آلاخونه

رفتن و ترک کردن همواره کار سختی هست
اما الزاما اشتباه نیست......
گاهی بهترین کار ممکن رفتن و دل کندن است
زمانی که به جز آزار و اذیت برای دوست داران خود کاری انجام نمی‌دهیم اگر ترکشان کنیم قطعا بهترین کار ممکن را چه برای خود و چه آنها انجام داده‌ایم‌....
دیر به این نتیجه رسیدم اما چه کنم که همواره از دنیا و پندهایش عقب بوده ام
عقب بودن از جهانی عقب مانده هم خودش دنیاییست
اما بالاخره دل کندم....
سخت و جان کاه بود اما شدنی
و حالا دارای آرامشی به وسعت شب هستم
شبی سیاه و بی انتها.....
در چهار راه تنهایی خود ایستاده‌ام و به نوای دلم گوش جان سپرده‌ام
حالا بیش از پیش خودم هستم
آن خودمی که کمتر کسی از من دیده است یا بهتر است بگویم هیچ کس ندیده است
گویی پروانه ای هستم که بسیار دیر و دور از پیله خود بیرون آمده‌ است
ناسپاسی نمی کنم همین که در نهایت پروانه شدم کافیست
اما ای کاش زودتر از اینها راه و رسم پروانگی را می‌آموختم
ره دلدادگی تا پای جان....
ره دیوانگی و سر به بیابان گذاشتن تا مجنون شدن....
لیک همین که در طول زندگی ام توانستم پروازی هر چند کوتاه اما بدون ترس به سوی آرزوهایم داشته باشم سپاسگزار خالقم هستم....
اکنون آنچنان با حال پروانه خود انس گرفته‌ام که زین پس هر گاه بخواهم برای کسی آرزویی نیک کنم از خالق بی کرانی برای او خواستار پروانه شدن خواهم بود.

Mohsen Chavoshi - Rahayam Kon.mp3

گل سرخم چرا پژمرده حالی؟
بیا قسمت کنیم دردی که داری

بیا قسمت کنیم، بیشش به من ده
که تو کوچک دلی، طاقت نداری!

بابا طاهر

خُنُک آن قماربازی که بباخت آن چه بودش

بِنَماند هیچش اِلّا هوس قمار دیگر

در من چیزی کم بود
و در این زندگانی هم چیزی کج بود
میان ما و این زندگانی،
یک چیزی گنگ ماند
ما دیر آمدیم، یا زود؛
هرچه بود به موقع نیامدیم!

محمود دولت آبادی

مرا نه سر نه سامان آفریدند
پریشانم، پریشان آفریدند

باباطاهر

روزم چو روز دیگران می‌گذرد اما شب که در می‌رسد یاد‌ها پریشانم می‌کنند....

به مژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم
بیا کز چشم بیمارت هزاران درد برچینم

الا ای همنشین دل که یارانت برفت از یاد
مرا روزی مباد آن دم که بی یاد تو بنشینم

جهان پیر است و بی‌بنیاد از این فرهاد کش فریاد
که کرد افسون و نیرنگش ملول از جان شیرینم

ز تاب آتش دوری شدم غرق عرق چون گل
بیار ای باد شبگیری نسیمی زان عرق چینم

جهان فانی و باقی فدای شاهد و ساقی
که سلطانی عالم را طفیل عشق می‌بینم

اگر بر جای من غیری گزیند دوست حاکم اوست
حرامم باد اگر من جان به جای دوست بگزینم

صباح الخیر زد بلبل کجایی ساقیا برخیز
که غوغا می‌کند در سر خیال خواب دوشینم

شب رحلت هم از بستر روم در قصر حورالعین
اگر در وقت جان دادن تو باشی شمع بالینم

حدیث آرزومندی که در این نامه ثبت افتاد
همانا بی‌غلط باشد که حافظ داد تلقینم

حافظ

تمثیلِ غمِ عشقِ تو با قلبِ ظریفم
یک باغ انار است و یکی کاسه چینی

علیرضا بدیع

( عکس رو که دیدم چشمام برق زد دلم نیومد اینجا نگذارم به نظرم مناسب این تاپیک هست
یلداتون مجدد مبارک️)

دوست داشته شدن از سوی کسی که دوستش می‌داری آن حس و حالتی است که در واژه عام و عادی خوشبختی نمی‌گنجد......

این رو گذاشتم که آقای officer k و خانم Hhh Hh هم ببینن
درباره خودم هیچوقت چنین فکری نمیکردم اما درباره شما منم همین حس رو دارم
ممنون از لطفتون ناشناس عزیز
(ناشناس)

انسان در تار عنکبوت تجربه‌هایش دچار و گرفتار می‌ماند

من از نویسنده‌ها میترسم
نویسنده‌ها آدمای خطرناکین
فرق میذارن، درک میکنن
فرق نگاه معمولی و نگاهی که پر از عشقه رو میفهمن
از یه رفتار ساده‌ات یه متن بلند مینویسن و با یه قدمت یه خیابون رو فرش میکنن.....

به نظرشون یه جمله ساده میگن ولی گاهی با همون جمله ساده قلب تو صد تکه میشه.....

تو باغ گل نبودی نه نگو گلاب کردنت
تو مار بودی با عصا یه شب طناب کردنت

تویی که تو نقابتم دوباره صورتک زدی
چجوری بوسه میزنی به زخمی که نمک زدی

این بخشِ زیبای ادبیات است. شما پی می‌برید که تنهاییتان یک پدیده‌ی جهانی است. شما تنها و جدا مانده نیستید، بلکه متعلق به جمعیتِ بزرگی از یک تنهاییِ مشترک هستید.