-
شعردانه
|
-
من به آمار زمین مشکوکم:(
اگر این سطح پر از آدمهاست
پس چرا این همه دلها تنهاست؟
بیخودی می گویند هیچ کس تنها نیست
چه کسی تنها نیست؟ همه از هم دورند
همه در جمع ولی تنهایند
من که در تردیدم تو چطور؟
نکند هیچکسی اینجا نیست
گفته بود آن شاعر :
هر که خود تربیت خود نکند حیوان است
آدم آنست که او را پدر ومادر نیست
من به آمار،به این جمع
و به این سطح که گویند پر از آدمهاست
مشکوکم
نکند هیچکسی اینجا نیست
من به آمار زمین مشکوکم
چه کسی گفته که این سطح پر از آدمهاست؟
من که می گویم نیست
گر که هست دلش از کثرت غم فرسوده ست
یا که رنجور و غریب
خسته ومانده ودر مانده براه
پای در بند و اسیر
سرنگون مانده به چاه
خسته وچشم به راه
تا که یک آدم از آنچا برسد
همه آن جا هستند
هیچکس آن جا نیست
وای از تنهایی
همه آن جا هستند
هیج کس آنجا نیست
هیچکس با او نیست
هیچکس هیچکس
من به آمار زمین مشکوکم
من به آمار زمین مشکوک
چه عجب چیزی گفت
چه شکر حرفی زد
گفت:من تنهایم
هیچکس اینجا نیست
گفت:اگر اشک به دادم نرسد می شکنم
اگر از یاد تو یادی نکنم می شکنم
بر لب کلبه ی محصور وجود
من در این خلوت خاموش سکوت
اگر از یاد تو یادی نکنم می شکنم
اگر از هجر تو آهی نکشم
اندر این تنهایی
به خدا می شکنم به خدا می شکنم
من به آمار زمین شک دارم
چه کسی گفته که این سطح پر از آدمهاست
کیوان شاه بداغی -
بیچاره‌تر از عاشق بی صبر کجاست
کاین عشق گرفتاری بی‌هیچ دواست
درمان غم عشق نه صبر و نه ریاست
در عشق حقیقی نه وفا و نه جفاست -
یا عاشق شیدا شو یا از بر ما واشو
در پرده میا با خود تا پرده نگردانم -
ای خدا این وصل را هجران مکن
سرخوشان عشق را نالان مکن -
روز تویی روزه تویی حاصل دریوزه تویی
آب تویی کوزه تویی آب ده این بار مرا
|مولانا|
-
%(#004c23)[شده آیا که غمی ریشه به جانت بزند؟]
%(#004c23)[گره در روح و روانت به جهانت بزند؟] -
این پست پاک شده!
-
%(#620000)[ماییم ک از باده بی جام خوشیم]
%(#620000)[هر صبح منوریم و هر شام خوشیم]
%(#620000)[گویند سرانجام ندارید شما]
%(#620000)[ماییم ک بی هیچ سرانجام خوشیم] -
یک روز رسد غمی به اندازه کوه
یک روز رسد نشاط اندازه دشت
افسانه زندگی چنین است گلم
در سایه کوه باید از دشت گذشت
-
من چرا دل به تو دادم که دلم می‌شکنی؟
یا چه کردم که نگه باز به من می‌نکنی؟دل و جانم به تو مشغول و نظر در چپ و راست
تا ندانند حریفان که تو منظور منیدیگران چون بروند از نظر از دل بروند
تو چنان در دل من رفته که جان در بدنیتو همایی و من خسته بیچاره گدای
پادشاهی کنم ار سایه به من برفکنیبنده وارت به سلام آیم و خدمت بکنم
ور جوابم ندهی می‌رسدت کبر و منیمرد راضیست که در پای تو افتد چون گوی
تا بدان ساعد سیمینش به چوگان بزنیمست بی خویشتن از خمر ظلوم است و جهول
مستی از عشق نکو باشد و بی خویشتنیتو بدین نعت و صفت گر بخرامی در باغ
باغبان بیند و گوید که تو سرو چمنیمن بر از شاخ امیدت نتوانم خوردن
غالب الظن و یقینم که تو بیخم بکنیخوان درویش به شیرینی و چربی بخورند
سعدیا چرب زبانی کن و شیرین سخنی سعدیپ.ن : @sania-andiravan ببخشید به پستت ریپ زدم ولی این غزل سعدیو خیلی دوسش دارم حیفه کامل نباشه
-
نگاهت میکنم خاموش
و خاموشی زبان دارد..
|هوشنگ ابتهاج|
