین!
میان چاردیواری نشسته
می ایستد... چند قدم راه می رود!
نشسته... می ایستد
چند قدم راه می رود!
نشسته... می ایستد... چند قدم راه می رود!
نشسته
می ایستد... چند قدم راه می رود!
نشسته... می ایستد
چند قدم...

حتی تو هم خسته شدی از این شعر
حالا چه برسد به او که...
نشسته
می ایستد...
نه!...
افتاد!

[چیچک]

بخند جان و جهان، چون مقام خنده تو راست!

[officer k]

جهان به مجلسِ‌ مستانِ بی‌خرد ماند
که در شکنجه بُوَد هر کسی که هوشیار است

صائب تبریزی.

[jahad_121]

officer k

فلک به مَردمِ نادان دهد زِمامِ مراد
تو اهل فضلی و دانش، همین گناهت بس
حافظ

کفارهٔ شراب‌خوری‌های بی‌حساب
هشیار در میانهٔ مستان نشستن است

صائب تبریزی

(اینکه دانش همنشین اندوه
هرچی بیشتر می دونیم بیشتر می فهمیم که چقدرنمی دونیم.)

[Galadriel]

بعد از هزار مرتبه خواهش ، دم ِوداع
چیزی نداشتم که بگویم ، گریستم ...

[Galadriel]

ز شوق با تو یکی بودن آنچنان مستم
که در کنار تو در پیرهن نمیگنجم

[Galadriel]

هر لحظه که می‌کوشم
در کار کنم تدبیر،
رنچ از پیِ رنچ آید
زنجیر پیِ زنجیر

[Narges_]

مهتاب شب
که جامش از اختر لبالب است
گر هر ستاره ماه شود
باز شب شب است...
مهدی اخوان ثالث

[Narges_]

در ازدحام این همه ظلمت بی عصا
چراغ را هم از من گرفته اند

اما من
دیوار به دیوار
از لمس معطر ماه
به سایه روشن خانه باز خواهم گشت
پس زنده باد امید

در تکلم کورباش کلمات
چشم های خسته مرا از من گرفته اند

اما من
اشاره به اشاره
از حیرت بی باور شب
به تشخیص روشن روز خواهم رسید
پس زنده باد امید

در تحمل بی تاب تشنگی
میل به طعم باران را از من گرفته اند

اما من
شبنم به شبنم
از دعای عجیب آب
به کشف بی پایان دریا رسیده ام
پس زنده باد امید

در چه کنم های بی رفتن سفر
صبوری سندباد را از من گرفته اند

اما من
گرداب به گرداب
از شوق رسیدن به کرانه موعود
توفان های هزار هیولا را طی خواهم کرد
پس زنده باد امید

چراغ ها ، چشم ها ، کلمات
باران و کرانه را از من گرفته اند

همه چیز
همه چیز را از من گرفته اند
حتی نومیدی را
پس زنده باد امید

سید علی صالحی